Bugün, günlük güneþlik bir hava var. Mevsimlerden ilkbahar. Sen yoksun ya! Ýçimde sonbahardan kalma kýrýntýlar. Bu yüzden olsa gerek, günlük güneþlik þarkýlar söyleyemiyorum.




Yokluðunda ,gönlümü az da olsa avutuyor erguvanlar. Biraz da yâdýmda kalan ýþýltýlý bakýþýnla teselli oluyorum. Kuþ cývýltýlarý da yarama ve hüznüme ekilen tuz biber oluyor hasret girdabýnda. Gamzen de hep yâdýmda. Gül sözcüðü öyle yakýþýyor ki dilime pelesenk adýna...



Daðarcýðýmda, sana hâlimi tam olarak yansýtabilecek sözcük yok. Mesafeler de iklimin gibi meçhul. Nerelerdesin? Hasretin içimde ateþler misali tutuþurken, fiziken ne kadar uzaðýmdasýn bilemiyorum. Ne yazsam yarým ne söylesem nafile. Tüm bunlarý bile bile sana yazmaktan vazgeçemiyorum.



Bilmiyorum, daha ne kadar mektup yazacaðým, meçhul ve muhayyel iklimlere. Sana yazmak tutkusu kolay kolay yakamý býrakacaða benzemiyor. mektuplarým eline geçmese bile yazýyorum...



Sana yazmanýn zamaný ve zemini de yok. Bazen bir gece yarýsý , bazen sabah erken , yahut bir ikindi deminde. Sen varsýn dört yöremde. Öyle bir hâldeyim ki sözcükleri de geliþi güzel seçiyorum. Þayet adresin meçhul olmasa, eline geçse mektuplarým, bunu sen de görürsün.



Hani, bir þarký var ya “Baharýn gülleri açtý, ah yine mahzundur bu gönlüm!”diye. Ben senin hasretinle dört mevsim mahzunum. Hep bir beþinci mevsim arýyorum senin soluduðun. En azýndan, nefes alýp verdiðine dair bir iz, bir emare bekliyorum. Beklemekten ben yorgunum, kalemim yorgun. Yorulmadan, hýzla geçip giden bir zaman var.




Zamana hükmümüz geçmiyor biliyorsun. Meçhul iklimleri abat ettiðin yeter artýk. Dön gel, hasretle, iþtiyakla , ihtirasla bekliyorum…
Ankara,14.04.2010 Ý.K