Hani insanýn anlatmak istedikleri, yazmak istedikleri çok olmasýna raðmen tutulur ya, bir þey yazamaz ya da söze nasýl baþlayacaðýný bilemez, iþte benimki de öyle bir durum. Nasýl baþlayacaðýmý bilemiyorum. Aslýna bakarsan öyle süslü cümleler kurma gibi bir derdim de yok. Yazmak istediklerimi bir çýrpýda yazýp çýkmak istiyorum o kadar.

Hani þairin biri, bir þiirinde der ya: “Adýn neydi unuttum” Þair bunu nasýl baþardý bilemiyorum ama ben adýný hiç unutmadým. Yüzünü de unutmadým. Bir yazýmda iri siyah gözlerinden bahsettiðime bakma, gözlerinin siyah olmadýðýný biliyorum. Çünkü gözlerini de unutmadým. Senin gamzelerin vardý eskiden çok iyi hatýrlýyorum. Düþlerimi süsleyen gamzelerin. Ama artýk yok. Gülmediðin için gamzelerin sana küstü mü yoksa? O yüzden mi yok þimdi?

Hani ilkbahar da yeniden canlanýr ya doða. O küçücük böcekler etraflarýna bakmak için kafalarýný korkarak çýkarýrlar yuvalarýndan. Ve etraflarýna ürkek ürkek bakarlar. Ben de o ürkek böcekler gibiydim. Ýçimi ýsýtan þey önce Ýlkbahar yüzünden sandým anlamadým, anlayamadým. Ýlkbahar gibi sýcaklýðýný yavaþ yavaþ artýrmaya baþlayýnca o ürkek böcek gibi ne olduðunu anlamaya çalýþtým.

Hani insan ömrü mevsimlerle ölçülür ya bazen. Ýlkbahar, Yaz, Sonbahar ve Kýþ…
Ýlkbahara seninle girmiþtim. Güneþin ilk sýcaklýðýydý. Ýlk içimin ýsýndýðý anlardý. Hani öyle soðuk kýþ mevsiminden falan da çýkmýþ deðildim.

Ne kýþ soðuðu beni etkilemiþti ne de baþka bir telaþým vardý. Benim ilk “baharýmdý” bu ilkbahar. Güneþin ilk ýþýklarý ile gelivermiþtin hem de oyunun tam ortasýnda. Oyun gibi devam edecek sanmýþtým ama etmedi iþte. Ben tam hayaller kurmaya baþlamýþtým ki perde indi hayallerime. Belki o zaman bitti benim hayallerim ne bileyim.
Hiç hayal kurmadým sonra. Hiçbir beklentim de olmadý. Hiç kimseyle hiçbir þeye ait düþlerde kuramadým. Bu yüzden belki hayal kýrýklýðý yaþamadým hiç. Bu yüzden belki her þey çok olaðandý. Bu yüzden belki hazýrdým her þeye, belki bu yüzden çok hayýflanmadým yaþayamadýðým hiçbir þey için.

Bu benim mevsimimdi ama, ben fark etmeden geçiverdi. Sadece içimde bir þey vardý küçücük, içimi ýsýtan minik bir þey. Düþlerim yoktu ama ona sarýlýp yatmayý da ihmal etmiyordum. Hiç hayallerim de yoktu ama gözlerimi kapadýðým an içimde beliriveren bir þey vardý. Ve ben içimde olan o küçük þeyin varlýðý ile ilkbaharý bitirdim.

Hani Ýlkbaharý içine çeken böcekler yaz sýcaðýna daha hazýrlýklý olurlar ya o sýcaklarda paniðe kapýlmazlar, o minicik bedenleri ile ne yapacaklarýndan emin bir þekilde hareket ederler ya. Ýþte ben o böcekler kadar bile hazýrlýklý deðildim.

Yaz çok sýcak geçti , çok sýcak hem de. Zamanla fark ettim ki o içimde olan minik þey çok büyümüþ kocaman olmuþ. Ben seni fark etmeden içimde büyütmüþüm. Bu bir yandan her þeyi kolaylaþtýrýrken diðer yandan nasýl zorlaþtýrýyordu bilsen. Ne çok yoruluyordum.

Bazen omzumdaki bütün yükleri alýrken bazen bütün yüklerin iki katý olup çöküyordu omuzlarýma.
Bazen kalýveriyordum öylece. Bazen çok çaresiz hissediyordum kendimi, bazen de çok güçlü.
Her gece görülen ayný rüya, karþýmdasýn, yüzünü göremiyorum, sana dokunamýyorum, sesimi duyuramýyorum...Takdir edersin ki yorulmamak elde deðil. Hani bir kere sana ulaþsam, sana dokunsam ya da seni görebilsem… Yok… Yok… Yok… Bu hiç mümkün olmadý. Rüyamda bile sana ulaþamadým. O kadar çok özlüyordumki seni.

Zaman zaman resimlerini çýkarýr bakar aðlardým. Tek sorduðum þey “neredesin?" O kadar...
En kötüsü, ama en kötüsü gece kendimi tutamayýp aðladýðým anlardý. Bu, o yaz mevsiminin en yakýcý anlarýydý. Nasýl caným yanýyordu bilsen. Öyle acý bir durumki. Peki, suç kimin?

Sadece benim ise cezamý çok iyi çekiyordum. Ama sadece benim deðilse neden cezasýný ben çekiyordum o halde. Çok uzatýp can sýkmanýn bir anlamý yok. O yaz mevsimide böyle geçti iþte. Ben o minik böcekler gibi ne kýþ için didindim ne de bir çaba sarf ettim. Bu mevsimden de hiçbir þey anlamadým.

Hani bir kere sen demiþtin ya “susarsýn su içersin ama susuzluðunu yine hissedersin” çok doðru bir tespit ya da benzetme idi.
Bazen düþünüyorum hangisi daha iyi...

Ben son baharýma sessizce girdiðim sýrada , ilkbahar güneþi gibi çýkýverdin karþýma. Hala ayný sýcaklýk. Anladým ki deðiþen hiçbir þey olmamýþ. Anladým ki sen hala içimde, küçük yüreðimde kocaman bir yerde öylece kalývermiþsin. Rüyalarýmda bile ulaþamazken seni bulmuþtum bir anda...
Ne güzel þeydi bilsen seni görmek. Camýn ardýnda seni görmek… Ýnanamadým önce. Gülümsedim, aðladým. Dokundum yüzüne, elimde olmadan doðundum. Rüyalarýma inat dokundum. Yine rüyalarýma inat yakýndan baktým.
Hep seni karþýdan gelen yüzlerce yüzde aramýþtým. Seni görecek ya seslenecek ya da kolundan tutup “merhaba” diyecektim.
Ne olacaðýný düþünmeden. Ama olmamýþtý. Senden önce resmini görmüþtüm. Karþýmda deðildin ama sana “merhaba” demekten kendimi alamadým yine. “merhaba” deyip demeyeceðini umursamadan.

Nerede olursan ol seni görmek çok güzeldi. Kaç kere baktým kim bilir o küçük resmine. Kaç kere dokundum kaç kere konuþtum bilsen.. Bir tek istediðim nerede olduðunu bilmek ve seni görmek bir kere de “merhaba” demekti. Kolundan tutmamýþtým, ya da hep düþündüðüm gibi seni görüp seslenememiþtim ama olsun önemli deðildi.


Hani, içindekileri birine anlatmak için çok sabýrsýzlanýr ya insan, ben de seni bu küçük çerçevede gördüðümde tek istediðim sana içimde biriktirdiðim her þeyi anlatmaktý. Tepkini umursamadan dinleyip dinlemeyeceðini umursamadan anlatmak, durmadan anlatmaktý...

Hani bir þarkýda der ya: “sen hayatýmda yaþadýðým en güzel þeysin” vardý böyle bir þarký deðil mi? Olmalý ya da, çünkü böyle bir þey uydurmadým ya durup dururken.. Sahi ya… Ya böyle bir þarký yoksa? Mutlaka vardýr.

Sen benim yaþadýðým en güzel þeysin ve hep öyle kalacaksýn. Adý ne bunun bilmiyorum ama bunu umursamadan ben seni yaþamaya devam edeceðim.
Çünkü ben seni çok seviyorum. Ve bu sevgiyi hissetmek beni mutlu ediyor. Yorulsam da ziyaný yok.


Hani sonbahardan sonra Kýþ gelir gelir ya
…………………
…………………

Belki þimdi bu üç mevsimi anlatmaya fýrsatým olduðu gibi kýþ mevsimimi de anlatmaya fýrsatým olur. Bilemeyiz ki öyle deðil mi?
Ya da þöyle yapalým. Hadi, Kýþ mevsimimide sen anlat bana.
Ne dersin?