NÝKAH TANIKLIÐI


     Anlayamadýðým þu; otobüsler iþi ivedi olanlar binince niçin hýzlarýný azaltýrlar? Bak bu kez de yolcu indirdi, kalkmýyor. Yeni yolcu var mý diye saðý solu gözlüyor. Bütün yolcuyu kendisi taþýyacak, yalnýz kendisi kazanacak. Býraksa, belki daha evinin kapýsýndan bile çýkmamýþ olanlarý sýradaki alsa olmaz mý? Býrakmýyor.

     Ah Hayri ah; az yol da deðil. Bari düðün yapsaydýn, beklenirdik. Nikahlar saatlidir, kýyar geçerler. Bayýndýr’dan kalk, ta Ýzmir Fuarý’na. Üstelik þöför benzinden de tasarruf ediyor; gitsin mi, gitmesin mi.

     Dünyada yetiþemem, ben bu nikaha. Ah Hayri kardeþim, okul arkadaþým, benden baþka nikah tanýðý yok muydu koca kentte? En yakýn arkadaþý ben miþim de, daha yakýný yokmuþ da.

     Aslýnda onurlu bir görev. Þimdi bu ince düþünceye karþý “Yetiþemedim, otobüs yavaþ geldi” desem, yakýþmaz. O da boynunu büküp “Seni candan bildim, beni insan katarýna katmadýn. Eþe dosta rezil ettin” demez mi? Haklý da deðil mi? Keþke akþamdan gidip bir yakýnýmda kalsaymýþým.

     …

     Bu arada aðýr aksak gidiyoruz. Bu böyle olmayacak, bari þöförü uyarayým, dedim; onun da yanýtý hazýrmýþ:

     - Burasý böyle abi. Çýrpý yolcusu bol. Acelen varsa Arslanlar üzeriden giden otobüse bineydin.
     
Adam kestirdi attý. Görüyor musunuz? Hani sakýnan göze çöp batar, derler ya. Ben nerden bileyim, Ýzmir otobüsü deyince daldým. Öteki araba olsa Torbalý’yý geçmiþtim.

…

     Saati de evde unutmuþum. Saat soracak biri var mý, diye bakýnýrken, üç koltuk ötedeki yaþlýca adamýn yelek cebinden sarkan sarýca kösteðin otobüsün devinimine uygun, saða sola usul ulus sallanmakta olduðunu gördüm. “Abi, saat kaç?” Adam da ehlikeyf mi ehlikeyf. Sanki, otobüsün gidiþindeki ahesteliðe uyum saðlamaya çalýþýyor. Elini yelek cebine götürüp saati çýkarmasý þöyle böyle on dakika sürdü. Sonra insafa geldi, kapaðý öteki elinin baþparmaðý ile itinayla açtý:





- Eski saate göre oniki buçuðu beþ geçiyor.

     Ne diyor bu adam; öyle saat mi olurmuþ? Bari yeni saati söyleseydin. Þimdi eski saat ilerde miydi geride miydi, diye yüz kiþiye sorsan iki kiþi zor bilir. Þimdi ben geç kaldým mý, kalmadým mý?

     …

     Otobüs bir durakta daha durdu, bir teyze ile yanýnda yüklü bir genç bayan. Genç olaný saða sola tutunarak araca binmeye çalýþýrken, yaþlýcasý þöförden ricada bulundu :

     - Evladým, kýzýmýn doðumu yakýn; biraz yavaþ gidersen.

Þöför, biri böyle bir ricada bulunsa, diye dört gözle bekliyormuþ. Ýyice yavaþladý. Artýk gidelim, gitmeyelim arasý ilerliyoruz.

Bundan sonra yetiþebileceðimi sanmýyorum. Demek ki bu nikah tanýklýðý bana kýsmet deðilmiþ.

     …

Bir buçuk saatlik yolu, sanýrým iki buçuk saatte tamamladýk. Ya da, acelemden bana öyle geldi. Bindiðim kent içi otobüsün de trafiðe takýlmasý, üstüne tuz biber ekti. Nikah salonuna vardýðýmda ortalýk hala ana baba günüydü. Hiç bir yakýnýný tanýmadýðým için Hayri’yi aradým, ortalýkta görünmüyordu. Her þey olup bitmiþ olmalýydý.

     …


     Bulup özür dilemek iþe yarar mý, bilmiyorum? Tarif ettiði iþyerine gidip ev adresini alayým, dedim. Ýþyerine vardýðýmda þaþýrýp kaldým, kendisi oradaydý ve üstü baþý yað içinde çalýþýyordu.

     Efendim, son anda akýllarýný baþlarýna toplamýþlarmýþ. Bu devirde evlenmek akýl karý mýymýþ? Ya bir de çocuklarý olursa, onu nasýl bir ülke beklemekteymiþ?

     “Birlik olur, bu zor günleri geçirirdiniz” dedim. Kolay mý koca ülkeyi kurtarmak, der gibi elini salladý, “Hayýýýr!” anlamýna kaþlarýný kaldýrdý. Ýndireceðe de benzemiyordu.