Yazmak, harcýâlem iþler arasýna girdi günümüzde. Bir ýþýltýlý ekran ve klavye bulan çýlgýn gibi vuruyor tuþlara…(Bencileyin)

Mektup yazmayý unuttuk. Bu gidiþle harflerin de bir kýsmýný unutacaðýz. Çünkü kelimeleri yarým yamalak yazarak sakatlýyoruz. Hurufat ehli, hüzün zarfýna bürülü, hâl-ipür melâlimizi izliyor.


Böyle giderse, çok deðil çeyrek asýr sonra, insanýmýz; ilkel kabileler dönemimde olduðu gibi bir takým iþaretlerle anlaþacak. Yazma yeteniðimizi kaybederken, onunla birlikte konuþma yeteneðimizi de yitireceðiz.


Yeni kuþaklar, hiçbir dilde olmayan, hilkat garibesi sözcüklerle anlaþýyor. Devrik ve yarým yamalak cümle kurmayý ayrýcalýk biliyor. Kusurla gözde olmak anlayýþý hâkim.


Vahim bir yanýlgý; ama gençler de haklý sayýlabilir. Çünkü bu nesil, çevirisi düzgün yapýlamamýþ yabancý dizi ve filmler izleyerek büyüdü.


Vefayý bilmez, ahde vefayý bilmez, adam gibi sevdayý bilmez. Kanki der , moruk der. Beðendiði bir þeyi tarif ederken, “hayvan gibi bir þey “ der…


Bizi, gaflet , dalalet ve dahi hýyanet bugünlere getirdi. Estetik, incelik, zarafet ,feraset yoksulu aciz ve acuzeler derekesine düþtük.


Kendi öz deðerlerimizi küçümser olduk. Avrupa , özellikle Amerika menþeli her þeyi, avýna atlayan tazý misali havada kaptýk. Virajlarda alabildiðine gaza bastýk. Hakký hak, batýlý batýl bilmedik. Kelime daðrcýðýmýzýn altý delindi. Kem küm tarzý laflarla anlaþamamanýn yollarýný keþfettik. Aðýz dalaþýný, münazara diye sunduk ýþýltýlý ekranlardan.


Harfler kýyamet günü bizden davacý olacaklar. Bu vurdumduymazlýklar ne zaman sona erecek. Yazmaktan korkmak itiyadýmýz ne zaman deðiþecek?
Ankara,24.03.2010