Çoðumuz kendimize ait olan þeylerin en büyük,en güzel,en kutsal,en deðerli,en sevimli,en hoþ,en…en… olduðunu düþünürüz;hatta düþünmekle kalmaz iddia da ederiz. Mesela:
Benim aþkým “en” büyüktür.Romanlarda bile böyle bir aþka rastlayamazsýnýz..
Benim sevgilim “en” güzeldir.Afrodit bile onun yanýnda sönük kalýr.
Benim dinim “en” kutsaldýr.Diðer dinler onun yanýnda batýldýr.
Benim annem “en” fedakardýr.Baþkalarýnýn anneleri onun eline su bile dökemez.
Benim babam “en” beceriklidir.Diðer babalarla mukayese bile edilemez.
Benim arabam “en” hýzlýdýr.Diðer arabalar onun yanýnda kaðnýdan farksýzdýr.
Benim kardeþim “en” sevimlidir.Öteki çocuklar onun yanýnda çirkin kalýrlar.
Benim yazýlarým “en” çok okunandýr.Baþkalarýnýn yazdýklarý da yazý mý ki…
Benim çocuðum “en” zekidir.Zaten öðretmeni de onun için “çok zeki bir çocuk,ama çalýþmayý sevmiyor” demiþti.( Velilerin üzerine balýklama atladýklarý bir öðretmen yalaný… )
Benim arkadaþým/dostum “en” vefalýdýr.Baþkalarýnýnkiler arkadaþ/dost mu yoksa düþman mý belli deðil!
Benim tebam “en” sadýktýr.Açlýktan ölseler bile gýklarý çýkmaz.
Benim valim “en” çalýþkandýr.Halka kömürü bile kamyona binip götürür ve kendi elleriyle daðýtýr.
Benim partim “en” …..
Benim bakaným “en”….
Benim evim “en”….
Benim köpeðim “en”…
Benim ….. “en”….
Benim “en” ….
….. “en”….
….”en”…
****
Nereden çýkýyor bu “en”ler.Tabii ki “Ben”den!
Baksanýza “ben” denilen aslýnda,bir “B” ve ona eklenmiþ bir “EN”….