Gözüm uzaklara daldý, gönlüm uzaklara uçtu. “Ah” dedim, “bir kuþ olsaydým þimdi, bende uçup gitseydim.” Hasret düþtü bir kere gönlüme, bir resim düþtü gözlerime. Hangi göz var ki; o resme bakýp ta aðlamaz hangi kalp var ki; o resme bakýp ta titremez? Bu gözler hayran olacak çok þey gördü ama bu iki kare artýk “benden güzeli yok” dedi.
Ah o “yeþil bakýþlý yar”! O masum ve nazlý bakýþý nasýl gider gözlerimden, öyle bir bakýþ görmedim ki ben. Oldukça mütevazý ve sade, ihtiras ta yok içinde. Ama gel gör ki; bir kez bakýþýn bakýþýna deðse, büyülenmiþsindir demektir sende. Çekimine girersin, kurtulamazsýn artýk ondan. Zaten de kurtulmak deðildir derdin. Düþtükçe düþersin içine, iyice düþsün dersin içime.
Ah! “yeþil ama hüzünlü bakýþlý yar” hüznün öyle bir iþledi ki içime; gülmek haram oldu gözlerime. Çözemediðim bir gizem var sende. Çözemediðim bir büyü, çözemediðim bir çekim var sende. Köþeyi dönünce o gül kokun doldururdu içimi. Çektikçe çeker içime, mest olurdum sende.
Hiç beklemediðim bir anda çaðýran sendin beni. Demek ki baþtan beri niyetin kendine âþýk etmekti. Baþardýn da sonuçta. Adýný duyduðumda merak etmeye baþladým seni, þehrine vardýðýmda bir an önce görebilmek için süzdüm her köþeyi. Ve iþte ilk görüþte aþk. Gördüðümde çarpýldým hüzünlü gözlerine. Dönmek mecburiyetim olmasaydý eðer ayrýlýp ta gelmezdim dizinin dibinden. Bir an gözlerimi ayýrmazdým senden. Gözlerim gözlerindeyken ayrýlsýn isterdim ruhum bedenimden. Ancak saatler gelip ayrýlýðý vurdu, otobüs zalimce beni alýp yola koyuldu. Ýþte o an hiçbir ayrýlýk bu kadar aðýr gelmemiþti bana, gözlerimden yaþlar boþalmamýþtý böyle umarsýzca.
Sana vurgunluðumun üzerinden iki yýl geçti. Þimdiyse; gözler burda, kalp orda. Beden burda ruh orda.
Ah! Birde “kara bakýþlý yar” var. Ya sana ne demeli? Öyle bir baktýn ki gözlerime; hapsoldum kaldým sende. Adýný ve güzelliðini çok duymuþtum ama nihayetinde Leyla’yý da güzel yapan Mecnunun gözleriydi. Oysaki yanýlmýþým güzellik senin aslýnmýþ, benim gözlerimse sadece nasibi olanýný görebilmiþ.
Ah o kara bakýþlar, öyle bir saplandý ki içime; kara sevda oldu kök saldý kalbime. Herkes yerinden memnundu, o kalbimden kalbim ondan. Hangi sevgili bu kadar sevilirdi ki?
Vakitler senden de ayrýlýðý vurduðunda yine o fýrtýnalar koptu ruhumda. Ah bu ayrýlýklar da neyin nesi?
Gelirken bir sürü resmini getirdim yanýmda, karþýlýðýndaysa kalbimi býraktým sana. Hiç þikâyeti yok halinden çünkü kalbim çok memnun yerinden. Ama gözlerim isyankâr ,“neden”… “ben neden resimlerle avunuyorum yok mu benim içinde sevgiliye kavuþma?” diyerek feryat ediyor. Ha bire hasret gözyaþlarý yolluyor sevdiðine, olur ki halime acýr da “gel” der diye.
Kara bakýþlý yârin kara sevdayý düþürmesinin üstünden kalbime, iki yýl geçti geride. Þimdiyse gözler burda, kalp orda. Beden burda, ruh orda.
Ah! Gözlerine hüzün düþen yeþil bakýþlý yârim. Ah! Medine’de vurulduðum sevdiðim “Yeþil Kubbem”
Ah! Kara bakýþlý, kara sevdalý yârim. Ah! Mekke’de vurulduðum sevdiðim “Kâbem”
Kalbim ve ruhum orda zaten ama istiyorum ki; bedenim de olsun orda.