Merhaba gülüþü aklýmda saklým.
Merhaba BEBEÐÝM
Nasýlsýn?
Ben kýrýk-dökük haldeyim yine bu gün.
Emaneten bir sevinç almak istedim bu günden, ama olmadý, ben de sýmsýký sarýp sarmaladýðým ellerini koydum göðsüme ne kadar öyle kaldým hatýrlamýyorum.

Uyandýðýmda hava kararmýþtý. Vakit ne vakitti anlayamadým kýsa bir süre. Akþam olmuþ ama sokak lambalarý hala yanmamýþtý. Gözlerimi kapadým yine az karanlýk varmýþ gibi karanlýða bir ek de ben yaptým.

Dünümün hüznü-sevinci, bugünümün katmerli gel-gitleri, yarýnýmýn tebessümü olan sen.
Sen ne haldesin?
Sesi çýkmayan sesimle soruyorum, cevabý bildiðim halde soruyorum.
Halime tercüman halinle cevap ver. Nasýlsýn?

Ben kýmýldasam her yanýmdan gözyaþý fýþkýracak sanki. Avucumu sýkýca kapattým. Ýçinde seninle yaþanmýþlýðýmýz var. Yaþanmýþ ve yarým kalmýþ bir þeyler var. “Tam” ne demek anlatan, tarif eden, yarým olmasýna raðmen yarýmlýðýnýn izlerini taþýmayan bir yaþanmýþlýk var.
Ýlk olan ne varsa yaþanmaya baþlandýðý anda öylesine uzanan elime eþlik etmiþ ellerin var.

Plansýzca gittiðimiz o deniz kenarýnda bizden baþka neler vardý? Hatýrlamýyorum...

Ne çok ayrýntýyý unutmuþum aslýnda. Ucu bucaðý yokmuþ gibi görünen maviliklerde aklýmda kalan sadece ellerin. Hala hissediyorum... Merak ediyorum daha ne kadar hissedeceðim. Kaç yýl daha? Ne çok özledim bilsen. Bu özlem kaç kelime, kaç cümle, kaç, kaç yýl doðuracak daha...

Bu özlemle baþa çýkamýyorsam anlatabilmeliyim dedim kendime, belki çok iyi tanýrsam baþa çýkarým diye düþündüm. Öðlen ne kadar çok yazý okudum bilsen. Bir çok þiire baktým bir o kadar deneme okudum .
Ama deðildi hiç biri benim hissettiðim özlemi anlatmaya kâfi kelimeler deðildi.
Bu özlemi anlatan kelimeleri kimse bir araya getirmeyi baþaramamýþ be hasretim.
Bunu hissedebilen tek benim sanki.
Ben anlatabilir miyim? …
O kadar yeteneðim yok ki?
Cümlelerin ses vermediði duygularýma karþý çaresizim bu gün de.

Ama bak anlatabilirim gülüþünü, gülen yüzünü. En güçlü ýþýk ile aydýnlatýlmýþ gibi her hattý belirginleþen yüzünü. Gülümserken dudaklarýnýn her kývrýmý ile yüzüne eþlik eden dudaklarýný da anlatabilirim. Dönüþ yolunda ellerine sýkýca sarýldýðýmda gözünden akmasýn diye sildiðim bir damlanýn sebebini de anlatabilirim.

Bazen yüzünü astýðýn için anlýnda oluþan çizgileri, ifadesiz bakýþlarýný, zoraki açýlan aðýza raðmen inatla hiç kýrpmayan gözlerini, ifadesinden taviz vermeyen yüzünü anlatabilirim mesela. O an aðzýn, yüzün, gözün birbiri ile inat halinde oynayan ama birbirlerini oyundan atmak için sabýrsýzlanan mýzmýz çocuklar gibi nasýl can attýðýný da anlatabilirim.

Mesela yüzünde kýmýldamadan duran her ayrýntýya baktýðýmda nasýl yumuþar bu bakýþlar, bu ifadesiz gülüþler, nasýr gibi sert uzuvlar nasýl yumuþar, ne kadar sürer…? Diye ardý ardýna nasýl sorular sorduðumu da anlatabilirim. Seni her böyle gördüðümde inatla yüzünü bir an olsa bile gözümün önünden neden ayýrmadýðýmý da anlatabilirim.


O sahil kenarýnda martýlarýn varlýðýnýn farkýna bile varamazken o an neden öylece kaldýðýmý, þaþkýnlýðýmý, neden kýmýldayamadýðýmý da anlatabilirim mesela.. O an da yýllarca merak ettiðim sorularýn cevabýný nasýl bulduðumu bile anlatabilirim.

Sana "tam"ýn ne demek olduðunu da çok iyi anlatabilirim. Hani o matematik derslerinde bir bütünün 1/2 falan diye baþlar ya... Aslýnda bütün ne demek benden dinlemeliler bütün matematikçiler. Onlar bütünü parçalýyorlar ama benim bütünümün tek zerresini bile kýmýldatamazlar. Sana dokunurken her aný, yaþadýðým her aný çok iyi anlatabilirim.

Bir camýn ardýnda resmine dokunurken yaþadýðým her duyguyu da çok iyi anlatabilirim. Camýn perdesini beri çekip ýþýðý görmek ister gibi buradan yüzüne dokunarak sanki Gölgeli yüzünü bertaraf edip o özlediðim ýþýðý görecekmiþim gibi nasýl itinalý davrandýðýmý da anlatabilirim.

Senden bir ses geldiðinde ya da bir haber, nasýl heyecanlandýðýmý, sevinçlerinin beni nasýl sevindirdiðini hüznünün benim hüznüm olduðunu da çok kolay anlatabilirim.

Anlatabilirim evet...
Ama iþ bu sana olan özlemime gelince lal oluyor sanki dilim. parmaklarým kýmýldamýyor. Ne yazabiliyorum ne anlatabiliyorum.

Bu durumda çaresizliðimi görüp týpký sessiz kâbuslar görür gibi, kendi duyduðum çýðlýklarý atýyorum o kadar.

Gözlerim ýslanýrken yüreðim eþlik ediyor kimi zaman. Her gözyaþý bir zinciri kýrar umudundayým ama nafile.

Yazgýnýn çizgisinden çýkmanýn imkânsýzlýðý her zinciri daha çok kenetliyor birbirine.

Ben "güçlü kadýn" elbisesi her zaman bedenime tam olurken iþ özleminle baþa çýkmaya gelince elbisem bu sefer bir numara büyük geliyor. Bu durumda ben gözlerimi bir kez daha kapayýp günün hangi saatinde olduðumu tahmin etmek dahi istemiyorum.

Sokak lambasýnýn yanmasýnýn vakit hakkýnda bir ipucu vermesini dahi umursamýyorum BEBEÐÝM.