O gece belli belirsiz huysuzlanmalar kapladý karanlýðý. Yatak odamýzýn penceresinden günahý konuk etme telaþýnda ve bedenlerimizi yeniden keþfetme duygusu içinde yaþantýmýzdaki eksikliðin farkýna varýp, Günahý en güzel olguya dönüþtürmek adýna kavuþtu bedenlerimiz. Þevheli dakikalarýn ardýndan içilen bir sigara ve doyumsuz birer öpücükle kendimizi teslim ettik. Hayata…

Yorgunluðumun bedenime iþlediði günün bitiminde evde aldým soluðu kadýnýma sýcak ve hiç coþkusunu yitirmeyen bir öpücük kondurarak üzerimi deðiþtirmeye baþladým. Ama bir tuhaflýk sezmiþtim. Benden bir þeyleri saklama çabasýndaydý. Gözlerini kaçýrmýþtý, temiz bir utançla!... Bunu düþünürken mutfaktan gelen sesle irkildim…

- Bugün doktora gittim…
- Hayýrdýr!.. dedim. Ama içimi saran korku ve telaþ beni düþüncelere itmiþ olanca hýþýmla mutfaða koþmuþtum. Gözlerini benden kaçýrarak.
- Hamileyim dedi.
- HA iyi geçer deyip yatak odasýna yöneldim.Kendimce hecelemeye baþladým. Ha-mi-le !.. Ana!... Yaþadýðým o çocuksu coþkuyla saða sola çarparak, içinden infilak eden atom bombasýnýn olanca etkisiyle savurdum bedenimi mutfaða, Sarmaladým, Umudu, Hayat yaþamý, Derdi, Tasayý benimle paylaþan kadýný… Delice savurdum. Haykýrýyordum. “Baba olacaðým.” “Ba!.. Ba!..” “He hey!...”
Doðru yatak odasýna götürüp yataða fýrlattým. Ýçinde taþýdýðý bize dokunmak istiyordum. Karnýna öpücükler kondurup, kulaðýmla dinledim delice… Oradaydý içeride… Ve bir mühdet sonra ziyarete gelecekti. Ufacýk elleri, kocaman gözleri ve tombul suratý ile … Yemek yerken, uyumaya giderken hep o Anadolu’m kadar zengin kadýnýmýn karnýndaydý gözüm. Bana en deðerli hediyesini sunmuþtu. Yataktan firlayýp Annemi aradým saate bakmadan. Gecenin 2siymiþ. Sevinçten paylaþmayý unutmuþum. Karým benden önce söylemiþ, Anneme, Ailesine tüm herkese. O gece yönetici ile baya atýþmýþtýk. Aparmanýda uyutmamýþtým. Sabah apartmandan çýkan herkez Nazi kampýndan çýkar gibiydi. Bense uçuyordum delice!..

Düzenli olarak doktor seyanslarý baþladý. Sevdiðim insanýn içinde geliþen o varlýk için. 5. Aydan itibaren her çekilen ultrason görüntüsünü sakladým Albümüne!.. Ve ilk günden itibaren bu veletin hayatýmýza getirdiði rengi anlattým ona. Onu bekleyenleri. Daha dünyaya merhaba demeden ben ona merhaba dedim. Aslýnda karým ile ben yani biz merhaba dedik. Bu yaptýklarýmda rolü büyük. Her gün en az 1 er saat karýmla çocuðumuza kitap okuyupð, ona hayatý, bizi, nasýl tanýþtýðýmýzý “Devrim’i” “Sosyalizm’i” “Komünizmi” “Emeði” anlatýrdýk delice. Hayatýn ortasýnda çocukluðumuzu yaþatýr olmuþtu. Bize !.. Karýmý, Annesi, Kayýn Validem ve Annem bizim bu tavrýmýzý geldiklerinde gülerek izler ve sade bir kýskançlýkla bakarlardý. Anne karnýndaki çocuklarýna!..

Her gece o yavaþ yavaþ büyüyen bölgeye dokunup dinlerdim. Her dokunuþumda kýpýrdardý. Neþemize neþe ve sevdamýza sevda olmuþtu bu sevimli biz kokan velet.

Hani derler ya!.. “Kadýn hamile kalýnca erkek evden uzaklaþýr” Onu diyen Bok yemiþ. Baðlandým eve delice. Her akþam çocuk geliþimi üzerine aldýðýmýz ansiklopedileri karýþtýrýp, saatlerce tartýþýrdýk kadýnýmla. 9. Ayýn ilk günleri; içimi saran sevinç daha bir arttý. Kayýn validem ve Annem bizim eve kamp kurmuþ ve kadýnýmýn elini sýcak soðuk su telaþýndan kurtarmýþlardý. Ama bize bakan yoktu. Bu ne ya!.. Kýskanmaya baþlamýþtým. “ ya gerçeði unutmuþ gibiydiler, benimde payým vardý o canlýnýn var olmasýnda “ ama bize bakan yoktu. Tatlý bir kýskançlýk sarmýþtý içimi… Kadýnýmla ben ilgileniyor, Bebeðimizle ben konuþuyordum.

Son doktor ziyaretlerinden birinde son 48 saat alarmý alýnmýþtý. O geceyi uyuyarak bir sonraki gecede uykusuz bekleyerek atlatacaktým. Ama inleyen bir sesle yarý uyanýk sordum “Ne oldu”. “Geliyor” “Kim”

- Bebek!..
- Ha iyi yarýn gelsin!..

Bir anda karanlýk aydýnlandý, beynimde bir patlama ile fýrladým… Geliyor!.. Uyanýn!.. Apartman yine ayaktaydý. Ýnsanlar camlarda. Olanca gücümle fýrladým. Annelerim beni sakinleþtirmeye çalýþýyordu. Ama sanki ben çocuklaþmýþtým. Tam bir curcuna. Hemen hastaneye koþtuk. Doktoru yolda arayýp eðer hastaneye yetiþmez ise baþýna gelecekleri haykýrarak geçirdim. Hastanede doðum odasýnda kadýnýmý yalnýz býrakmamak için ve o bizim olana ilk merhabayý beraber söylemek adýna içeri atýldým. Derin derin soluk al, ýkýn vs. Sanki benden çýkacaktý velet. Kadýným kan ter içinde ben konuþamýyorum. Doktor tatlý bir sevinçle “geliyor” diye haykýrdý. Atýldm hemen ama film kopmuþ Son Nokta bayýlmýþtým. Uyandýðýmda çifte vatandaþlýðým devam ediyordu. Herkes o süt kokan yaratýðýn baþýndaydý. Karýmýn suratýnda tatlý bir tebessüm ve bana bakýyordu. En sevgi dolu, en sade ve en sevdiðim haliyle. Bana elini uzatýp “ gel dedi, bak bizim bebeðimiz”

Yaþadýðým telaþa aldýrmadan dolu dolu baktým, içten derinden!.. ufacýk bir þeydi, minicik. Ve o bizimdi. Ufak kýpýrdaþmalarýn ardýndan pencereden giren günahýn en güzel meyvesiydi o. Kulaðýna “ HOÞ GELDÝN BEBEK,” dedim usulca, kýmýldadý birazcýk. Tanýmýþtý beni, þiiride tanýmýþtý, Nazým Usta’yý okurduk ona. Eðilip kadýnýmýn en temiz, en berrak ve onurlu alnýna en derinden ve en sýcak bir öpücük kondurup, kulaðýna seslendim. Ve sen benim olan sen; þimdi bana en güzel hediyeyi verdin!.. “Seni Seviyorum!..”