Elektrikler kesildi. Dersime çalýþamadým.

-     Þimdi. Buradan önce sola, sonra da saða döneceksin. Biraz ilerle görürsün.

Belleðine güveniyordu. Þýp diye anlayýverdi. Bulmaktan ümidini kesmiþti. Yüzüne ve de gönlüne kuþkuyla karýþýk, umut yerleþiverdi. Ýyi ki sormuþum diyerek, yeri gelirse sorarak Baðdat’ý da bulabileceðini anladý. Her þeyi bilecek diye kanun olmadýðýný, anýmsadý. Soru sormanýn öðrenmek için, ilk adým olduðunu öðrendi. Çok oyalanmadan söyleneni yapmasý gerektiðine inandý. Birden içinde, dönüþlerin coþkusunu yaþýyor olduðunu hissetti. Dönüp duruverdi. Döndükçe, baþýnýn döneceðini, dönüþlerini tamamladýðýnda anladý. Saðýnda ki binanýn merdiven basamaklarýna oturuverdi.

-     Ýçeriye girdiðinde, en son masanýn olduðu yere gideceksin. Görürsün.

Gökyüzünü ve kalabalýklarý seviyordu. Sessizlik ve gürültü arasýnda denge kuruyordu. Bu durumla da övünüyordu. Dengeli yaþamýnýn, tahterevalliye çok binmemiþ olmasýyla ilgili olmadýðýnýn da farkýndaydý. Göreceðini görmek için sabýrsýzlanýyordu. Yürüyüþüne devam ederken, maðazalarýn vitrinlerine gözünün ucuyla bakýyordu. Detaylý olarak bakamadýðý için de üzülüyordu. Pastalarýn ve çikolatalarýn sergilendiði vitrine sahip, pastaneden içeriye girdi. Tezgâhýn arkasýnda olan ve yüzü devamlý gülen pastane çalýþanýný, gülerek selamladý. Ayakta koþturmakta olan garsonlara çarpmadan, masalarýn arasýndan ilerledi. En son masaya doðru yaklaþýrken, gözlerinin gördüðü karþýsýnda, dengesini kaybettiðini anladý. Bir an duraksadý. Yüzüne konmuþ olan þaþkýnlýk ifadesinin uçup, yerine hüzün ifadesi konuverdi.

Yaþadýðýmýz evren sýrlarla doludur. Cümleler ve kelimeler sýrlarla doludur.

Gözlerinizle gördüklerinize inanýrsýnýz ya da inanmazsýnýz.
Tam karþýnýza çýkacak þeyin, ne olduðundan, nasýl olacaðýndan, habersiz yaþarsýnýz.

Bazen de görmezden gelirsiniz.

-     Tam karþýnda duruyor. Görmüyor musun?

-     Nerede?

-     Ne nerede? Neyse.

Göçmen kuþuyum. Uzaklardan geldim. Yorgunum.