“Size eþlik edebilir miyim haným efendi ?”

Bu sözlerle duraksadý genç kýz… Yolun ortasýnda arkasýndan bisikletiyle gelip, haylazca sormuþtu genç adam. Hafiften yaðmur atýþtýrýyordu. Her zaman ki gibi okul çýkýþý eve doðru usul usul yürüyordu genç kýz. Ve o tanýdýk ses.

Çocukluðundan beri aþina olduðu yüz. Yuvarlak ve þirin… Kendinden emin ve alaycý bir edayla yine dokunmuþtu iþte durup dururken? Ne demek size eþlik edebilir miyim? “Zaten farkýnda deðilsin eþlik ettiðinin, seni koca budala!” diyesi geldi kýzýn. Fakat sustu.

Ýri gözleri ve uzun kirpikleri, aradýðýný bulmuþ olmanýn sevincini yaþadýysa da daha fazla bakmamalýydý, baþýný usulca çevirdi.

“Siz bilirsiniz” dedi… Küçük bir “nasýlsýn, iyi misin?” sözcükleri geçse de aralarýnda, kýzýn kalbi imkân vermiyordu aðzýndan çýkan kelimeleri duymasýna. En iyisi ne söylediðimi bilmekle idare etmek dedi içinden. Zira artýk sesinden bile emin deðildi. Her an aðzýndan bir cümle kaçýrabilirdi… “seni seviyorum ya, görmüyor musun” diyebilirdi. Ya da hayýr belki de koþmalýydý, bahane üretip kaçmak. Deli gibi, nefessiz kalana deðin. Kendini bir aðaç gölgesine atmak ve teskin etmek nabzýný. Yine eski atýþlarýna döndürmek… O atýþlarý ninni gibi dinlemek. Uyumak sessizliðinde. Onsuz olmanýn ses halinde kelimeler kurup, cümleler tekrar etmek. Ama fýrsat býrakmadan uçarý delikanlý yine yaptý yapacaðýný… “görüþürüz ufaklýk” dedi.

Ufaklýk mý? Ufaklýk sözcüðüyle ufalandý genç kýzýn tüm hisleri. Çayda eriyen bisküvi gibi daðýldý, yaðmur yaðarken tepeden týrnaða. Sözcükleri boðazýný yýrtan kýzarmýþ ekmek gibi takýlý kaldý. Unut dedi, boþ ver! Kaçýncý boþ vermeydi bu? Kaçýncý unutamamak. Karþý komþunun haylaz oðluydu ve karþý komþunun ona âþýk kýzýydý. Bahçe içinde çevrili evlerin olduðu þirin bir balýkçý kasabasýnda baþlamýþtý hikâyeleri. Þimdi bu aþk kurmacasýn da tek taraflý devam eden bir piyeste, hazince yalnýz sahne alýyordu genç kýz.

Kiraz vakti aðaçlardan topladýklarý, ceplerine ayný renkten çýkarmýyor muydu ikisinin. Ayþe teyzenin bakýmlý ve iri erik aðacýnýn dökülenlerini yoldan topladýklarýn da itiraz ettiyse de kýz, “göz hakký diye bir þey var, akýllým” diye yutkunmamýþ mýydý oðlan, birkaçýný tombul ve yumuk eliyle uzatýrken. Þehriban teyzenin evine sevdikleri þekerden var diye defalarca gitmemiþler miydi bayram sabahý. Her defasýnda biraz daha mona lisa bakýþlý açmamýþ mýydý Þehriban teyze kapýyý. Çata pat patlatýrken elini yaralamýþtý bu haylaz oðlan. Gidip ecza dolabýndan göz merhemini alýp koþmamýþ mýydý yanýna?

“Keþke gözüne sýksaydým o merhemi” dedi kýz… “Körsün iþte? Görmüyorsun sana olan aþkýmý. Sen görme bakalým. Ben de giderim o zaman. Bu aþký sararým sineme de, giderim… Gidemem. Biliyorum ki gidemem. Sen gelsen? Diyemem. Bunu da söyleyemem. Paradokslarý boþ konserve kutularýna týkýþtýrýp uzay boþluðuna fýrlatmak geliyor içimden. Belki bana da bir yer vardýr konserve tenekesinde.”

Her zamanki gibi odasýna çekildi kýz, açtý günlüðünü. Aþkýnýn ismini yazmadý. Kuþdiliyle konuþuyordu günlüðüyle. Sadece kendi anlayacaðý formüllerle, denklemlerle, eðrilerle, büðrülerle doluydu. Hiçbir delil býrakmayan sahtekârlar gibi, gayet aklý baþýnda bir süs verilmiþ satýrlar. Ah o satýrlar ve rengi daðýlan mürekkepler. Belki o mürekkebin daðýlmasýnýn amacý aceleyle, “bu kýz, o haylazý seviyor” diye yazmak istemesinden kaynaklanýyordu. Ama yine her zamanki gibi yazamadan kuruyorlardý. Aðaç özlü kâðýtlarýn baðrýnda kabuk baðlýyorlardý sonra.

Böyle geçti yýllar. Kýz ve delikanlý baþka þehirlerde üniversiteyi kazandý. Habersizce geçti yýllar. Kýzýn kalbinde oluþan graterlerin içi aþkýnýn mitoz bölünmeleriyle doluyordu. Bir sonraki oyuklar hep anýlarýyla istimlâk ediliyor, parsel parsel daðýtýlýyordu sonra. Gecekondular kuruluyor, kibrit kutusu evlerin penceresinden onun hayalini gördüðü zaman yerle yeksan oluyordu.

Enkaz kaldýrma çabasý, zahir de baþka yüzlere gülücüklerle tezahür ediyor. Kimse içindeki þantiyeden haberdar olmuyordu.

Sevmemiþti kimseyi, müsaade de etmemiþti. Nicedir yüzleþmeler içinde maskesini düþürmemek için, elini kapatýyordu gerçeklere.

Ýþte yine gitmiþti masal diyarýna… Çocukluðunun, gençliðinin geçtiði o mekâna. Karþý evin penceresi sýzdýrmayan ýþýkla gülümsüyordu. Sapan bulup, aþkýný gererek fýrlatmak istiyordu cama. Düþsün artýk açýlmayan pencereler.

Ama çok acý bir gerçek bekliyordu kýzý… Bir kara yazgýnýn baðrýnda sabahladýðýný bilmiyordu.

Ýçine düþmüþ gibi yangýnlarýn, ter içinde uyandý. Bir uðultu geldi karþý evden.

Zannetti ki herkes o ev yandý sadece, sýla dönüþü kaza haberine.

Þimdi kýz topraða koyduðu tek aþkýný, nasýl delicesine sevdiðini daha cesurca itiraf edebiliyor artýk. Kendini kandýrmýþlýðýnýn içine süzülerek, topraða býrakýyor gözyaþýnýn tuzlu armonisini.

Duyuyordur beni þimdi haylaz sevgili!



Bedia Belkýs BALCILAR