Ýnsan niçin yazar? Büyük ihtimalle konuþacak kimsesi olmadýðýndan diye düþünüyorum. Konuþacak etrafýnda bunca kalabalýk varken ve sabahtan akþama telefon kulaðýnda konuþurken konuþamadýðýndan yazmak çeliþkili gibi gelebilir. Önemli olan senin konuþmak istediklerini konuþabileceðin kiþinin olup olmamasýdýr. Lakýrdý baþka, konuþmak baþka…
Þu aralar konuþacak kimsem yok. Konuþmak istediklerimi konuþabileceðim o birisi de davetlerime cevap vermiyor. Ýþte ondan yazýyorum. Yazýyorum çünkü konuþamýyorum. Yazmak konuþmak yerine geçer mi onu da bilmiyorum.
Geçenlerde yeni bir kitap aldým. Kitap benim için yeni ama kendisi çok eski. Dostoyevski’nin bir öyküsü; “Beyaz Geceler” . Öykü bir hayalcinin bir kadýnla tanýþmasý ve bir tür çözümleme. Öykü þuna benzer bir sözle biter; o bir an için hayatý yaþamaya deðer. Hayatýn geri kalanýný hep öyle olmasýný istediðin bir aný için yaþamýþ olmak! Tüm hayat sadece o aný yakalamak için yaþanabilir… Öykü kahramaný için o an böylesine kýymetli. Bana çok müthiþ geldi doðrusu.
Sonra düþündüm. Öykü kahramanýnýn hayal âleminden çýkarak bir an da olsa hayatýn gerçekliði içinde mutluluðu yakaladýðý gibi bir aným benim de oldu mu? Ben nasýl bir an için hayatýn tamamýný yaþamaya veya feda etmeye razý olabilirim? Bir kadýnýn bir hayalperesti dinlemesi ve onun dünyasýný bir anlýðýna sevmesi nasýl oluyor da bir ömre eþ olabiliyor? Ýnsan bu kadar yalnýz mýdýr? Veya yaþadýðý bir anýn hatýrasý ile ömrünün geri kalanýný geçirebilir mi?
Sorular ve sorular… Düþününce bunca hengâmenin içinde bir þey parlýyor. Düþünce ve hatýra yýðýnlarýnýn arasýndan titrek titrek bir þey orada duruyor. Bir avuç çeþitli taþýn içinde koyu kýrmýzý parlak bir mercan taþý gibi. Seçiliyor zihninde. Tüm diðer taþlarý deruni rengiyle kendi etrafýnda toplayan o taþ. O derin kýrmýzýlýk olmasa diðer tüm taþlar renklerini bulamayacaklar.
Dostoyevski bu öyküyü yazarken muhtemelen benim düþündüklerimi düþünmemiþtir. Belki gözlemlediði bir karakteri öykü yapmýþtýr. Ne bileyim belki kendisini tarif etmiþtir. Kim bilir! Yazýlarýn kaderi böyledir iþte. Zihinden kâðýda döküldükten sonra okuyanýn malý olurlar. Kim ne anlarsa hikâyede odur.
Yaþadýðýn bir an veya yaþamak istediðin bir an veya hayatýn her anýnýn öyle olmasýný istediðin anlar tüm gerçekliðimiz deðil midir? Aslýnda her birimizin hayatý o anýn mutluluðunun arayýþý olamaz mý? Düþündüðünde mutlu olduðun anlar. Hep o anlardan istersin.
Aklýma Yahya Kemal’in “Bir daha gelmek hayal edilse bile” diyen dizeleri geliyor. Gerçekten de böyle bir hayal ile avunmak istemez miyiz? Belki de þair hep o yaþadýðý veya yaþamak istediði anlarla avundu durdu. Belki hepimiz yaþadýðýmýz birkaç an ile avunup duruyoruz. Gücünüze gitmesin ama hepimiz aslýnda birer hayalperestleriz.
O koyu kýrmýzý kan rengine yakýn derinden parlayan taþ… Orada duruyor ve her þey onunla kendi rengini buluyor.