Sözlerimin baþlangýcýnda selâm sana muhayyel peri,
Yine ellerini düþündüm. O, bembeyaz zambaklarý andýran ,dürüldüðünde gonca, açýldýðýnda gül olan ellerini. Ellerindeki albeni midir acaba; bir misal istense , zamana gül diye ellerini sunma sebebim! Ellerini düþündüm dedim ya, biraz hüzne büründüm ardýndan buruk bir sevince gark oldum.


Meçhule yazýlan mektuplarýn nedenlerinden biri olan gül ellerini, betimlemek istesem gücüm yetmez.


Kâðýtla kaleme her defasýnda senin için merhaba dediðimi bilmeni isterim. Ve bilmeni isterim ki þairaneliðimin nedeni olduðunu. Yüreðimde her seherde açýp batan günle solduðunu. Hep seni soluduðumu…


Bu durum ne zaman kadar devam eder bilmiyorum. Sen kaçýyorsun hep bilinmez diyarlara, ben meçhul adreslere muhayyel mektuplar yazýyorum.


Bir gün, bu mektuplarýn sana ulaþacaðýna inanýyorum. Ve dahi senden cevabî bir mektup gelirse, o anki hâlimi tasavvur edemiyorum. Yalnýz, ayaklarýmýn yerden kesileceðini, kulaklarýmýn uðuldayacaðýný ve zambak ellerinin dokunduðu kâðýdý öpüp koklayacaðýmý çok iyi biliyorum. Bundan da asla kuþkun olmasýn.



Ahir kelam , nerdesin ey muhayyel peri? Gönlümün derunundan sana sonsuz selâm.
Ankara,01.03.2010 Ýbrahim KÝLÝK