Riski göze alan gerçeði ilke edinmiþ, inandýðýný tüm samimiyetiyle ifade eden ve bunu kendine ödev sayan, günün sahte iliþkilerini soran, sorgulayan, karþý çýkan, tehlikeleri gerekirse tüm inanç ve kuvvetiyle göðüsleyen, yüz ifadesinde ve gözlerinde, yüreði ve zihninin tüm ýþýklarýyla baðlý bulunduðu ulusa, Cumhuriyete güven veren bir güneþti “köy enstitüsü öðretmenleri”…


Mersin’de görev yaparken yukarýda bahsettiðim özellikleri taþýyan bir köy enstitülü öðretmenle tanýþmýþtým. Ýlk intibaým þu idi:


Gözlerindeki güven ve kendinden emin tavrý…
Kýsa bir zaman aralýðýnda birkaç soru sormuþtum kendine. Adý, günlüðüme kaydettiðim kadarýyla Muzaffer Ünan olmalý…

Sorularýma o kadar içten ve hararetli bir þekilde yanýt veriyordu ki ondaki özgüven ve sýcaklýk beni de sarmýþtý.
Çok iyi hatýrlýyorum, þu soruyu sormuþtum:

“Öðrencilerimin bilgileri unutmamasý için ne yapmalýyým?..
Dedi ki:
“ Sürekli konularý pekiþtireceksin,yýl sonuna kadar.. Teneffüste, karþýlaþtýðýn yerlerde, sohbet ettiðinde. Pratikleþtireceksin, kolaylaþtýracaksýn. Ardýndan þöyle devam etti:


Derslerine her zaman hazýrlýklý, planlý gireceksin. Neyi söyleyeceðini, neler üzerinde duracaðýný, vurgulayacaðýný, öncede saptayacaksýn. Sýnýfa her zaman dinç ve saðlýklý gireceksin. Hiçbir þeyi rastlantýya býrakmayacaksýn. Her zaman kendini yenileyeceksin, kuru bilgiler yerine hayata dair örnekler sunacaksýn..


Ve hepsinde önemlisi onlara deðerli bir insan olduklarýný hissettireceksin. Gözlerine bakarak konuþacak, hatalarýný bir bahçývan titizliðiyle düzelteceksin.

Yoksa; “ Bir öðrenciye bir defa aþaðýlýk duygusu yerleþti mi, o öðrenci karþýsýnda öðretim ve öðretmen yenilmiþ demektir.” *

Tabii ki öðretmenliðimin toy günlerinde kulaða küpe olacak cümlelerdi bunlar.. Hala uygularým..

Hayatýmda böyle bir anýmýn olmasý benim için gurur verici.
Onlardan bireyle tanýþmam benim için önemliydi..
Onlar okul ile çevreyi birleþtirmiþ ayrý tutmamýþ öðretmenlerdi.
Onlar, çocuklarý hayata hazýrlarken yüreklerini özgüvenle, beyinlerini cesaretle dolduruyorlardý.

Mezun olan her öðrenciye hayata tutunmayý öðretiyorlar, gittikleri her yerde ekmeði eline veriyorlardý.
O öðrenciler yýlmayý bilmeyen “fikri hür,vicdani hür” çocuklardý..

Sonuç olarak öðretmenin öðretmen kimliðiyle eðitim alanýnýn içerisinde özgür , sorgulayýcý, evrensel bir yeni halka açýp var olan baskýcý,kliþeleþmiþ,kendini yenilemeyen, duraðan, sönük müfredata karþý çýkmasý, baðnazlara, yobazlara, dünyayý hala tepsi sayanlara karþý dik durmasý gerekiyor; ayrýca söylediðini,hayal ettiðini yaþama geçiren, yaratýcý, üretken insan modelini de ilke sayarak geleceðe yön vermesi önem taþýmaktadýr.


Gerçek bir güneþ olmuþ, aydýnlatarak yaþamýþ, karanlýkla savaþmýþ olan “köy enstitüsü öðretmenleri” ne bir kez daha tüm saygýmla…


*Toprak Uyanýrsa (Ekmeksizköy Öðretmeninin Hatýralarý) Þevket Süreyya Aydemir.