Elif baþlangýç demek,

Bir nisan gününde görmüþtüm seni, banliyö treninde. Orhan velinin þiirini yaþýyordum sanki; þiir yazmak zordu, aþýksan ve yazmamak, aylardan nisansa. Her köþede seni takip eder olduðumda anladým seni sevdiðimi, geceleri yazmayý býrakýp seni düþünür olmuþtum...

Elif bir demek,

Sen ilkimdin benim, ilk yaðmurda ýslanýþým, ilk kavgam, ilk sabahlamamdýn sen. Þairi anlardým senle olduðumda elif, sana anlatamazdým ama… hayatýmdaki o kadar þeyin boþluðunu doldurdun ki, güldüðünde, kanýmýn akýþý yavaþlar, sesleri duymaz olurdum, sana anlatamazdým...

Elif sen demek,

Býrakýp gittin beni bir gün elif, geceler daha bir uzun oldu sensiz, yollar daha bir ýssýz.. bir þiir bile yazamazken sana, bana dönmeni nasýl isterdim senden? Olmadý sensiz, boþ caddelerde yürüdüm bir baþýma, aðlamak istedim, erkekler aðlamazmýþ, sustum. Caðaloðluna gittim, Ýbrahim tenekeci yeni kitap çýkarmýþ, aldým, okudukça kelimeler sardý etrafýmý kayboldum, Ýstanbul kabul etti beni...

Elif hayat demek,

Sen gidince anladým, kabuslarla uyandýðým geceler arttý, içilen sigara attý.. gündüzleri uyur oldum, geceleri ayýk, balkonda oturdum. Çerçevelettiðim resmini aldým, duvara vurdum elif, elime batan camlarý hissettim, bir de kanýn sýcaklýðýn köþesinde ufak bir kan damlasý kaldý resminin, aldým cüzdanýma koydum...

Elif sonsuzluk demek,

Yaðmurun altýnda sýrýlsýklam koþarken fark ettim uzaklara gittiðini, yetiþemedim sana. Sen buralardan gittiðinde elif, 28 þubattý tarih.. Cuma ezaný okunurken, tutamadým kendimi, aðladým, herkes bana baktý hor bakýþlarla. Sen gittiðinde, sana yazýlar yazdým elif, uzaktaki sevgilimdin artýk benim, kaldýrýma oturdum kýrmýzý gözlerle, bir sigara yaktým dumaný boðazýmý delip geçen, seni düþündüm...

Elif sonun baþlangýcý demek,

Sen istemiþtin yoluma devam etmemi, devam ettim elif, gücüm yettiðince.. sigarayý býraktým elif, içmiyorum artýk, parmaklarým hala sarý. Hala yazýlar yazýyorum gece yarýlarý, Cahit Zarifoðlu okuyorum, boðazdan geçerken martýlara simit atýyorum. Ýstanbul çok farklý, her gittiðimde biraz daha hüzünlü, her gittiðimde o sokaða kokunu duyuyorum sanki...

Elif hakk demek,

Sen yokken dizlerimin üzerine çöktüm, ellerimi açtým, dua ettim rabbime senin için, günlerden sonra rahat uyudum...



Ayýn yirmi sekizi bugün, dalgalar sahile her vurduðunda seni düþünüyorum... tam dört mevsim oldu, seka daha bir güzel þafak vakti, seni düþünmek hüzünlü. Sabaha kadar oturup seni yadettim, yaþadýðýmýz her þeyi, yürüdüðümüz yollarý tekrar yürüdüm, boðazý tekrar seyrettim… mezarýna uðradým elif, suladým çiçeklerini. Artýk bir resmin kaldý bende, sað tarafý yakýlmaya kalkýlmýþ, bir de siluetin gözlerimin önünde, dumanlý...

Elif, sen demiþtin, aþk: üç harf, tek hece, unutmadým...
28 aralýk 2009, izmit.

Ali Berkay BÝRCAN