Ne zor þeydir yazmak. Duygularý, kelimelere yazarak dökmek meðer ne zormuþ.

Anlatmak istediðim çok þey var ama olmuyor iþte. “Dur ben yazayým” denilince de yazýlmýyor ki. “Hissettiðin halde yazamýyorsun iþte beceriksiz” dedim kendime “boþ ver kalk hadi kendini zorlamanýn bir anlamý yok"

... Kolayca okunabilen bir þiirin kolayca yazýldýðýný mý sanýyorsunuz ?.. Demiþ Orhan Veli

Evet, hiç kolay deðil. Kolayca okunan bir yazýda hiç kolay yazýlmýyor. Elbet. "Seviyorum" ya da “Sevmiyorum” demek bunu dile getirmek yazabilmek içinden geldiði gibi, zor, çok zor...


Bir kardeþimiz “gökkuþaðýný sevmiyorum” demiþti. Yaðmurdan sonra çýkmasýný beklediðimiz, çok nadir görebildiðimiz bu renk yumaðýnýn altýndan geçme isteði duymadan “sevmiyorum” demek ve bunu yazmak ne zor...


Siz bir yazýnýn kolay yazýldýðýný mý sanýyorsunuz? Yazýlmýyor iþte. Þu an ben yazamýyorum mesela.

Bir sigara yakýp dumaný içime çekerek ayný hýzla havaya üflemenin de hiçbir faydasý olmuyor. Bu zýkkýma da alýþamadým hala.

Kalem kilitlendi, ben kilitlendim. Yok! Olmuyor yazamýyorum.

Dýþarý çýkýp bu soðukta biraz yürümenin bir faydasý olur belki diye düþünüyorum. Ama gece saat 01.30 cesaretim var mý? Hayýr! Tabii ki hayýr, çýkmam imkânsýz.

Yeni bir yýlýn ilk gecesi parktan insanlarýn coþku dolu sesleri geliyor. Az önce havai fiþek gösterisi vardý. Çýkýp bakmak bile içimden gelmedi. Bir yýl bitiyor diye yapýlan eðlenceleri kendimi bildim bileli anlamam. Neden bu kadar coþku, bu eðlencenin manasýný da anlamýþ deðilim. Ama eðlenmesini bilene her zaman saygý duymuþumdur. Ne fark eder ki bir coþkuya ortak olmak için illaki bir bahane mi olmalý? Bir yýlbaþý gecesi bir doðum günü, bir bayram, bir kutlama aný…. ne fark eder eðlenebildikten sonra….

Yaðmur yaðsa keþke balkondan yaðmurun yaðýþýný izlerdim biraz. Sonra insanlarýn koþuþmalarýný izlerdim zevkle.

Kaçýmýz yaðmur bardaktan boþanýrcasýna yaðdýðý zaman þemsiyesini kapatýp ýslanmayý göze aldý.

Yaðmur damlasýný düþünüyorum. Kim bilir kaç bin metreden kaç km hýzla düþüyor?

Normalde düþünüldüðü zaman bir damlanýn düþtüðü yeri tahrip etmesi gerekir. Baþýmýza düþtüðü zaman beynimizi delmesi gerek öyle deðil mi? Ama hiç zarar vermiyor iþte rahmet dedikleri bu olsa gerek.

Mesela kar yaðarken de ayný þeyler geçerli. Hiç düþündünüz mü? Bir kar tanesi yere düþünceye kadar diðer tanelerle bir araya gelerek bir kartopu yumaðý halinde düþmesi gerekiyor öyle deðil mi? Ama tane tane iniyor. Vardýr bir hikmeti diye düþünmeden edemiyorum.

Aslýna bakarsanýz ne çok þey var elimizde. Avucumuzu açýp baktýðýmýzda ne çok þey var görebileceðimiz.

Ama farkýnda deðiliz insan olarak hiçbir þeyin hiçbir þekilde farkýnda deðiliz.

Tek bildiðimiz tüketmek. Sevgileri, dostluklarý, aþklarý hemen tüketmek havasýndayýz.

Sadece bekliyoruz. ve sadece almayý biliyoruz. “peki, sen ne verdin” diye sorabilsek kendimize, yok caným ne gerek var ki. Þimdi bu soruyu kendine sor, cevap ara offf ne uzun iþ.

Ýnsanoðlu çok bencil bir yaratýk. Her istediðimizin hemen gerçekleþmesini istiyoruz. Býkmadan sürekli yeni bir þeyler istiyoruz. Ýsteklerimiz gerçekleþmedi mi hemen isyan ve umutsuzluk baþlýyor. Neden peki?

Çünkü biz bu dünyaya keyif çatmaya geldik keyfimiz mutlaka yerinde olmalý.

“hadi caným nerede o bolluk” demek istiyorum kendime.

Diyemiyorum tabii, yazamýyorum ki diyebileyim.

Yazamýyorum bir türlü.......