- aþk; her gece ölebilmektir. -


..
hüzünden yorganlar yaptým gecelerime, sonbahar öyle sert geçti ki bilemedim amansýz yokluðunda.
beyazlar yaðdý üstüme lapa lapa, býrak kalsýn dedim son þarkýda,
býrak öyle yaðsýn üstüme,
sen kal yeter ki öylece.
olup ta olmaman gibi iþte.
ben bakakalayým, sen uzaklara dal diye...
býrak beyaz acýlar yaðsýn üstüme.

bekleyiþleri yumak yapar saklarým ben,
karlar atarým üstüme.

/saçlarým gibi beyazlar durur onlarda.
zaman ilerledikçe, soldukça gözlerim her saniye de./

her gece ölebilirim ben, soðuðunda.

zaten bilemem ki,
yaz mýsýn kýþ mý ?
baharlarý karýþýk gözlerinde.
bir tek yeþilliðini bilirim düþlerimde.
bir bakýþýnda bilirim.
bakýþýna notalar dizerim.
sen konuþursun, ben susar kalýrým sözcüklerine.
kemanda tekrar yinelemek isterim güzelliðini.

/o tebessümünü kaybetmemek için çýrpýnýrým sadece.
zaman dursa der hüznüm./

o da yorgun, o da bitik.
o da zamandan umudu diler...

bir duyarým beyazlar seni diler.
her arza indiðinde fýsýldaþýrlar...
acýmýn gamzelerini isterler.

susarým seslere, seslerin aþký anlatýþýna, seslerin (seni) anlatýþýna.
bakarým düþlerimde ruhun.
tecessüs ile bakar gözlerim.
umudu yinele yüreðe...


-þu beyazýn ortasýnda yinelenen ateþ; adýna acý koyduðum.-

09.