Bir gün biterken, ben günden önce biteceðim. Gecenin sunduklarýna dokunmadan, emanet ettiðim gözyaþým, yine yastýðýmda bir sýr gibi kalacak. Sessiz çýðlýðýma inat, martýlar canhýraþ bir þekilde sesler savuracak. Sen içimde büyürken, yine dalgalar kýyýya köpükler savuracak. Ay ile güneþ saklambaç oynayacak, bir uðurböceði konacak, gözlerimi kapayýnca dudaklarým kýmýldayacak ben daha dileðimi s/açmadan ortaya, uðuru uçacak, böceði ile yarým kýmýltýlar tek baþýna k/alacak. Ben yarýnlara gözlerimi kaparken susmalarým artacak ve ben yine susacaðým...

Sisli aynada gördüðüm yüz sýrrýný kaybedecek ama ben yine anlamayacaðým. O vakit ters düz edeceðim bütün sýrlarý ve sonra sýrlara karýþacaðým. Bilinmeyenin bilinene karþý maðlubiyetini göreceðim. Yine beyaz bakacak, siyah kahkaha atacak. Ümitler filizlenecek tomurcuk olup meyve verecek. Bir yürek uçmak isteyecek, kanatlarý çarpacak kafese, yaralanacak ve yanacak. Bir karýnca aðzýnda su taþýyacak, ateþ s/aklanýrken dumaný iz býrakacak ardýnda. Su, yolunu bulurken yine bana sus gelecek ve ben yine susacaðým...


Düþler iken her gece seni, sen düþ/tün anlamadým. “Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde" diye baþlamýþ masal. "Ýki katlý bir ev ve bu evde bir prens yaþarmýþ”. Sonra düþ/de gör demiþler. Ev kaybolmuþ, prensten haber alýnamamýþ. Prenses az gitmiþ uz gitmiþ, dere tepe düz gitmiþ ama prensi bulamamýþ. Bir gün bir peri anne aniden gelmiþ, sihirli deðneðine dokunmuþ, prens dönmüþ ev bulunmuþ, o an þuursuzca, bir ele uzanmýþ nemli eller, sýkýca tutmuþ. Ama masal yaþanmadan bitmiþ tuz kokan el, nemli eli býrakývermiþ… Onlar erememiþ muratlarýna ama biz çýkalým kerevetine demiþler. Onlara baktým sustum, gökten üç elma düþsün bari diye bekledim. Beklerken bittim, biterken yittim... Gittim...


Sonbahar'dan sonra kaç bahar var ki sayamadýðým... Kýþ... Bitti... Mevsim bitti... Yaz gitti... Yaðmur yaðdý, þimþek çaktý, gök gürledi gökkuþaðý çýktý. Dilekler tuttum koþtum, koþtum, koþtum... Altýndan geçemedim, gökkuþaðý kayboldu. D/ilendim yine de çare bulamadým. Türküler koydun önüme, ben bakarken sen içinden seçtin, “Ýþte gidiyorum” diye bir þarký doladýn d/iline. “Çýktým gidiyorum” dedin. Bir þey almadan, bir þey vermeden ýþýðýn sönmeden, sabahý kattýn önüne, geceyi býraktýn bana çýktýn, gittin…


Özlemlerimi iliþtireceðim göçmen kuþlarýn kanadýna. Sevgimi erteleyeceðim yorgun yarýnlara. Güneþ uzaklaþacak, yýldýz kaybolacak, ay küsecek. Sen uzaklaþýrken ben sana b/akacaðým. Papatyalar solacak, üþüyeceðim. Dudaðýndaki kývrýmlar kalacak aklýmda. Yarým kalan tebessümün iliþecek gözüme, gülümseyeceðim. Akmayan gözyaþý damlasý arasýnda gülüþünü hatýrlayacaðým, ben sana bakarken kaybolacaðým. Elini tutarken biteceðim. Bitip gideceðim...


Gün d/olmadan yaðmurlar biriktireceðim sana. Bulutlarý getirip býrakacaðým avucuna, çözülecek yaðmur taneleri oklardan aþaðý. Güneþ doðacak, avuçlarýn ýsýnacak, yüreðine kuþlar konacak ama yine cam kýrýklarý batacak gülüþüne ve ben yine sende s/olacaðým

Yazýlmamýþ en güzel yazýyý yine sana yazmak için harfler biriktireceðim. Sonra her kelimeyi ilmek ilmek d/okuyup uzun cümleler kuracaðým. Topladýðým her cümleyi hece hece okuyup b/öleceðim. Son kelimelerde artýk hiçbir engel kalmayacak ve ben bu son b/ölüme kendimi hazýrlayacaðým.


Z/âlimler toplandý bir araya, karar verildi emir d/emiri kesti. Dualar boynunu büktü, çocukluðumla birlikte oyunum yarým kaldý. G/izledim seni aldým attým içime, sen kaldýn, kök saldýn, büyüdün yol aldýn. Bana baktýn, içime aktýn. Yarýn hep bugün oldu ama sen hep dün gibi kaldýn.

Zaman akacak, zaman duracak ama sen kalacaksýn. Gün geceyi boþayacak, ay yýldýza inat çýkmayacak ama sen kalacaksýn. Takvim yapraklarý aðaç yapraklarý ile yarýþacak, kazanýlacak kaybedilecek, ama sen kalacaksýn. Arý bal yapacak, bal tükenecek arý yok olacak ama sen kalacaksýn. Aðustosböceði sazýný býrakacak, kaplumbaða uyuyacak tavþan kaçmayacak tazý da tutmayacak ama sen kalacaksýn. Ben gideceðim, ben bir gün gideceðim ama sen bende hep kalacaksýn BEBEÐÝM...


Adsýz