bugün farkettim, insanlar isimlerinin hatýrlanmamasýný vefasýzlýk olarak görüyorlar. oysa ki isim hatýrlayamamak benim suçum deðil. baze vücudum isyan ediyor yalnýzlýða, geceleri uyku ile uyanýklýk arasýnda, telefonumun çaldýðýný, bir arkadaþýmýn aradýðýný duyuyor gibi oluyorum, heyecanla kalkýyorum yattýðým yerden, ama telefon sessiz. sonra mide kramplarýyla ve kabuslarýmla baþbaþa kalýyorum.

yazýlarýmdan baþka birþey býrakmayacaðým galiba bu dünyaya, bankadaki hesaplarým kullanýlmamaktan kapatýlacak, arkamdan iyi bilirdik denilecek, sadece bayramlarda mezarýmý ziyaret eden bir ailem olacak. onlarca hesabým var internet üzerinde, bir de bilgisayarým bana ait olan, hacizci gelse benimle arkadaþ olsa diye bakýyorum, faturalarýmý o yüzden ödemiyorum.

günlerdir aliii diye seslenen olmadý, saçlarýnýn hali ne diye soran da yok, görenlerde sadece yüzünü gören cennetlik diyor, zoraki gülümsüyorum, zira insanýn ön diþlerinden biri çürükken gülümsemesi zor oluyor. sevecek gücümü kaybettim artýk, beni sevenler birbir uzaklaþýyor artýk, sanal karakterim, gerçek karakterimin önüne geçmeye baþladý ve kýrmýzý yeniden beni tanýmlamaya baþladý artýk. karanlýkta oturup yazýyorum, kendimden ve yalnýzlýðýmdan vazgeçtim. yüzüme sadece traþ olurken bakýyorum ve soðuk suyla duþ alýyorum.

sabahlarý annemin öperek uyandýrmasýný özledim, seviglimin elinden tutmasýný, ilk aþkýn o heyecanýný, yere düþtüðümde kaldýran o arkadaþýn samimiyetini özledim... hiçkimseye þiirler yazýyorum artýk ve hiçkimseye kendimi anlatýyorum, tebrikleri kabul ediyorum, bazen bunlarý hep prematüre oluþuma baðlýyorum, altý buçuk aylýkken doðan bir çocuk, hayatý hýzlý yaþamaya ve erken ölemeye meyillidir, cesedi yakýþýklý olsun diye deðil, hayatý süzekten geçirip, yaþayacaklarýný yaþayýp birden çekip gitmek, rabbine intikal etmek ister.

intihara filan meyilli olduðumdan yazmýyorum bunlarý, hiç o kadar ekstrem olmadým. ama iki tane anti-depresan, bir de kan hapý kullanýp olumlu olmak gülümsemek zor oluyor. metal aðýrlýklý parçalar dinlemeye baþladým daha çok, yavaþ þarkýlar dinlersem, kalbim dayanamayacak diye hissediyorum çünkü ve mütemadiyen sokak çocuklarýyla konuþuyorum, onlar da yalnýz benim gibi, onlarýn da yanýndan insanlar geçerken acýma duygusu oluþuyor, ve onlarda yattýklarýnda sabah kaldýracak sýcak bir sesleri yok.

bir tatil günü sevdiðim biri tarafýndan öpülerek uyandýrýlmak istiyorum artýk, havadan sudan konuþacak bir arkadaþým olsun, enseme vursun önemli deðil. gece sokaklarý arþýnlarken adýna þiirler yazdýðým hiçkimse olmasýn ve insanlar beni iþleri olduðu için deðil özledikleri için arasýnlar istiyorum.

biraz sigara,
biraz sensizlik,
soðuk suyla duþ,
ve günde 6 bardak kahve,
sensizliðin tanýmý...

yalnýzlýðý tanýmlayacak kadar
iyi bir þair tanýmadým
ben de olamadým.

saat tam on ikiyi vururken, hayata baþladýðýmda anlamayacak kadar küçük olduðumu, anlayacak yaþa geldiðimde her þey için çok geç olduðunu farkettim.