Gün, geceye döneli epey olmuþtu. Saatlerdir ayný pozisyonda oturmaktaydý. Uykudan yeni uyanmýþ gibi hissediyordu kendisini. Oysa, yapabildiði tek þey birkaç gün önce yaþadýðý acý olayý tekrar tekrar düþünüp deðiþik varsayýmlarda bulunmaktan ibaretti.

Bir türlü eksik kalan parçayý (sözü) bulamýyordu. Ama neden? Her þey neredeyse gözünün önünde gerçekleþmemiþ miydi? Ýçini kemiren neydi?

Sýkýntýlý bir þekilde elektrik düðmesini açmak için ayaða kalktý. Lambanýn ýþýðýyla bir an için gözleri kamaþtý. Koltuða geri dönerken pencereye vuran yaðmurun sesiyle irkildi. Düþüncelerinin içinde öylesine kaybolmuþ,dalmýþtý ki yaðan yaðmurun rüzgar eþliðinde camý dövdüðünü fark etmemiþti bile.

Yaðmur, ruhundaki en büyük korkuyu iliklerine kadar hissetmesine sebep oldu. Kaybetme korkusu…

Tüm vücudunu ve benliðini bu korku sarmalamýþtý. Birden kendisini boðulur gibi hissederek pencereyi açtý. Baþýný uzatarak caddeye baktý. Gece ve yaðmur nedeniyle apartmanlarýn giriþine, dükkan tentelerinin altýna sýðýnarak yürüyen siyah gölgelerden baþka bir þey göremedi.

Ani bir kararla montunu, ayakkabýsýný giyip evden çýktý. Hiçbir þey umurunda deðildi. Ne rüzgar, ne yaðmur ne de açýk býraktýðý pencere…

Apartman kapýsýný açýp sokaða çýktýðýnda kýsa süre kararsýz kaldý. Yavaþ adýmlarla baþladýðý yürümenin yerini birkaç dakika olmadan hýzlý adýmlar aldý. Sonunda koþmaya baþladý. Ýçindeki korku, kalbini ve boðazýný sýktýkça daha hýzlý koþuyordu.

Bir süre sonra oturduðu evin ilerisinde bulunan durakta, kalkýþ saatini bekleyen otobüsü gördü. Artýk ne nefesi, ne bacaklarý ne de vücudu onu taþýmaya yetmiyordu. Yere yýðýlmak üzere iken aklýndan hiç çýkmayan düþünceler son bir defa hýzlanmasýna, duraða ulaþmasý için gerekli gücü bulmasýna yetti.

Binmesiyle birlikte, otobüs, sanki beklediði kiþi gelmiþ gibi hareket etti. Bilet parasýný ödedikten sonra arkaya doðru yalpalaya yalpalaya yürüdü. Cam kenarýndaki koltuða oturup baþýný cama dayadý. Yaðmurdan dýþarýsý gözükmediði için gözlerini kapadý.

En büyük korkusu gerçeðe dönüþmüþ, sevdiði erkeði birkaç gün önce trafik kazasýnda kaybetmiþti.

Kalbine saplanan acý, gece olmasýna raðmen hiçbir þeye aldýrmaksýzýn dýþarý çýkmasýna, deliler gibi koþmasýna neden olmuþtu.

Geceyi yararak yol alan otobüs, onun için bebeðine ninni söyleyen, kollarýnda uyutan anne gibiydi. Yaðmur da aðlamaya devam etmekteydi.