BÝR ÇÝÇEÐÝN GÖZÜNDEN DÜNYANIN SON GÜNÜ

Bu gün solgun çiçekler gibi boynu büküðüm
Ne bir su verenim ne de beni koklayacak biri var
Durduðum saksý da görür oldum sert rüzgarlarý
Bedenim üzerime düþen her yaðmur tanesinde
Sokak köþelerinde kalmýþlar gibi yalnýzlýk da üþüdü
Bir tatlý bakýþa bir sevimli dokunuþa ihtiyacým vardý
Ama hiçbir kimse uðramadý
Yalnýz kalýp yalnýz baþýma çürüdüm gittim
Kopan her bir yapraðým daðýldý sokaklara
Ezdi her bir insan acýmasýzca beni
Kokum sürünüp gitti en kötü kuytuluklara
Ve ömrüm boyunca beklediðim sevdamý özleyip
Baktým önümde gökyüzünde duran güneþe
Onun sýcaklýðýyla can bulsa da bedenim
Yine de bir gün bir yaðmur yaðacak
Ve o yaðmurla birlikte karýþacaðým kuytu karanlýklara
Beni bekleyen kötü sonu elbet bir gün yaþayacaðým
Durma gökleri yaran yaðmur
Durma doldur yeryüzünü suyunla
Ve kapat güneþimi, düþ insanlýðýn üzerine
Her birimizi bu bina yýðýnýn içerisinde
Küle çevirip yok et acý baðýrýþlarýmýzda
Her haykýrýþ da yaþadýklarýmýzý hatýrlasak da
Bitir bu gün dünyayý ey tabiat
Çok bile yaþadýk bitirip çöplüðe çevirdiðimiz dünya da
Artýk vakit geldi hepimizi bekleyen kader baþladý usulca
Tanrým al bir çiçekte olsam canýmý ve kalmasýn evrende bana ait bir þey
Çünkü canlý da olsak, cansýz da
El birlik batýrdýk güzelliklerini kendimizi kandýrdýðýmýzý bilsek de
Bu gün geldi sonum ve geliyor üzerime beni alacak yaðmur
Ve sürükler oldu beni, küçücük bedenim acýlar çekse de
Þu an yok olup gitsem de kuytulukta beni bekleyen sona
Yine de gülümseyerek bakýyorum beni alan ölüm meleðine
Ve hoþça kal diyorum ardýmda kalýp yokluðu yaþayan dünyaya
Ýçim yaðmurlar gibi kan aðlasa da
Gözlerim tabiatýn yýkýcýklarýný tüm dehþetiyle görse de
Bu gün dünyanýn son günü de olsa
Yüzümdeki tatlý gülümseyiþle bakýyorum uzak ufuklarda kalan güneþe
Yaþadýðým güzel günleri özleyerek
Ve yapraklarýmdan düþen yaþlarla birlikte…