Aþkýn bidayetine düþen çiy damlasýnýn ayn’ýn özünden süzülen usare olduðu söylenir. Ve cümle aþk ehlinin bu usareden nasiplenen bahtlýlar olduðuna dair nice rivayetler vardýr. Elest bezminde, cümle çiçekler bu usareye bir katreyle katýlmýþlar. Aþk gülünün, bütün güllerden kýrmýzý açmasý bu yüzdenmiþ…

Þýn, þakayýk çiçeklerinin þikayetini þerh ede þerh ede sabahlayan sümbülleri kýskanýrmýþ meðer. Þükür derviþin yitiði, þekva bülbülün betiðiymiþ. Þýn’ýn cümle þikayeti þakayýk çiçeklerindenmiþ. Þiir ve þarký þýnýn bidayetinde bulunmak için can attýðý iki ezeli dostmuþ. Þakayýklar þarkýlara kapý aralayan nazeninlermiþ…

Kaf, burnu Kafdaðý’nda olanlara hayret eder. Aþkýn bidayetinde bulunmasýna hep þükredermiþ. Bazý gafiller kaf ile Kafdaðý’nýn arasýnda bocalar dururmuþ. Bu ara karanfil kelimesi kaf ile baþlamayý ayrýcalýk sayar; yârin dudaðýndan bir katre alev sanýrmýþ kendisini… Gül yapraðýnda üþüyen þebnemi kýskanýrmýþ.

Ýþte aþk, bu renk ve usare harmanýndan derlenen, muhtevasýnda ateþ, su, hava ve topraðý cem etmiþ füsunlu bir iksirmiþ… Ruhlara üflenen can iksirinin özü aþkmýþ meðer. Onu bilenler bilirmiþ…
Ankara,24.02.2010 Ý.K