Yitirilen bir Umut’un ardýndan yapýlan deðerlendirmelerin “yer”ini doðru saptayabilmek için olayýn hangi þartlarda meydana geldiðini iyi irdelemek gerekir.
Geride býrakýlan “acý” net bir þekilde çözümlemek isteniyorsa, olaya geniþ bir perspektiften bakýlmalýdýr. Eðer, sorun dar bir alanda tutulursa köklü çözüm gerçekleþmediðinden yeni “ölüm”ler olacaktýr. Ki hep böyle yapýldýðýndan sürekli olaylar yinelenip duruyor…
Soruna aileden baþlayalým: Basýndan takip ettiðim kadarýyla;
Aile, geçim derdi olmayan bir aile…
Çocuklarýný gönderdikleri okul beþ yüz metre mesafede..
Umut, ailesine düþkün bir çocuk..
Þimdi bu bilgiler ýþýðýnda bir deðerlendirme yaparsak önce hangi sorularý sormamýz gerekiyor.
Ailenin imkâný varken neden oðullarýný yatýlý býraktýlar?
Okulun yetersizlikleri önceki yýllarda ortaya çýkmýþken bunu neden dikkate almadýlar?
Bu kadar büyük bilmezlik(cehalet) nereden gelmektedir?
Ailelerin geri kalmýþ inanç ve geleneklerle bu kadar iç içe olmasý neden kaynaklanmaktadýr?
“Cahil adam kimlikli” insanlar çoðalmaktadýr günümüzde. Hiç okumayanlar, yarým okuyanlar, yarým yamalak okuyanlar, aldýðý eðitimin hakkýný vermeden mezun olanlar, kopya ve torpille okul bitirenler, devlet zoruyla geçenler artýyor. Yoksul genç nüfusa yönelik nitelikli eðitim olmadýðý için ülke ve ulus olarak bilimsel , sanatsal, kültürel ve davranýþsal olarak çað atlayamýyoruz. Parasý ve adamý olanlar her olanaða kavuþurken yoksul öðrencilerimiz devletin verdiði kýt olanaklarla canla baþla okumaya çalýþýyor.
Ekonomik zorluklarla idame ettirilen eðitim -fedakârca çabalar hariç- çaðýn getirdiði sorunlarý çözmeye yetmiyor. Düþünsel geliþimini tamamlayamayan toplum, sorunun köküne ineceði yerde, gözleriyle düþündüðü için, birkaç suçlu arýyor ve buluyor. Böylece sorunun üstü geçici olarak kapanýyor. Asýl suçlu olan ise hiç adý anýlmadan kendini bu iþte sýyýrýyor. Olan “Umut”lara ve “Memet”lere oluyor.
Konya’da kuran kursu olayýný ne tez unuttuk. Bina çökmüþ. Masum çocuklar ölmüþ ama aileler hiç kimseyi þikâyet etmemiþ. Ne vahim bir durum.
“Doðru olan “ý yapmayan “susmayý” tercih eden aileler kara bir kadercilik anlayýþýyla hareket ettiklerinde zannediyorlar ki bu olayýn vebalinden kurtulacaklar.
Yok efendim, kurtulamayacaklar. Çözülemeyen her olay kelebek etkisi gibi devam ederek daha büyük olaylara yol açacaktýr. Yol açýyor da…
Bizi yönetenler az bir çoðunluk olduðu sürece, yaratma ve düþünme özgürlümüzü yönettikleri sürece, sorgulama kavramýný sürekli unuttuðumuz sürece bizler acý çekmeye mahkûmuz.
“Okulun görevi irade ve azmimizi kuvvetlendirmek, kiþiliðimizin özgürlük ve olgunluðunu güvence altýna almaktýr. Çocuk kendi zekâsýyla düþünecek, kendi iradesiyle hareket edecekti. Ta ki büyük bir insan olduðu zaman bütün kiþisel deðerlerini ortaya koyabilsin.”*
Peki bunu istemeyenlerin amacý ne olabilir?.. Tabii ki köle bir toplum… Sistem soran, sorgulayan insaný sevmez. Bunun için de eðitim temel nitelikleriyle oynar.
En çok da eðitim neferi öðretmenlerin üzerinde.. onlarý, üç kuruþ paraya muhtaç eder. Ýtibarýný zedeler, üstüne vazife olmayan iþlerde çalýþtýrmak ister..
Sonuç olarak, bizdeki eðitim “Umut” un düþtüðü bir fosseptik çukuruna benziyor. Sürekli kokuyor, geleceðimizi berbat ediyor. Üniversite kapýsýnda yüz binlerce gencimiz, mezun olduktan sonra KPSS kapýsýnda da heba oluyorlar..
*Emil Zola,Hakikat