Bazýlarýnýn “ kardeþim Ankara’dan Ýstanbul hakkýnda ahkam kesmek de neyin nesi… “dediðini duyar gibiyim. Bu iþte herhangi bir kast-ý mahsusam olmadýðýný nasýl anlatacaðým. En iyisi iþin vebalini Orhan Velin’in yazýya baþlýk yaptýðým dizelerine yükleyip sýyrýlayým. Baþka türlü iþin içinden çýkamayacaðým.




Herkesin görüþü farklýdýr. Dünaya adý verilen deni gezegende kaç milyar baþ varsa, o kadar görüþ var. Milyarlarca kez þapka çýkarmaya takatým yetmese de her görüþ saygýdeðer bence.
Renk farký ,sýnýf farký gözetmeksizin insan yaratýlan her varlýðý yaratandan ötürü sevmek bizim kültür mirasýmýzýn , geleneðimizin bizlere sunduðu paha biçilmez anlayýþ. Ki edebiyatýmýz bu yüce anlayýþý pekiþtiren manevi mimarlarla dolu.




Bir ney sesi duyduðumuz zaman, gözlerimizi þöyle bir kapatsak. Muhayyilemizde ne güzellikler canlanýr. Dilimize ne mýsraý bercesteler düþer. Sýraya girer Mevlanalar, Yunuslar, Fuzulîler, Bâkiler, Nedimler…




Biri, “Hoþça bak zatýna kim zübde-i âlemsin sen.
Merdüm dide –i ekvan olan âdemsin sen.”der. Diðeri,
“Düþmanýmýz kindir bizim
Adýmýz miskindir bizim.
Biz kimseye kin tutmazýz
Kamu âlem birdir bize.” Yahut yine ayný efsane þairimiz. “Her gün yeni doðarýz bizden kim usanasý.” derken ne derin, ne eskimeyen mesajlar verir çaðlara. “Severiz yaratýlaný yaratandan ötürü. “ diyerek de sevginin hakkýný teslim eder. Sevmenin herhangi bir çýkara dayalý olmamasý gerektiðini nahifçe ilan eder. Kamu âleme.




Bakî’yse “Avazeyi bu cihana Davut gibi sal.
Bâki kalan bu kubbde hoþ bir sada imiþ.” diyerek. Ölümlü dünyada kendimizden sonraya bir hoþ sada býrakmamýzý söylerken, dünyanýn geçiçiliðini de incelikle zarafetle ifade ediverir. Zaten baþka türlüsü de düþünülemez. Çünkü temsilcisi olduðu kültür, gelenek kabalýðý nadanlýðý taþýmaz. O kültüre ve temsilcilerine incelik ve zarafet yaraþýr. Týpký bir istanbul türküsünde ifadesini bulan “katibe kolalý gömleðin yaraþmasý” gibi.




Yine Ýstanbul þairi Nedim, maddi boyutu manevi boyutlara taþýr.” Bu þehr- i stanbul ki bi mislü bahadýr. /Bir sengine yek pare Acem mülkü fedadýr .”dizeleriyle.



Ayný Nedim,“Yok bu þehr içre senin vasfettiðin dilber Nedim. /Bir peri suret görünmüþ bir hayal olmuþ sana .” diye bizi hayal iklimlerine taþýyarak baþýmýzý döndürür.




Ya Yahya Kemal! Ta Üsküp’ten gelip payitahta kurulur. Ýstanbul’a öyle bir vurulur ki dillere destan. “Sana dün bir tepeden baktým aziz Ýstanbul./ Görmedim sevmediðim gezmediðim hiçbir yer.” dizeleriyle Ýstanbul’un her semtini, fakir zengin ayrýmý yapmadan ayný iþtiyakla kucaklar. Ýþte ben bu sevgiye þapka çýkarýrým.



Þiirimizde, edebiyatýmzda farklý bir ses ,farklý bir nefes olan Orhan Veli ; “Ýstanbul’u Dinliyorum Gözlerim Kapalý” derken bizim gözlerimizi ve gönüllerimizi açar. “Ýstanbul’un orta yeri sinema , garipliðim mahzunluðum duyurmayýn anama. / El konuþur seviþirmiþ bana ne . Edalým boynuna vebalim.”dizeleriyle hislerimize ne güzel tercüman olur.




Sanýrm þimdi, Ankara’dan Ýstanbu’la dair yazý yazma zaafýmý biraz anlayýþla karþýlarsýnýz. Ýstanbul’la iligili söz söylemye o kadar çok gerekçe varki, ben bunlardan sadece birkaç dizeye tutundum. Ee ne de olsa Orhan Veli’nin buyurduðu gibi “Ýstanbul’un orta yeri sinema.”



Bizim payýmýza düþense, flu ,siyah beyaz bir hayat. O da bazen bir siyah beyaz fotoðrafta, bazen bir Yeþilçam filminde, hüzün harmaný olur. Merhum Erol Taþ’ta gaddarlaþýr, Sadri Alýþýk’ta Turist Ömer’dir. Ayhan Iþýk’ta kral. Cüneyt Arkýn’da kaharman. Hulusi Kentmen’de Babadýr vs. Bu fasýl kolay kolay bitmez uzar gider. Ve bana sorarsanýz Ýstanbul, siyah beyaz fotoðraflarda daha masumdur, daha nahiftir, daha güzeldir…
Ankara,19.04.2010Ý.K