SABÝT HÝKAYE-DÖNGÜ

Bu bir hikaye. Þarký yazýp da “bu bir þarký deðil” diyenlerden deðilim. Hikaye...evet. Peki,nereden baþlýyor?
Odamda kulaklarýmý dinlendirdiðim bir anda, sabit bir sesle sarsýlýyorum. Tak-tak-tak... Sabit aralýklarla devam eden seslere katlanamýyorum. Salt bu sebepten baþucumda saat barýndýramadým uzun zamanlar. Þimdilerde bu takýntýyý yok etmek için tiktaklarla boðuþarak uyumaya çalýþýyorum. Ben bu fikirlerle oyalanýrken þu “taktak” yine sinirlerimi uyarýyor. Kalkýp, hole çýkýyorum. Holün diðer ucunda, sandalyenin üzerinde bir adam görüyorum. Damarlarým çekilerek sese yaklaþýyorum. Elindeki aðýr metali bir ileri, bir geri götürüyor, her defasýnda diðer elindeki çiviye ulaþacak þekilde. Her darbede kafam yarýlýyor. Arkamý döndüðümde, aynadaki yansýmam kafamýn kanadýðýný söylüyor. Yanýmda, hemen burnuma teðet bir duvar var ve ben kafamý oraya vuruyorum. Adam yok ortada ve mekan deðiþik. Bir kadýn yaklaþýyor elinde paketlerle... Pamuk sabit aralýklarla kafama dokunuyor. Kadýnýn yüzüne bakýyorum; pamuða bakýyor. Gözlerinde beyaz bir lekenin gidip geldiðini görmek ilgimi çekiyor. Arkamý dönüyorum. Geniþ bir tarlanýn ortasýndayým, lapa lapa kar yaðýyor. Ýnsanlar var çevremde; koþan, atlayan, zýplayan. Kar taneleri sabit aralýklarla düþüyor tarlaya. Bazý çocuklar kardan adam yapýyor, bazýlarýysa yüzükoyun yatmýþ kar yiyor. Diþlerim aðrýyor. Arkamý dönüyorum. Bir adam alnýný kýrýþtýrarak aðzýmýn içine eðiliyor. Elindekiyle diþimi bir saða bir sola döndürüyor, sabit. Caným acýyor önce. Sonra da baþým dönüyor, kerpetenle ayný yönde. Arkamý dönüyorum. Etrafým kayarak çekilmiþ fotoðraf gibi , her þey kayýyor. Dönüp duran bir aletin içinde oturuyorum. Az kiþi var benimle birlikte ve yüksekteyiz. Hep ayný yerde dönüþümüz canýmý sýkýyor. Aþaðýya bakýyorum kayan karelerde. Topluluk, bizi izliyor. Arkama bakýyorum. Topluluk hep bir aðýzdan baðýrmaya baþlýyor. Önümde bir ip ve tabure, iki yanýmda iki adam var. Tabureye çýkýnca daha bir yükseliyor sesler, her þey hemen bitsin istiyorum, bu gürültü kanýmý donduruyor. Saðýmdaki adam ipi boynuma baðlýyor.Saçlarým sýkýþtý. Diðeri yardým ediyor; þimdi rahatým. Tabureyi geri götürdüklerinde insanlarýn gözlerindeki meraký görmek beni heyecanlandýrýyor. Arkama bakýyorum. Kalabalýða karanlýk ekleniyor. Ben sakin ve sessiz yerimde oturuyorum. Sahnede ön tarafta duran bir kadýn baðýrýyor, yaný baþýndaki koro sabit aralýklarla eþlik ediyor. Dayanýyorum. Oyalýyorum kendimi... Bir süre sonra ben de baðýrýyorum.2-3kiþi dýþarý atýyor beni. Arkamý dönüyorum. Dýþarýsý çok güzel; çiçekler parlak, kuþlar ötüyor, insanlar gülüyor. Karþýya geçmek için trafik ýþýklarýna doðru yürüyorum. Önce sarý, ardýndan kýrmýzý yanýyor araçlara. Bekliyorum. 3 dakika sonra yine ayný þeyler oluyor. Bir 3 dakika daha, bir daha...Hep ayný! Lambaya týrmanýp, taþla vuruyorum camlarýna. Ýnsanlar bakýyor. Ýþim bitince, karþýya geçip, arkamý dönüyorum. Karþýlýklý duran iki adamýn etrafýný çocuklar sarmýþ; adamlar tartýþýyor, çocuklar gülüyor. Ýki adam da iþlemeli kýyafetler giyiyor, birinin eli de sürekli çenesinde duruyor. Biri ileri adým attýðýnda,diðeri geri gidiyor; biri öne eðildiðinde,diðeri geri eðiliyor. Kahkahalar eþliðindeki ileri geriler bitmek bilmiyor. Çocuklar için dayanýyor, arkamý dönüyorum. Görmüþ geçirmiþ, yaþýnýn hakkýný vermiþ bir ninenin dizinin dibinde oturuyorum. Anlattýklarýný satýrý satýrýna aklýma yazmaya çalýþýrken, bir satýrda takýlýp kalýyorum.
“hayat sabittir, her þey sabit ve döngüdedir. Neyden, nasýl kaçacaksýn?”
Sabit olarak, 5 saniye arayla 3 defa “evet” diyorum. Rahatsýz olmadým; damarlarým, midem rahat. Hayat bir döngü diyorum. Sabitlik geçiciymiþ demek. Sadece, sabret.