Günlük güneþlik demlerde bir çýð düþer yüreðime. Ellerin açýlýr gül gül hayalimde. Zaman seni solur, mekan seni solur bulunduðum yerde.


Hayalim seni derer sümbüllerle, lâlelerle. Bâki, gazel okur,Fuzulî hasret ikliminden seslenir. “Ne yanar kimse bana âteþ-i dilden özge/ Ne açar kimse kapým bâd-ý sabâdan gayrý.” Nedim acem mülkünün hepsini feda ederken Ýstanbul’un bir taþýna. Ben de cümle gül taifesini çýkarmam senin miyarýna.


Mazide, hâlihazýrda ve gelecekte, hep gül dibaceli adýn var yâdýmda. Attýðým her adýmda yüreðimdesin. Aldýðým her nefese kokun karýþýr. Güller seninle yarýþýr. Sen hep bir adým öndesin…


Öylesine güzelsin, öylesine narin. Özünde sen varsýn yaðmurlarýn. Esen rüzgârýn kanadýndasýn , safiyetinde yaðan karýn. Narýn özüsün, gönlümün közüsün, özün özü…


Günlük güneþlik demlerde bir çýð olur düþersin yüreðime. Ellerin açýlýr gül gül hayalimde. Zaman seni solur, mekan seni solur bulunduðum yerde. .. “Sen nerdesin ey sevgili!” ellerin nerde?/…
Ankara,12.04.2010 Ý:K