Sen, daha çiðdemler açmadan açtýn yüreðimde ve cümle zaman dilimime yayýldý ýtýrýn. Artýk benim için anlamý sendin baharýn. Ýçin dolduruyordun yazýlarýmda muhtevanýn derkenarýn.


Seferlerim, hep senin iklimineydi. Çerilerim hurufattan ayn, þýn ve kaf…


Kafdaðý masallarý kadar gizemli ve güzeldin. Dilimde pelesenk oldu gül dibaceli adýn. Adýný yalnýz meleklere fýsýldadým.



Sen, dupduru sular üstünde yüzen, ince narin bir gül yapraðý kadar saf ve günahsýzdýn. Ben doruklarý karlý daðlardan sana bakardým. Sýcak sularýna inmeye can atardým. Hasretinle buyardým. Gönlümde ibriþimden hüzün yumaklarý sarardý doðup batan gün. Uykusuz gecelerime sultandýn.


Bu minval üzere geçip giderken devran, aþk adýna , çorak topraklarýma yaðmur olup yaðdýn. Her yaðmur sonrasý, ciðerlerime dolan toprak kokusunda aradým güzelliðini. Sen, býraktýn bu hâlimle eleðim saðmalara kaçtýn.


Endamýnla tavrýnla içimi ýsýtan, ellerimi üþüten gizemli bir masalsýn sen. Aþkýn ser levhasý gül dibaceli adýn. Gittin lâkin hatýralarýmý budayamadýn.
Ankara,02.04.2010 Ý.K