Merhaba sabah serinliðim, gökkuþaðým. Meçhul iklimlere gittin gideli hayalinle avunuyorum. Eline geçmese de sana yazdýðým mektuplarý çok çok önemsiyorum. Sen bazen hüznüme hüzün katýyorsun, bazen buruk bir sevinç oluyorsun..



Oldum olasý güzel laflar etmeyi beceremem. Ama iþ sana yazmaya gelince seni incitmemek adýna kýlý kýrk yarýyorum. Eh! Ne de olsa bencileyin yarým düþ erbabý biri senin gibi misilsiz, muhayyel düþler perisine yazmak gibi büyük bir hevese tutsak olursa baþka türlü de olmaz… Takvimlerde erirken günler haftalar yýllar. Benim de yüreðimde büyüyor hasretten daðlar. O daðlardan düþen çýðlar sessiz çýðlýklar olup düðümleniyor boðazýmda.




Artýk, batmakta olan bir ikindi güneþi demindeyim. Bilmem hasretinin ve hayalinin uzun gölgesine erebilir miyim?




Nerde bir gül fidaný görsem, daha bir depreþir sevdasý yüreðimde sen nihâlin. Belki, haddim ve harcým olmayarak sana dair bir serüvene giriþtim. Sana yazmak itiyattan ziyade tutku hâline geldi. Sana yazarak hasretimi hafifletme yolunu mu seçtim, onu da tam olarak kestiremiyorum.



Seni düþündüðüm zaman, mevsimin de etkisiyle olsa gerek gözümün önünden erguvanlar, leylaklar, güller geçiyor. Zaman gamzene iliþtirilmiþ bir gül oluyor. Melekler gül deriyor. Ben gül soluyorum.



Bu mektubumu, ince ince çiseleyen, bir nisan yaðmurunun topraðý öptüðü demlerde kaleme alýyorum. Bir yandan da senin bakýþlarýný ve demlediðin çaylarý hatýrlatan berrak çayý yudumluyorum. Gerçi, senin demlediðin çaylarýn tadýný tutmuyor. Ama yâdýmda sen varken içtiðim çay daha bir ýsýtýyor içimi.




Ýþte böyle sabah serinliðim, gökkuþaðým. Nefes alýp verdiðim sürece, seni unutmayacaðým. Veda sözcüðünü, ne yazmak ne de kullanmak istiyorum. Tekrar merhaba diyerek sözlerimi noktalýyorum. Sen sonsuzluðun sahibine emanetimsin. Bekâ âleminde emelimsin… Bâki selâm.
Ankara,21.04.2010 Ý.K