Güneþ doðarken biliyordu bir zamanlar
Yalnýzlýðýmý cihan
Gümüþi deðerlerle anýlýyordu tarihin
Tek çocuðu olduðum
Ki, yazýlmýþtý sabýrla altýn bilincin
Hükmünde güzelliðim
Oysa bu gün, Bismillah demeden
Tutuþuyor yedi tepem batýda
Konaklarým hamaylý,
Göksüyor düþünceler içinde
Bahtýmdan yürüyor þehirler
Aðarýyor saçlarým estikçe eylül

“Ana gibi yâr olmaz Ýstanbul gibi diyar
Güleni þöyle dursun aðlayaný bahtiyar”
Diyordu Fazýl oðlum
Ýlk geliþimiz deðildi bu seninle
Biliyorsun
Anadolu’dur diðer bir adým/ýz
Mehmet-i suna, havam bahara çalar
Yazlara yedi çocuk daha
Dokundukça yeþil
Koklandýkça kýrmýzý
Beþinci mevsim, onüçüncü ay
Çiçeði zekam
Yazýlacak yine þair/elerim

Beni dinliyor vatandaþým gözleri kapalý
Resmim nakýþlanýyor göz kapaklarýna
Kirpiklerinden aþký renkleniyorum nemli
Sesleriyle çaðþýyorum uzaklarda arama

Kaç bin insan, kaç bin yýl sonra
Yorgunum
Erguvan içre
Notalara düþen þiir

Sesim Asya’da, Avrupa’da
Þimþekler çakýyor alnýmdan
Mihengiyim kâtibin
Baðrýmda sarsýyor ayça
Yýldýzým markalý
Geleceðim aynadýr
Heceliyorum

Göysümden bir güneþ doðar böyle
Yakamozlar saðýlýr memelerimden
Diz kapaklarýmdan dalgalanýr geliþmiþlik
Göreceksin nasýl çýkacaðýz kýyýlarýna
Yüzyýlýn ahenginde kendimiz olup
Hep kendimiz kalarak
Bir baht-i-yâr-im çünkü Anadolu’dan
Ýnce belli gümüþ-i kemerim Asya’dan

16/04/2010


Sevgili Özbek