Dün yaðmur elime dokundu.

Önce burnuma damladý. Ben yine telaþlý, yine kavgalý, yine bilmez bir günümdeydim. Kendime bile ne yaptýðýmý açýklayamayacaðým bir iþin peþindeydim. Aklýma gelen sorularý geri çevirmek için þarký söylüyordum. Hiç birinin sözlerini sonuna kadar bilmeden, oyalanýyordum. O garip þarkýya neden taktým bilmiyorum, birden elime dokundu. Ben korktum ama elim korkmadý. Sýcaklýðýný sevdim.

Bir gün hayatýmdaki herkesi ayný odaya toplayýp, yarým saat gecikmeliyim. Ekim ayýnda, Ýstanbul’da…