Yakýn bir gelecekte en kutsal varlýðýmýz, annelerin gününü kutlayacaðýz. Onlara bir tatlý yüz, bir demet çiçek yeter ama kapitalist yaklaþým gereði bu günde sömürü aracý olarak kullanýlacak. Ýnsanlarýn sevgi duygularý paraya dönüþtürülecek. Her devirde böyle olmamýþ mýdýr?

9 Eylül' 1909, Ýkdam gazetesinde Refik Halit (Karay) tarafýndan yazýlýp yayýnlanan bir öyküyü sizinle paylaþmak istiyorum. Öykü eminim sizlere de aþina gelecektir.

Hakk-ý Sükut (Sus Payý): "Üç dört kuruþa karþý on dört saat kaynar sularýn baþýnda, pis kokular, hasta nefesler emerek zehirlenen, tazeliðinden, kýzlýðýndan, gözlerinin pýrýltýsýndan her gün bir zerre kaybederek toprak olan vücutlar (...) Bir gün kýrmýzý kordelasýnýn süslediði ipek saçlar altýnda sevine sevine, neþeli, kuvvetli gelen yeniler bir iki sene sonra güçsüz ayaklarýný, nalçalý kunduralarýný taþ kaldýrýmlar üstünde zorla sürükleyerek kulübelerine çekilirlerdi. Aðrýyan baþlarýný, yanan göðüslerini dinlendirmek için yalnýz altý saat süreleri vardý; gülmek ve konuþmak için deðil! Kimbilir ertesi sabah bu hasta, yorgun gözler ne kadar güç açýlýr, her kemiði ayrý sýzlayan bu zavallý vücutlar, fabrikanýn düdüðüne ne zorlukla uyardý? Kim bilir bu hastalýklý sabahlar ne kadar gözyaþlarý döktürürdü, bu halsiz vücutlarý sürüklemek ne zordu?"

Kadýnlarýn sorunlarýndan sadece bir kesit aktardýklarým. Diðer sorunlarý yazmakla bitmez hepinizce malum.

Baþta söyledik kadýnlarýmýz, annelerimiz baþýmýzýn tacý, onlar her þeyin en iyisine layýk ama ne babalarýmýzýn annelerimize pahalý hediye alacak ekonomik güçleri var nede annelerin yine ayný zor ekonomik koþullardan dolayý hediyelere sevinecek halleri kaldý.

Yukarýdaki yazý yüzyýl önce yazýlmýþ. Sorarým size deðiþen ne? Þekli ve biçimi deðiþse bile çekilen çile hep ayný. Asýl düþündürücü olan ise günümüzde kadýnlarýmýzýn yanýna eklenen erkelerimizin de payýna düþenin çokça “Hakk-ý Sükut” olmasý.

Yinede tüm annelerin günleri kutlu olsun.