Muzlarý soyup, kabuklarýný yerlere attýlar. Köþede beliren çöpçünün elindeki süpürgeyi görmediler.

-     Çaldýn!

-     Hayýr. Çalmadým.

Müzik aleti çaldýðýndan bahsedildiðini sandý. Bu yüzden cevabýndan emindi. Çalmayý çok isterdi fakat yeteneksizdi. Kendisini suçlarcasýna bakaný, umursamýyordu.

-     Çaldýðýný nasýl geri vereceksin?

-     Çalmadým. Esas sen çaldýn!

Çalýnanýn kapý olduðunu sandý. Tersine kendi kapýsýnýn çalýndýðýný savundu. Kapýsýna kadar getirtmeyi seviyordu. Kapýsýna geleni de eli boþ göndermekten, hoþlanýyordu.

-     Neden? Çaldýn!

-     Çok oluyorsun!

Oldubittiye getirmeyi seviyordu. Sevincinden etekleri zil çalýyordu.

-     Utanmadýn mý?

-     Seviyesiz! Sen kim oluyorsun da böyle konuþuyorsun!

Kýrmýzý elbisesi aklýna düþtü. Kýrmýzý rengin hayranýydý. Rujunun ve ojelerinin vazgeçilmez rengiydi.

-     Çaldýn! Halen üç oda bir salon gibi rahatsýn!

-     Yeter! Kabahat bendeki senin gibi birisiyle muhatap oldum!

Üç oda bir salondu. Çulsuzlara satýlýk deðildi. Deðerini bilenler biliyordu. Çantasýnýn içinden küçük el aynasýný çýkardý. Silikonsuz ama çevresinde pohpohlayanlarýn sayesinde þiþmiþ olan yerlerine bakýverdi. Elini çantasýnýn içine attý. Çantasýnýn içini karýþtýrdýktan sonra aradýðýný buldu.

Maskesini yüzüne takarak, çalýnacak yeni yaþamlarýn peþine düþtü.

Þýmarýk gönül hýrsýzlarýnýn yaþamlarýn da parmak iziyim.