Eve geldiðimde saat gece 11 ‘e yaklaþýyordu. Cengiz’le biraz dolaþmýþ,belki de kendimce Ýstanbul’a veda etmiþtim.Kimseye bir þey söylemeden böylece çekip gitmek biraz zor geliyordu,ama baþka çarem de yoktu. Ne olacaðýný,yarýn nelerle karþýlaþacaðýmý bilmiyordum,kafamý kurcalayan onlarca soru içerisinde saatimi gece 3’e kurup yattým.
Kalkmak biraz zor oldu,ama bu iþi halletmeliydim,eðer kimseye fark ettirmeden kaçamazsam,belki de hiç gidemeyebilirdim,yarýn büyük ihtimalle görev yerimin Mardin olduðunu öðrenirlerdi.Aceleyle bavulumu topladým,zaten fazla bir þey almayacaktým.Ama yine de beni bir süre idare edecek kadar eþya ve para aldým.Artýk hazýrdým,ama içimde bir aðrý,bir sýzý vardý.Evimi,ailemi nasýl terk edecektim.Çok zordu,ama idealim ve gururum için bunu yapmalýydým.Elimde bavulumla odadan çýktým.Kimse uyanmadan dýþ kapýdan çýkarsam tamamdý.Kapýnýn önüne kadar geldim,tam çýkacaktým ki aklýma annem geldi.Kim bilir arkamdan ne kadar aðlardý.En azýndan O’nun la vedalaþmalýydým.Saate baktým 4 buçuðu yeni geçiyordu.Annem birazdan namaza kalkardý,böylece O’nun la vedalaþabilirdim.Bavulumu ayakkabýlýðýn kenarýna saklayýp,odamda annemi beklemeye baþladým. Yaklaþýk on dakika sonra bir kapý sesi,duyuldu,sanýrým kalkan annemdi,zaten aksini düþünmek bile istemiyordum.Biraz daha bekledim.Sonra odamdan dýþarý çýktým,oturma odasýnýn gece lambasý yanýyordu.Yavaþça ilerledim,evet annem namaz kýlýyordu.Bir süre O’nu izledim.Beyaz baþörtüsüyle nasýl da melekler gibi dua ediyor,adeta göklere yükseliyordu.Benim için de dua ettiðinden hiç þüphem yoktu.Duasý bitince beni fark etti.Nedense hiç þaþýrmadý.Sanki gideceðimi anlamýþtý.Ayaða kalktý,birden bana sarýldý.Fazla uzatmamalýydým:
-Anne, ben gidiyorum. Dedim.
Aðlamaya baþladý.
-Gitme oðlum, yapma diyebildi.
Elini öptüm, beraber kanepeye oturduk. Mardin’e gideceðimi, öðretmenlik yapmak istediðimi uzun uzun anlattým. Ben anlattýkça O aðlýyor,ama hiç konuþmuyordu.Anlaþýlan idealimin peþinden koþmamý O’da kabullenmiþti.Sonunda:
-Ne zaman gelirsin. diyebildi.
Dayanamadým,ben de aðlýyordum.Kendimi toparlayýp:
-Ýlk fýrsatta seni görmeye geleceðim.diyebildim.Saat bir hayli ilerlemiþti.Daha fazla oyalanmamalýydým,annemle helalleþtim,ailemi hala sevdiðimi ama gururumu ve idealimi de terk edemeyeceðimi bir kere daha anlatýp,annemin hýçkýrýk sesleri arasýnda evden çýktým.Ýçim bir garip olmuþtu.Ama bir daha geri bakmadým,yoksa hiç gidemeyebilirdim.Hemen bir taksi tutup, otogara geldim.
Otogara geldiðimde ortalýk iyice aydýnlanmýþtý, hemen bir Mardin firmasý buldum ve bilet almak için yaklaþtým.Ama birden arkamdan biri seslendi:
-Hakan…
Evet bu sesin sahibini tanýyordum,ama burada ne iþi olabilirdi,acaba gerçekten O mu diye þaþkýnlýkla arkama döndüm.Yanýlmamýþtým bana seslenen eski niþanlým Nesrin’di.Þaþkýnlýktan ne diyeceðimi bilemedim.Yavaþ adýmlarla yanýna geldim.Hayretle sordum:
-Nesrin, senin ne iþin var burada?
-Annen söyledi, hemen geldim…
-Artýk çok geç Nesrin, gidiyorum.
Nesrin’in gitmemi istemediði belliydi, ama çok geç kalmýþtý.Yine de kendini affettirmek ister gibi biraz da utanarak konuþtu:
-Hakan,her þey düzelir,inan bana; oraya gitsen ne düzelecek ki…
-Hala anlamýyorsunuz, bu benim mesleðim…
-Tamam ama…
Konuþmasýna izin vermedim. Elimle sus iþareti yaptýktan sonra,arkamý dönüp bilet almak için giþeye yanaþtým.Ayak seslerinden hemen arkamdan geldiðini anladým.Sanki O yokmuþ gibi davrandým.Tam biletimi alacaktým ki.Giþedeki adama ‘Bir dakika’ deyip arkamý döndüm.Nesrin aðlamaklý gözlerle bana bakýyordu.Samimi olduðunu anlamanýn bir yolu vardý.Gözlerinin içine baktým:
-Ýstersen iki kiþilik alabilirim. Dedim
Birden þaþýrdý. Ne diyeceðini bilemedi.
-Ama, nasýl olur…
-Çok kolay, gider orada evleniriz.Ben öðretmenlik yapar evimizi geçindiririm.
Yüzündeki þaþkýnlýk, yavaþ yavaþ alaycý bir bakýþa döndü ve aslýnda deðiþen hiçbir þeyin olmadýðýný gösteren sözlerini söyledi:
-Sen gerçekten delirmiþsin…
Beklediðim söz buydu. Artýk konuþmaya gerek yoktu. Biletimi aldým ve Nesrin’in yýllar sonra bile unutamayacaðým þaþkýn bakýþlarý arasýnda birazdan kalkacak olan otobüsüme bindim.