Buruk bir sýzýydý gizlediðim
Kimseye aþikâr etmeden nefeslendiðim, hüzündü elemim
Neyleyim ki onun ýstýrabýyla avareyim, vardýðým her mekânda biçareyim
Ne bir söz söylerim, ne nefesimin hicranýný ayan eðlerim, sitemim sadece demim


Ne derdi bilirim, ne de illeti
Kader bu ya yazan zaten yegâne kudretin mümtaz sahibi
An onun, can onun, damarlarýmda dolaþan kandýr korkum, sabýrda umudum
Lakin çok yoruldum, uykuya mecalsiz daldým düþlerimde hep sayýkladým kaldým


Ne vakit ayaða þöyle kalsam
Rasgelelikten azat olarak, meþkin kudretiyle bir ayýlsam
Önüme, arkama baksam, hesabýn hikmetini yudumlasam kansam, uyumasam
Senden kalan silinmeyen ne varsa, hýçkýrýklara dalarak mütemadiyen öyle ansam


Artýk zor geliyor yutkunmak
Bu ahval üzere söyle, nasýldý sürurun ikliminde yaþamak
Ve her þeyi unutmak, vefa duygusundan sýyrýlarak býçkýnlýk yaþamak ne aðýr
Hasrettiðin ülfetin, fevkalade zarif suhuletin, edebi maharetini düþündükçe anarým


Nem kaldý, varlýðým fedaydý
Gençlikti iþte ahvalim o vakit hiç anlaþýlmadý, neye yaradý
Ne hissiyat kaldý, ne hakkýyla tefekkürün farký ardý, yalnýzlýðým hicrana aktý
Seyrine amade olduðum vagonlar, otoyolda savrulanlar, pencereden sarkan canlar


Artýk mektup yazamýyorum
Her denediðimde yeise kapýlarak yýrtýp atýyorum, aðlýyorum
Kokladýðým yazýlarýn, hazzýyla geçen onca yýllara raðmen direndiðim o farkýn
Hala içimi titretir, nefesimi keser, gözlerimi kaçýrdýðým insanlar, halime öyle güler


Evet, göçme vaktim yakýndýr
Aldýðým her nefeste sürurun bir baþkadýr, kar yaðdýkça aklaþýr
Sineme nakþettiðin her an ve zikrettiðin geçmiþ zaman hala yanýmda, sancýyla
Kahretmek neye yarar, bahtýn badiresinde bilmem ki ne hikmetler var, sen sus yar



Mustafa CÝLASUN