Ýlmiklere Sarýlan Sevda / Düz yazý


Dokumalarýn ilmikleri arasýnda saklý kalan özlemler, her bir kilimde renk renk, nakýþ nakýþ iþlenmiþ de duygu olmuþ, sel olmuþ akmýþ sanki. Kilimin kenarlarýndaki sulara, Fýrat’ýn azgýn dalgalarýný aþkla geçen, sevdasý tükenince de azgýn dalgalara karýþan gencin çýðlýðý dolanmýþ sanki...Mavilikler arasýnda görülen yeþillerde, tutulmak istenilen umudun dallarýný gördüm.Bir göbek yok bu kilimde; yol yol özlemler sýralanmýþ bir açýlýp bir kapanan baklava dilimleriyle. Yüreðinin yangýnýný vermek ister gibi ala sarýlan kýz, nasýl da hüznünü sarýlarla kahve renkleriyle sarmýþ. Bir uzun yol var arada, daðlarýn arasýnda kývrýla kývrýla giden. Ya beklediði var yollarýn ardýnda ya da gidecek bir uzak yolu var. Renklerle, simgelerle anlatýyor yüreðini bilmeden ya da bilerek.

“ Karlý daðlarýn ardýndasýn sevdiðim
Elim ermez, kolum sarmaz bil seni.
Ne dizinde yataným ben, ne saçýný saraným.
Gözüm görmez kollarýn kimi sarar sevdiðim.”(S.Hoca)

Dilinde bir yürek yangýný, gözünde sevdiðinin hayali. O mu kilimi dokur, kilim mi onu dokur ilmik ilmik; bilinmez. Dur hele, çök þu kilimin üzerine. Bir köpüklü kahvemizi iç. Sazýný al eline, bir Ferhat’tan bir Kerem’den çal bir kere. Daðlar titresin bu sevdalarýn hikayesinden. Ýlmikler dile gelsin, desin kimler geldi kimler geçti de kavuþamadan ruh ikizlerine, yol yol oldu kilimlere can oldu.






30.12.2004/ Serap Hoca



-----------------

Ýnsan Ol



Kocaman...kocaman bir boþluk...Baþkaca bir þey yok...Sadece anýlar...Hayat, bu muymuþ? Yaþanmýþlýklarýn gölgelerinde kalakalmak...Ömür denen süre nedir bilmeden, amaçlarýný gerçekleþtiremeden, hep daha diye diye geçen, tamahkar olmayý bir türlü öðrenenmeyen gönle dur, diyemeden geçen günlere öyle bakakalmak...
Yok, bu olamaz hayat. Hayat, bize emanet verilen ömrü, nakýþ nakýþ iþlemektir. Geride kalanlara iz býrakmaktýr. Yaþadýðýnýn bir anlamý olmasýdýr. Bunun için de çaba harcamaktýr, pes etmeden, bittim demeden.Dünü, yarýna koyup örnek mi alacaksýn, ders mi çýkaracaksýn her neyi yapabiliyorsan boþ bir yaþam sürmemeyi hedeflemektir. Geri dönüþ yok ki...Gönül kýrmadan, ilkelerinden ödün vermeden, dimdik durabilmeyi bilebilmektir hayat. Sorumluluklarýmýz var, beklentilerimiz var, gücümüz...Ýþte gücümüzü biz,canlý tutmayý bileceðiz. Ýçimizdeki beni uyutmadan, daima ileriye yürüyeceðiz. Anne ol, baba ol, evlat ol, yaren ol...Her ne olursan ol,insan ol ki unutulmayasýn. Saðlýcakla...

23.7.2005/ Serap Hoca
---------------------

Ýnsana Dair

Bir ýþýk...Yaþamak için bir ýþýk,hissetmek için bir ýþýk,var olduðunu anlamak için bir ýþýk gerek...
Bu ýþýðý ararýz bazen, ne aradýðýmýzý bilmeden. Boþ mudur yaþamýmýz?
Hayýr,ancak eksiktir.Hele ki mevsim güzse, esmiþse rüzgar serin serin, yürekler gelmiþle geçmiþin hesabýný yapmaya ve sorgulamaya baþlamýþsa yaþamý didik didik etmeye baþlar insan. Ve bakar ki bir yerlerde bir þeyler var. Haykýrmakta,ben de varým,demekte. Ne midir? Yaþanmamýþ tutkular,
hep daha sonra diye geriye býrakýlan arzular...Ve belki de hiç yaþanmayacak olanlar. Bunlarla yaþamak...Evet, zor belki ama gerçek bu.
Neyi mi anlatmaya çalýþýyorum? Özde insaný, insanýn çaresizliðini, insanýn kendine sunulmuþ bir armaðan olan yaþamý ne denli yaþadýðýný, aradýðý ýþýðý bulunca ne yapacaðýný,
o ýþýðýn ardýndan gidecek ceareti olup olmadýðýný...
Yaþam,yaþamakla yükümlü olduðumuz zaman...Kendimiz için yaþadýðýmýzý sanýp kendimizi aldattýðýmýz bir süreç...Ne yapmalý?
Ne yapmalý da güzün serin rüzgarýnda baharý yaþamalý? Sanýrým, önce karanlýkta olup olmadýðýmýzý sorgulamalýyýz, sonra... sonra ýþýðý aramalý ya da -bulabilirsek- o ýþýðýn ardýna düþmeli...Çünkü hazan gecelerin gölgesi olmaz.




28.12.2004/ Serap Hoca