Acýlarýmda Yalnýzým



-Veda-
Seni, beni unuttuðun yerde býrakýyorum. Yerdeki umutlar, anlatsýn çektiðim acýyý. Seni, içimde bin heyecanla daðlar ötesinden getirdiðin gözlerindeki kývýlcýmý görmek için gelirken sýrtýný döndüðün yerde býraktým. Dokunma gözyaþlarýma, acýlarýmda yalnýzým. Kýsmetse bir yaz akþamý ya da bir yaðmur serinliðinde bakarým gözlerine de,unutulmuþluðuna yanarým vuslatý bekleyen bu aþkýn.. Þimdi ne zaman bir ses gelse senden bir zamanlar ruhumu sarsan sesini dinlerim de derim ki: Vakit med-cezir vakti deðil...deniz durgun, martýlar uçmaz, serçeler aðlar sessizce...Ve sen, bilmeden yýktýðýn köprüleri, hala elinde að, beklersin durgun denizin kýyýsýnda. Oysa liman sessiz, gemiler boþ, yolcular gitmiþ. Vakit, sonsuza beþ kala. Vuslat limanýnda ne sevdaya gebe umutlar ne sen ne de ben varýz. Kim bilir, bir daha gelirsek dünyaya ayný aðulu þerbeti sunmayýz, düþüncenin evrenine þüphe tohumunu ekip... ezmeyiz duygunun yüceliðini... yok etmeyiz el ele o eriþilmez sevdayý ve bir türlü diyemediðimiz bilinmez sözleri saklamayýz dudaklarýmýzda.
Sevgimle kal, kendine iyi bak.

Mavi Çýnar Dergisi. Sayý 12. Mayýs 2007





26.12.2006/ Serap Hoca

----------------------------------
Aðlamayýn

-Seni Unutmadýk Can Eriðim -


Savrulan saçlar mýydý, düþler miydi boylu boyunca...Bir topraðýn baþýnda beklemek mi olacaktý kaderimiz....Her dem gel diyordu sanki toprak ona... Gideceðim, derdi, ama ardýmdan aðlamasýn kimse...ölüm tükeniþ deðil, ben vuslata ereceðim. Aðlamak, sazýmýn telini kýrmaktýr. Sakýn dedi, sakýn aðlamayýn topraðýmýn baþýnda. Bilir misiniz, her gözyaþý yüreðime dokunur. Yok olsa da varlýðým, çürüse de bedenim, kalbim hisseder benim için üzüleni. Üzülmeyin yokluðuma. Biliyorsun deðil mi gözlerine hiç bakamadýðýmý, hüzne aþýk olduðumu ve eylüle olan sevdamý. Savrulan, saçlarým deðildi. Yüreðim savruldu boylu boyunca. Türkülerle yandým ben, her türküde aðladým ben gibi dertlilere. Duvaðýný takamayan benim gibi nice gönüllere aðýtlar yakýlmýþtý arkalarýndan. Yüreðin aðýdýydý bu...Dil deðil, yürek söylüyordu...'Niye gittin al yazmalým / elimi sensiz koydun./ niye gittin gül yüzlüm / duvaðýn yerde kaldý...' Dövündüm...dövündüm de dizlerim aðladý benim yerime...Can....Can içre can... Nerden bilirdim ki toprakla randevun olduðunu...Dayanmadý mý o narin bedenin, rüzgarýn uðultusuna...Bilseydin bunca caný kor gibi yaktýðýný, gider miydin, diyeceðim...ama duyar gibiyim o güzel sesini...'Aðlamayýn...Unutmayýn beni, ama aðlamayýn.'





13.10.2006/ Serap Hoca




-----------------------------------------

Anýlarda Kalan Bayramlar


Hoþgörü, sadece hoþgörü ve anlayýþýn gölgesinde bütünleþmek...Belki de budur bayramýn güzelliði… Eskilerde oruç bitiminde oruçlunun hakkýydý Ramazan Bayramý. Þimdi ise Þeker Bayramý olarak da anýlýyor. Hani kurbana et bayramý derdik ya çocukken, Ramazanýn da adý þeker bayramý oldu çýktý.Yýllar aldý bizi nerelere getirdi… Geceleri annem ve babamýn sinide yiyip içtiklerini gördüðümüzde ne yemiþler diye bakardýk...Uyur uyanýk yatarken çocukluðumun sýcacýk baba ocaðýnda...Annemin okuduðu Kur’an sesi sanki hâlâ kulaklarýmda...Sonralarý biz de büyüdük..Sahura kalkmak istiyoruz diye diye, annemin bizi kaldýrmasý... Biz kadýnlarýn(!) sahur sofrasýný hazýrlamasý... Davulcunun bugünkü gibi kamyonetin arkasýndan jet hýzýyla geçmeyip maniler okuduðu geceler... Sahur sofrasýnda uyur uyanýk, ne yediðini bilmeden yatmadan önce kýzaran ve sofra bezine sarýlýp buðusuyla yumuþayan sigara böreðinin tadý hâlâ damaðýmda...Babam, sevgili babam-nur içinde yatsýn-, ille hoþaf isterdi.Annem onun için kaysý hoþafý yapardý...Yenilenleri kaldýrýp onlar abdest alýrken baktýðýmýz, seccadenin ucunda onlarla namaz kýlmaya çalýþmamýz daha dün gibi..Televizyon yoktu ya o yýllar radyodan Kâbedeki ezaný dinlerdik. Ramazan bayramýnda siz oruç tuttunuz, diye ayrýca özel bir hediye alýrdý annemler ve karýnca kararýnca mutlaka yeni bir þey almaya çalýþýrlardý bir maaþ, dört çocuk ve kira evine raðmen... Bayram sabahýndan önce haydi arife suyuna deyip annemin saçlarýmýzýn dibini kazýrcasýna yýkayýþý, sabun kokan çamaþýrlarý giymemiz. Sabahý heyecanla bekleyiþimiz… Odamýzdaki divanýn üstüne bayramlýklarýmýzý diziþimiz ve babamýn sabah, “Gece bayramlýklarýnýzý alýp götürmüþler.” diye bizi öpüp uyandýrmasý... Aðabeyim ve babam namaza gidince hemen yataklarý toplayýp kahvaltýyý, mutlaka o annemin özel böreðinin olduðu bayram kahvaltýsýný hazýrlamamýz. Cami kalabalýksa diye koltuðunun altýna gazete alýp seccadesini ona seren babamýn, camiden gelirken mutlaka sýcak bir ekmek almasýný hiç unutmuyorum. En küçücüðümüz bile kahvaltý sofrasýndaydý bayram sabahý ve içimizde bir heyecan. Hadi artýk derdik, bitsin bu kahvaltý da bayramlaþmaya geçelim ve sofrayý kaldýrýr kaldýrmaz salonda toplanýrdýk...Annem, babamýn elini öper onun yanýndaki koltuða otururdu…Aðabeyim de onlarýn elini öpüp yanlarýna. Elinin içinde sýký sýký tuttuðu harçlýðý vardý ve ben hepsinin elini öpüp harçlýðýmý aldýðýmda büyük bir gururla koltuktaki yerimi alýrdým, çünkü ikiz kardeþlerim de benim elimi öpecekti. Ah, yýllar nerelere savurdun bizi? Þimdi biz anne olduk, baba olduk ve bayramlarda birbirimize hasret olduk. Serap olmasýn bayramlarýmýz. Anýlarýnda güzellikler yaþatalým çocuklarýmýza ve geriye dönüp baktýklarýnda sevgi ile ansýnlar bayramlarý.
..




1.11.2005/ Serap Hoca