Birdenbire bastýran zorlu bir rüzgar gibi, boran gibi, fýrtýna gibi, sessiz yýldýrýmlarla gelir... Ýlkin parýltýlar... Ardýndan ýþýklar.. Hareler bildik kýyýlara çarpar, öncesiz kýyýlara yankýlanýr, sonrasýzlýða sürüklenir...

Derken, yine anlarýn eklem noktalarýndan ses, ezgi, aný ve görümler düþer. Yine alacalý ebrular kýpýrdanýr, halkalar iç içe yayýlýr. Derken yeniden parýltýlar, yeniden sessiz yýldýrýmlar, bir de bakarsýn ki, düþlem titreþimleri kayan yýldýzlar gibi art arda patlar...

Nereden gelir nereye gider bilemezsin, anlayamazsýn. O yýldýzlý týnýlar sürükler, savurur, fýrlatýp atar gönlünü
özlemlerin, gölgelerin, ve umutlarýn sonsuz sahillerine.

Kazadan kurtulan yolcu gibi, bilinmeyen kýyýlara varýrsýn. Çakýmlar canýný yakar, büyük çýnlamalar, uðultular oluþur ruhunda. Beynin ve yüreðin yýrtýlacak gibi olur.. Çakýmlarla yýkanýr, arýnýrsýn. Artýk vardýr, tek, Sen ve O: Ego deðil, Ýd’ sindir.

Evreni açýlmýþ görürsün. Tanrý sana bakar. Evrensel Tanrý... Kozmik eli senin üzerindedir. Bunu hissedersin. Bilirsin. Tek o bakar sana . Seni gördüðünü, seni izlediðini sezersin.

Çünkü, tek o okur þiirlerini. Saklý yüreðinin en gizli acýlarýný, en kutsal özlemlerini o bilir. Sen öyle deðerlisindir ki bilemezsin. Ama o þiirlerini ezbere bilir. Saçlarýna dokunur, seni kucaklar, kollarýnda tutar, rahat ve huzurlu uykularda emzirir seni. O hep bebek halinle seni sever. Ve seni hep öyle görür. O’nu sevmesen bile, bil ki, daha dünyalar kurulmadan çok önce, o hep seni sevmiþti. O’na inanmasan bile, o sana inanýr.

Sonra, o boran -boydan boya kýrmýzý halýlarla kaplý, kalýn perdeli, görkemli konser salonunun kapýlarý kapanmýþcasýna- birdenbire biten bir senfoni gibi diner.

Büyük sessizlik olur. Büyük yalnýzlýk olur. Beethoven gibi alkýþ seslerini iþitemezsin. Bir melek elinden tutar ve yüzünü yeryüzüne döndürür. “Çok uzak yüzyýlda bin yýl süren gün” tamamlanýr.

Hiçbir þey görmez, hiçbir þey duymazsýn. Esrik yüreðin sendeler. Yumak yumak birbirine geçmiþ, kenetlenmiþ, düþünceler, düþler, hülyalar, o fýrtýnadan geriye kalan týnýlar, uðultular bakarsýn kaðýda dökülmüþtür: iþte o þiirdir.

***

Freud’un kiþilik kuramýnda, “id” özgün kiþiliðin en birincil temeli, tensel ve tinsel içtepilerin havuzudur. Ýçtepiler derhal tatmin olmayý, ödüllendirilmeyi beklerler. Ama bu hemen gerçekleþemez.

Çevremizden gelen istemler ile id’in istemleri dengelendiði an “ego” oluþur. Ýd tüm kiþilik için elzem olan erki, gücü saðlar. Bilinçaltýnýn da altýndadýr. En diptedir. En gizlidedir.

Kiþilik id, ego ve üst egodan oluþur; üst ego da anababa ve toplum tarafýndan verilen deðer ve davranýþlarýn bileþkesinden oluþur.

Ýd iki þekilde ödüllendirilmek ister: tensel yansýlar ve tinsel tepkiler ile. Tinsel tepkiler arzu-giderici imgeler oluþturarak tensel yansýlarý ortadan kaldýrmaya çalýþýr. Bu özlem-giderici imgeler halüsinasyonlar, görümler veya fanteziler þeklinde oluþabilir. Ýþte belki de þiirin insanýn ruhsal aysbergi altýnda kalan en içrek parçasý, ya da, þiiri þiir yapan ögeler bu gizemli karanlýk havuzdan doðar. O halde, þiir belki de id'in en büyük ödülüdür.

Ýþte bu nedenle olsa gerek þair aynada kendini gördüðü gibi þiirini dýþarýdan, dýþtan göremez. Çünkü o þiirin içindedir, þiir de onun içinden çýkmýþtýr. Onun için en zor þey þiiri yorumlamaktýr. Çünkü þiir binbir baþlý Lerna Hydrasý gibidir. Asla tümden çözümlenemez, bilinemez, yok olmaz ve ölmez.