Bir yýðýn özlediðim insan var geçmiþimde kalmýþ, baþka gemilerle baþka denizlere yol almýþ. Kiminin arkasýndan ben bakakalmýþým, istemeden uzaklaþmýþým gözyaþlarý ile, kimi beni uðurlamýþ buruk hüzünlerle; ama herkeste bir parçam, her gidende de benden parçalar kalmýþ (burada da Candan'ýn þarkýsý uygun düþer "parçalandým"). Bazen bakýyorum anýlar salonunda yer kalmamýþ. Kimi en güzel sandalyeyi iþgal etmiþ, kimi ayakta, kimi kýyýda köþede. Kiminin aðýr, kiminin hafif yükleri var içerde. Ya benim özlediklerim de beni özlüyorlar mýdýr? Tek gerçek ayrýlýk ölüm deðil midir aslýnda? Ama bir sürü deðmeyecek þey uðruna yaþayan özlediklerimizden uzak tutuyoruz ya da tutuluyoruz. Bugün özlemin hüznü ile sarýldým mektubuma. Ayný hüznü hisseden yüreklerle paylaþmak ve azaltmak niyetiyle.

Bazen en yakýn dostlarýma bile gönül koyduðum oluyor. Hesapsýzca defalarca birbirimizin yüreklerimizi okuduðumuz ve ruhumuzun izdüþümleri yanyana olanlara kýrlýyoruz en çok. Derdimizi söylemeden hissetsin istiyoruz ya da bildiði dertlerimizi bizimle yüklensin, yükümüzü paylaþsýn, ona ihtiyacýmýz olduðunu bilsin. Onlarý bile siliyoruz yeri geliyor hayatýmýzdan ki ne çok þey paylaþmýþlýðýmýz oluyor. Kimiyle çocukluðunu geçiriyorsun, en masum en samimi günlerinin tek ortaðý olan insanlar oluyor ama birgün yaptýklarý bir hataya kýrýlýp çýkarýyorsun hayatýndan basitçe. Sonradan özlemeyecek, affetmeyecek, onunla eski günleri yadetmeye, dertleþmeye ihtiyacýn olmayacak gibi. O da madem sen bana tavýr yaptýn ben sana iki katýný yaparým moduyla ateþi iyiden iyiye körüklüyor. Sonra yakýyorsunuz bütün gemileri, gerisi kül duman. Aþkýn kýpýrtýlarý ile en tatlý hisleri yaþadýðýnýz sevgililerinizi hele en keskin hali ile hiç haber almamacasýna çýkarýyorsunuz hayatýnýzdan öcü gibi "bir daha senle mi asla " diyerek üç gün önce senle bir ömür derken. O da hýmm öyle mi "peki o zaman çek cezaný" diyerek kýlýný kýpýrdatmýyor. Kimse kimseye "inadýný kýr gel be boþver herþeyi alt tarafý kavanoz dipli dünya" ya da "sana ihtiyacým var bakma sen bana gitme iþte" demiyor diyemiyor. Gelene hay hay gidene bye bye dünyasý.

Ýnsan insana pranga takýyor ya da taktýrýyor ya en çok buna deli oluyorum. Her hayatýmýzdan çýkardýðýmýz insanda ellerimize birer paranga vuruyoruz aslýnda ve yüreklerimize birer çivi daha çakýyoruz yaralarý iyileþse de tamamen geçmeyecek.

Özlüyorsun ama küssün arayamazsýn, seviyorsun ama cezalý söyleyemezsin. Ya da havalara girmesin þýmarmasýn diye belli etmezsin. Görmek istersin göremezsin. Böyle komik kurallar uyduruyoruz yaþarken. Peki haksýz mýyým? Bunlar pranga deðil de ne Allah aþkýna? Amman tükürdüðümüzü yalamayalým diye aramayalým sormayalým. Amman önce o arasýn diye bekleyelim sonra bir yerlerimiz filan eksilir. Hayat o kadar uzun mu yahu? Yalnýz doðup yalnýz ölmeyecek miyiz? Niye giriyoruz o zaman bu kadar insanýn hayatýna madem çýkýp gidecektik.

Bunlarý ne söyletti bana anlatayým. Ýþ hayatý sýkýntýlarýný, günlük stresleri ayrý tutarak yine gönül meselelerine daldým. Hafta sonunu epeydir göremediðim arkadaþlarýmla geçirdim ne de iyi ettim. Ýçinde gönül yarasý taþýmayan yoktu. Görüþemediðimiz dönem içinde ne çok kýrgýnlýk gelip geçmiþti yüreklerinden. Bir tanesinin hikayesi ilginçti, yine baþrolde yalancý biri vardý. Arkadaþýmla niþanlý iken hayatýna bir baþkasýný daha sokmuþ ki bu sadece yakalanan bilinen kýsmý belki bir deðil fazlasý, bunun sebebini de o çok korktuðu evlilikten kaçmak için (ne kolay bahane ama) yarattýðý bir durum, psikolojik bir tepki diye açýklamýþ :) Ama hayat öyle ilginç ki Ýstiklal Caddesi gibi günde binlerce insanýn yürüdüðü yolda hiç alakasýz bir zamanda arkadaþým bunlarý yakalamýþ. O an donup kalmýþ, nasýl kalmasýn. Ne diyeceðini bilememiþ içinde kalmýþ herþey. Ýþte sancý ondan sonra baþlamýþ. Daha ayrýlýða hazýr deðil, nasýl olsun ki! Sevdiði, hayallerini birleþtirdiði adamý bir anda olanca çýplaklýðý ile karþýsýnda görüyor. Ona örttüðü sevgi, hoþgörü elbisesi yok, dürüstlük þapkasý düþmüþ kel görünmüþ bir kere. Hergün özlediði, sesine kokusuna alýþtýðý, elele olduðu insan neþe içinde baþkasýnýn eli elinde dolaþýyor. Gerçi hangisinin düþtüðü durum daha trajikomik bilmiyorum. Söyleyemediði heceler büyüyüp devleþip kocaman olmuþ boðazýnda, nefes almasýný engelleyene kadar büyümüþ büyümüþ. Söylese ne olacak bezginliði cabasý. Söylediðinde anlayacak adam öyle davranýr mý? O tiplere ne desen boþ. Üzerinden epey geçmiþ, unuttum diyor ama hala gözleri eski ýþýltýsýnda deðil. Bence yaþanan, hissedilen hiçbirþey unutulmuyor.

Sonra bir baþkasýnýn hikayesi, eþinden ayrýlmýþ bir de çocuðu var ama adam deðil eski eþini çocuðunu bile aramýyor. Bir anne için çocuðu en büyük aþkýdýr ama bazý babalar için durum farklý oluyor demek ki. Gerçi kavgalý olduklarý eþlerinden olan çocuklarýna onun çocuðuna mý bakacaðým diyerek reddeden, velayeti babaya veren anneler de duydum ama bir baþkasý girince hayatlarýna çocuðunu görmeyen, sevgi duymayan babalar kadar çok deðildi sayýlarý. Hamileyken eþini komik bahanelerle terkeden vurdumduymaz babalar bile var. Kedi yavrusu deðil yahu senin yavrun ve o kadýnýn sana her an ihtiyacý var ama senin umurunda deðil. O senin çocuðunu dünyaya getirecek kadar yürekli ama sen onun yanýnda kalacak kadar bile yürekli deðilsin. Bu adamlar vicdanlarýný hangi bahanelerle kandýrýyorlar merak ediyorum. Onlar da kendilerini hep haklý görenler takýmýndan olsalar gerek. Egosantrik durumlar karýþamýyorum:)

Neden yapýyor insanlar bunu birbirlerine bilmiyorum. Bunu düþünürken aþký ve ayrýlýðý sorguladým bir kez daha. Ne kötü di mi insanýn hayallerinin yýkýlmasý? Kýrýlan kalpten gözlere yansýyan ýþýðýn anlamsýzca söndürülmesi. Ben mi duygusalým etrafta hiç mi duygu kalmadý anlamýyorum.

Sözün özü; kimsenin kimsenin gönül ýþýklarýný karartmaya hakký yok, ama ne yazýk ki dünyada sadece iyiler de yok. Yunus Emre nin dediði gibi yapmak çok zor olsa da yaratýlaný yaradandan ötürü sevip affetmek, baþka seçeneðimiz de ne yazýk ki yok. Ama en azýndan pranga takmaya ve taktýrmaya direnelim derim. Gözümüzü kapattýðýmýzda kaç kalp kýrdýðýmýz deðil kaç kalp kazandýðýmýz sorulacak olsa gerek. Ya bu hikayelerdeki insanlar gözlerini piþmanlýkla kapatmaktan korkmuyor mu?

Hayli keyifsiz bir günümde açtým kalbimdekleri bu satýrlara o nedenle karamsar bakýþ açým için kusuruma bakmayýn. Benim de bu saydýklarým gibi isteyerek ya da istemeyerek taktýðým yýðýnla prangam var ama bu satýrlarý onlarý yok sayarak yazdým.

Prangalarýnýzý kýrmanýn huzurunu ve kazandýðýnýz kalplerin zenginliðini diliyorum mektubumun sonunda..

Sevgiyle..

29 Mart 2010
Rüya