Büyük bir depremle yýkýlan hayatýmýn orta yerinde; elleri cebinde gözlerinden akan yaþlarýn izi tozlu yüzüne yer etmiþ ve boynunu hafifçe yana büküp o yýkýntýlar arasýndan çýkacak bir umut bekleyen küçük bir çocuk misali bakýyorum kendi yýkýntýlarýma. Göçüklerin ortasýnda o yýkýntýlar arasýndan mutluluklarýn, umutlarýn, inançlarýn çýkmasýný bekliyorum sessizce ama her çýkan umut artçý bir þokla kayboluyor daha derinlere iniyor. Sessizleþiyorum, umutsuzlaþýyorum ve yüreðim nasýrlaþmaya baþlýyor. Kaybolan her umut yüreðimi bir parça daha sevgiden uzaklaþtýrýyor.

Yargýlamaya baþlýyorum kendimi, umutlarýmý ve yarýnlarýmý. Nereye kadar devam edecek bu yalancý hayat ve ne zaman kurtulacaðým kaybolmuþtan. Umutlar yerini karanlýklara býrakýrken gözlerim bir çift gözle buluþamamanýn acýsýný yaþýyor. Yüreðim artýk sadece bir pompa halini almýþ. Beynim duygulardan habersiz makineleþiyorum. Ve bu dönüþümü tüm hücrelerimde hissediyor ve tahammülsüz acýlar duyuyorum. Hayat yavaþ yavaþ monoton bir akýþ içine girerken ayaklarým sanki raylarýn üzerinde hareket eden bir yük trenini taþýyor. Sabah iþe giden yol ve akþam eve giden yol. Adýmlarým, karþýdan karþýya geçme noktalarým hepsi ama hepsi sanki programlanmýþ bir makine gibi. Bu durum içimdeki depremi daha da tetikliyor. Yýlgýnlýklar sarýyor bedenimi ve mücadele edecek gücü kendimde bulamýyorum. Ýnsanlýðýmdan ödün veriyorum. Kendimi tanýyamaz bir hal alýyorum. Çevremde yaþanan tüm olaylar olmasý gerektiðinden dolayý oluyor. Güneþ doðmak için doðuyor, insanlarýn doðmasý ölmesi, kaza geçirmeleri, adilikleri ve þerefsizlikleri ya da iyilikleri olmasý gerektiði için. Boþ vermiþlikler içinde çaresizce yorgun düþüyorum. Ýnadýna direndiðim hayat son yumruðunu çenemin üzerine indirmiþ ayaklarým yerden kesilmiþ ve boylu boyunca uzanmýþým ringin ortasýnda hakem sayýyor…

Düþünmeye baþlýyorum, makineleþen beynime son bir ikaz gönderiyorum burada bitmemeli. Beynim yaþanan depremlerin ezikliði ile bitsin diyor, bedenim artýk yeter deyip toparlanmýyor. Hayat zaferi kazandýðýndan emin elleri havada onu bu denli acýmasýz yapan sistemle zaferini kutluyor. Kocaman göbekli, kalýn enseli gözlerinde insanlýðýn rengi olmayan para babalarý da bir o kadar mutlu. Ve o yýkýntýlar ortasýndaki çocuk beliriyor kan pompalayan yüreðin yaný baþýnda. Yýkýntýlarýn arasýndan çýkan bir oyuncaðý bile umutlandýrýyor onu. Yüzünün rengi ufaktan deðiþirken, ellerini cebinden çýkarýp göz yaþlarýný siliyor ve sonra ellerinin o küçük ellerini yumruk yapýp koþuyor insanlarýn içinden ufak bedeniyle oyuncaðýna doðru. Gözlerindeki inanç tüm yorgun bedenleri kendine getirirken insanlar o kaybolmuþlukta ve acý yumaðýnda inançla doluyor. Ve o hýrçýn çocuk oyuncaðý eline alýp bir köþe baþýnda oynamaya baþlýyor. Çevredeki insanlar inanç ve umutla kavrýyorlar yýkýntýlarý ve yaþamýn devam ettiðini anlýyorlar. Ve yüreðimin hala et kalan ufak bir noktasýna hafifçe dokunuyor o insanlarýn hayatýný deðiþtiren kocaman yürekli çocuk. Ve eðilerek kulaðýna” hadi kalk, ben haberim olmadan birçok insaný baðladým hayata, sende yap bunu” diyor. Baðlanmak? Baðlý kalmak? Umut? Ýnanç? Ve beynim sorguluyor. Yüreðim acýlar içinde eski halini almaya baþlýyor ve gözlerimin önüne kömür karasý bir çift göz düþüyor. Ve bir nefes daha alýp tüm gücümü toplayarak dikiliyorum hayatýn karþýsýna. Hem sistem, hem hayat ve o kocaman göbekli para babalarý þaþkýna dönüyor. Ve savurmaya baþlýyorum yumruklarýmý, depremlere inat, yaþanmýþlýklara inat, tükeniþlere, terk edilmiþliklere, yenilen kazýklara inat. Gözlerimde bir çift gözden aldýðým ýþýk.. o ýþýkta depreme dönse de hayatýmda bir artçýda o yaþatacak bile olsa bana. Bir yumrukta onun için sallýyorum hayata, bu hayatýn ve hayatýn içindeki sitemin ona yaþattýklarý için.

Hayata karþý attýðým her yumruk beni insan olmaya itiyor, makineleþen bedenin kendine geliyor. Ve birde bakýyorum ki nefes aldýðým sürece aslýnda attýðým yumruklar ve sorduðum hesaplar hiç benim için deðil. Hep baþkalarý için mücadele ediyorum. Ve bunu yaptýðým sürece insan kalýyorum.

Ve hýnçla tutunuyorum hayata, sevmek, umut etmek beklemek adýna. Bir gün diyorum bir gün olacak ve özlenen gün gelecek, dostlar olacak içinde paylaþým olacak ve “ yarýn yanaðýndan gayrý paylaþmak için her þeyi” inatla insan kalarak yaþayacaðýz hayatý. Sisteme inat, ezene inat ve kapital sömürüye inat inadýna gülerek ve inadýna umut kokarak yaþayacaðýz hayatý.

Kaygýlarý ve kavgalarýyla, depremleri ve artçýlarýyla yaþadýðým bu hayat benim. Ve bu hayatýn karanlýðýndan beni kurtaracak olan da “üç beþ kiþi de kalsa hala TÜRKÜ diyebilenler” varsýn gözler uzak dursun bir çift kara gözden varsýn yürek sevda ateþiyle yanmasýn, varsýn sol yaným boþ kalsýn yarýnlarda ama her þey bir tarafa insan kalmayý baþarayým, bizler her daim baðdaþ kuralým sofraya, baðlamamýz çalsýn derinden her naðmede umut her namede biz kalalým. Ýnsanlýktan kopanlara inat yeniden öðretmek için insan olmayý DOST kalalým inadýna sýmsýký ve inadýna baþý dik..