sanýrým uzun ve sýkýcý bir yazý olacak, çok da okuncaðýnýz zannetmiyorum, çünkü bilmemek ve bildiðini görmezden gelmek daha kolay geliyor insanlara. bu yazý da bu baðlamda yazanýn kendini konumlandýrdýðý yerle çeliþen, zayýf bir özeleþtiri. internetin tozlu sayfalarýnda yerini alan onlarca çaba gibi yazanýn bile birkaç gün sonra unutacaðý türden sözler sarfetmesine yol açacak aslýnda.

bizim mahalle, daha doðrusu kendini muhafazakar olarak deðerlendiren insanlar, her zaman avrupai olan þeylere karþý zayýf eleþtiriler getirmekten kendilerini alamazlar. kola, hamburger vs... örnekleri çogaltabiliriz sanýrým. giyim tarzý, yaþam tarzý açýsýndan da olaylara bakabiliriz. bunlarýn nafile çabalar olduðunu düþünmüyorum, ama kesinlikle zayýf kalan çabalar. bunun nedeni ise olayýn sadece türkiye cumhuriyetinin kuruluþu ile baþlamamasý, daha öncelere dayanmasý ve bu konuyu sorgulamamak, araþtýrmamak, kulaktan dolma bilgilerle hareket etmek. bu noktada suçu babalarýmýza dedelerime atabiliriz, ama bu vicdanlarý rahatlatmak olacaktýr.

bizim mahalle çeliþkiler içinde, kendini yitirme noktasýnda, varolma ve konumlandýrma çabasý son derece zayýf. nedeni ise, farketmediðimiz, farketmek istemediðimiz ve benimsemediðimiz avrupai tarzýn içimize günden güne iþlemesi. ilk osmanlý padiþahýnýn avrupaya gittiði günden beri, avrupanýn içimizde yaþamasý ve ister istemez oraya özlem duyulmasý. isteyen istediði kadar inkar etsin, þsteyen ben hala osmanlýca kelimler kullanýyorum desin, ben benlliðimi kaybetmedim desin, olay budur ve deðiþmeyecektir.

biz yemeklerimizin isimlerini, yemeklerin önlerine geçirdiðimiz zaman, soyadlarýný lakaplarýmýzýn önüne geçirdiðimiz zaman kaybettik bu savaþý. milletimizin vekillerinin betonarme bir binada açýlýþýný yaptýklarý cumhuriyetin açýlýþýnda kaybettik. koca kalyonlarý çelik kruvazörlere deðiþtiðimiz zaman oldu olanlar. el yazmalarý artýk zor bulunuyor ve bilgisayarda yazýlan yazýlar afili dizgilerden sonra okuyucular sunuluyor artýk, elyazýsý dahi dzgün olmayanlar yazar oluyor, biz de okuyoruz. terziden çýkmýþ elbise giyenler azaldý artýk, tekstil fabrikalarýnda üretilen elbiselerle kapitalizmi protesto ediyoruz, geri dönüp baktýüýmýzda kimse bunlarý düþünmüyor. bilgisayarlarýmýz baþýnda, iktidar sahibi oluyoruz, dini kurtarýyoruz, ama kaybettiðimizin farkýnda deðiliz.

nargileyi sigaraya tercih ettiðimiz zaman kayboldu konuþmalardaki samimiyet. giydiðimiz elbiseler üzerinden birbirimizi tanýmlamaya baþladýk, islami baskýlý tiþörtler giyerek kapitalizmi protesto ettik, ironik deðil komik. amacým gelenekselcilik deðil yanlýþ anlaþýlmasýn. artýk islam'ýn ya da artýk neye insanýyorsak onun sýnýrlarýný ne kadar zorladýðýmýzla ve özümsediðimizle alakalý bir durum aslýnda.eskilerden gelen kültürümüzü ne akdar önemsediðimiz ve çaða taþýyabildiðimiz de klýma gelen sorulardan. ama dediðim gibi bu savaþ bizim suçumuz deðil, ama her eleþtiren insana önce kendine bak deniyor, önce kendisine bakmayan insanlar tarafýndan. sen önce bana yaþadýðýn hayatý sorgulayýp sorgulamadýðýný hatýrlat.

þerh'e eleþtiri dediðimiz zaman kayboldu ilerlemeler ve kiþinin kendini geliþtirmesi kimse farkýnda deðil. olumlu eleþtiri ve olumsuz eleþtiri gibi iki farklý kavram da ardýndan türedi. sonrasýný tahmin edebiliyorsunuz, eleþtirilmekten hazetmeyen insanlar, saðda solda eleþtirlmelerini engellemek adýna baþlýklarý ve konularý kapatmaya baþladýlar, savunduðu yaþam tarzýna ters bir dünyada, sanal ortamda dahi sansür uygulanmaya baþlandý, hem de avrupa tarzý mahkemelerden çýkan kararlarla, avrupa tarzý giyinen bir adamýn açtýðý davayla.

avrupai bir dünyada nefes alýyoruz ve her nefeste biraz daha iþliyor kanýmýza bu durum, ve betonarme binalara kimse aldýrmýyor. o savaþý kaybettik, asýl savaþ ya da duruþ yendien baþlýyor; çizgilerimizi nerelere çekeceðiz?