Siz hiç, Müslüman mahallesinde salyangoz satmaya kalkýþtýnýz mý? Ben, - ne yazýk ki - yaptým bunu. Daha doðrusu yapmaya kalkýþtým. Nasýl mý? Bakýn anlatayým. Birileriyle paylaþmazsam, çatlayacaðým.

Yýllardýr; doðup - büyüdüðüm, yaþadýðým kasabamýn yöresel kelimelerini, deyimlerini derliyorum. Derlediðim yöresel kelime ve deyimlerden küçük bir sözlük oluþturdum. Bu birkaçyüz kelime ve deyimi içeren parodiler yazdým. Kasabamda yaþadýðým olaylarý, dinlediklerimi, izlediklerimi yöremizin þivesiyle anlattým. Bunlarý bir kitap haline getirdim. Basým giderlerinin hemen hemen yarýsýný kaymakamlýk karþýladý, diðer yarýsýný da ben ödedim. Kitabýn gelirini de Köylere Hizmet Götürme Birliðine baðýþladým. Kitap, Kaymakamlýk tarafýndan ilçemizde satýþa sunuldu. Bu arada; hem yazdýklarým okunsun, hem de sözünü ettiðim birliðe daha fazla para akýþý saðlansýn düþüncesiyle, kitabýn satýlmasýna yardýmcý oluyorum. Yani kitabýmýn satýþýný yapýyorum elden.

Kitabýmý genç bir bayana verdim bugün. Kitabýmý baðýþladýðým için, hiç kimseye hediye edemediðimi; almak isterse ücretini ödemesi gerekeceðini, hem de böylece ilçemize maddi bir katkýda bulunacaðýný söyledim. Ücreti(üç milyon T.L.) daha sonra verebileceðini söyleyerek, ayrýldým.

Eve geldikten birkaç saat sonra, o genç bayan, elinde kitabýmla çýkageldi. Kitabý uzatarak þunlarý söyledi :

”Kâmuran Abla! Ben þimdi gezmeye gidiyorum. Kitabý okumaya, incelemeye(!) hiç vaktim yok. Gezmekten gelince, tekrar bakarýz. Verecek yeriniz varsa verin. Buyrun kitabýnýzý ! ”

Merdivenlerden inerken bir iltifatta bulunmayý ihmal etmedi:

“Kitabýnýzý okumadým ama, kapaktaki resminizi çok beðendim. Çok güzel çýkmýþsýnýz.”

Ben þaþkýnlýk içindeyken, çekti gitti. Çok þükür(!). Kitabýmý okumamýþtý ama, fotoðrafýmý beðenmiþti. Yazan biri için ne büyük mutluluk(!). Dondum kaldým. Hiçbir þey söyleyemedim þaþkýnlýðýmdan. Eminim beni anlýyorsunuz. Þaþkýnlýðýmýn nedeni; kitabýmýn okunmaya deðer bulunmamasýndan çok, kapaðýndaki resmimin beðenilmesiydi.

Oysa ben, yazdýklarýmýn okunmasýný istiyordum. Kitap kapaðýndaki fotoðrafýmda nasýl göründüðüm, hiç ama hiç umurumda deðildi.

Sonra, çok ama çok kýzdým kendime. Ýçimden söylendim durdum akþama kadar, yaptýðým eþeklik için. (Kitaptan anlamayan birine kitap vermek, eþeklik deðil de, ne?)

O an þu atasözünü hatýrladým:

”Müslüman mahallesinde salyangoz satýlmaz. "

Ya da :

” Altýn kâseyi tutmaya, gümüþ el gerek.”

Siz siz olun, müslüman mahallesinde salyangoz satmaya kalkýþmayýn. Keloðlan masalýndaki gibi; at’a et, it’ e ot vermeye kalkýþýrsanýz, yediremezsiniz......Bu masalý bile bile, bu hatayý nasýl yaptýðýma hâlâ þaþýyorum.

Ve þu sorularý soruyorum kendime:

* Ýnsanlara, kitaplarý neden sevdiremiyoruz?

*Toplum olarak, okumayý neden sevmiyoruz?

* ”Armudu Taþlayalým” adlý halk türküsünü, “Yeni yorum getiriyoruz.” yalanýyla, - deyim yerindeyse - rezil edenlere verdiðimiz deðeri, kitap yazan birine neden vermiyoruz?

Yaþadýðým bu olayýn etkisinden kolay kolay kurtulacaðýmý zannetmiyorum.....Söyleyin allahaþkýna, ben þimdi yazmaktan vaz mý geçeyim? Tabii ki vazgeçmem. ”Bir Arap için, bir Arabistan yakýlýr mý?” Yazdýklarýmý okuyacak birileri çýkar elbette. Çýkar mý dersiniz?