UÇURTMALARI VURDULAR!......

     Uzandýðý koltuktan yavaþça doðruldu. Okuduðu kitabýn sayfasýný içi ezilerek kývýrdý. Hemen yan koltukta elinde kitap uyuya kalmýþ eþinin yanaðýna sade bir öpücük kondurup” hadi yataða” dedi. Kadýn mahmur gözlerle” sen?” saçlarýný kaþýyarak birazda caný sýkkýn bir ses tonuyla” ben terasa çýkýp bir þeyler karalayacaðým” kadýn kafasýný yana eðip “tamam o zaman fazla içme ama” diyerek yatak odasýnýn yolunu tuttu. Bir kadeh, bir þiþe þarap ve hýrkasýný alýp terasa yöneldi yavaþ adýmlarla.

     Hava usul usul esiyordu. Gökyüzünde parlak yýldýzlar gecenin karanlýðýyla savaþýyorlardý. Gecenin nefesinin çekti ciðerlerine derin derin ve bir kadeh þarap doldurdu þarabý bile incitmeden. Bir sigara yaktý yaþayacaðý yýllarý çalarcasýna ve bir yudum þarap buluþtu dudaklarýyla. Titredi anlamsýzca. Masanýn üzerinde duran kâðýt ve kaleme takýldý gözleri. Yüreðindeki aðýrlýðý paylaþmalýydý beklide ama yýllardýr içindeki sýkýntýyý. Masanýn üzerinde yýllar önceden kalma kset çalarýn tuþuna dokundu, içini sýzlatan müzik doldurdu geceyi. Ve kalem kaðýtla dansa baþladý, döküldü bir anda kelimeler…..” UÇURTMALARI VURDULAR!....” Sadece bu kadar dayanabilmiþti yüreði bu acýya. Kalemi savurdu masanýn üzerine ve ayaða kalkýp voltalar atmaya baþladý terasta. Nereden, nereye dedi kendince. Daha dün yok oluþlar içinde var olma mücadelesi verirken kendi umutsuzluklarýmýzý yazarken, o umutsuzluklar umut olmuþtu yaþamýmýza. O küçük hikâyeler þimdi kitaplara dönüþmüþtü. “Oysa kahroluþlar yazmýþtým” dedi kendince ve pencerede yansýyan yüzüne bakýp “ Lanet olasý birisin ve sen mutsuzluðun resmisin” dedi diþlerini sýkarak. Ýçinde yýllardýr büyüyen bir acýnýn sýzýsýný unutmak adýna çekti kadehinden Tanrý babanýn günahkâr þerbetini. Ve bir sigara daha yaktý. Elinde tuttuðu sigaraya bakýp” Beþ yýlýn kaldý “dedi. “Kýrk beþ yaþýnda beni sen koparacaksýn bu ait olmadýðým yaþamdan….” Hiç bir þeye inanmadýðý kadar inanýyordu kýrk beþinde öleceðine. Çünkü yaþam, yaþadýklarýnýn gölgesinde kalmýþtý, keþkelerinin etrafýnda dönüp durmak artýk yoruyordu onu. Yýllar önce verilen bir kararýn gölgesinde geçen 10 yýlýn açýklamasýný ne kendine yapabiliyordu nede bir baþkasýna. Suskunluklar içinde yaþamayý seçmiþti yýllardýr. Bir keþkenin onda býraktýðý bu iz beynini kemiriyor anlam katamadýðý her düþünce onu insanlýktan uzaklaþtýrýyordu. Ýçine gömdüðü duygularýnýn esaretindeydi yýllardýr ama o duyguyu yaþatan insanýn ne bundan haberi vardý nede bu yaþanýlan çeliþkilerden. Tatlý bir gülümseme olmanýn çýkarsýz yanýydý. Bir yudum daha içti þaraptan ve derin bir nefes daha çekti sigaradan…” belki… alýyordur kitaplarýmý… belki bu yazýmý da okur anlar bu anlamsýzlýklarý” dedi kendince. Týkandý, titredi ve iki üç damla yaþ aktý gözünden insan olduðunu ona öðretircesine… Savurdu kalemini beyaz sayfanýn üzerine….

     “ oysa hep dememiþ miydik uçurmayý vurmasýnlar ? Renga renk uçurtmalara yönelen tüfeklere isyan etmedik mi gözümüz yaþlý? Ve sadece rolleri uçurtmayý vurmak olan askerlere olanca küfürleri savurmadýk mý? Barýþ’ýn gözünden akan her damla yaþ yüreðimizi ezmedi mi? Ve her sahnesinde sisteme, sistemin bu çýkar dolu yüzüne lanet okumadýk mý?

     Ýþte uçurtmalar ve onlarý vuranlar.. Beklide bendim kendi uçurtmamý vuran, belki hayatýma giren kadýnlar vurdular uçurtmamý… Belki benim uçurtmamýn kuyruðunun takýldýðý o elektrik teli de bendim yada o eletrik direðini dikende ben. Belki ben uçurtma olduðun için insandým yada o uçurtmayý vuranlar vurduklarý ölçüde insan. Belki hayvandým ben belki bir köpek uçurtmayý düþtüðü yerde parçalayan yada beni parçalatanlar hayvandýlar parçalanan benliðim üzerinde.

     Evet uçurtmaydým. Uçamadým. O mavi enginleri keþif etme çabasýnda iken vurdular beni. Oysa ben o çýkarsýz ve çocuksu sevdasýyla Ýnci’yi seven barýþýn uçurtmasý olmak istiyordum. Olamadým.. Olmadý. Ya oldu sandým yanýldým, ya da verdiðim sözü yutamadým kaybettim. Belki uzaklardan baktým öylece… Belki yanýma kadar geldi tutamadým ellerinden. Yaptýðým hatalar, yanlýþ sevdalar belki suskun býraktý hayat karþýsýnda beni. Ve susmayý seçtiðim anda yaþadým belki en bilinmez çocukluðu.. Hep böylemi olurdu acaba? Hep zamansýz mý yaþardý insan? Hep tezatlarda mý yaþardý? Hep uçurtmayý vuran biri çýkar mýydý?

     Oysa uçurmalarý vuran hep bendim. Ve sanýrým yüreðimi rahatlatmak adýna bir suçlu arýyordum çevremde. Asýl suçumuz insan olmaktý oysa. Açýl suçumuz Yýlmaz güneyin dizelerindeydi beklide….

Hayat bize mutlu olma þansý
vermedi
Biz kendimizden baþka
Herkesin üzüntüsünü
Üzüntümüz,
Acýsýný acýmýz yaptýk.
Çünkü dünya'nýn öbür ucunda,
Hiç tanýmadýðýmýz bir insanýn
Gözyaþý bile içimizi parçaladý....
Kedilere aðladýk
Kuþlarýn yasýný tuttuk.
Yüreðimizin yufkalýðý
Kimi zaman hayat karþýsýnda
Bizi zayýf yaptý.
Aslýnda ne güzel þeydir
Ýnsanýn insana yanmasý
Sevgili...
Ne güzeldir bilmediðin birinin
derdine üzülmek ve çare aramak.
Ben bütün hayatýmda hep
Üzüldüm, hep yandým..
Yaþamak ne güzeldir be sevgili
Sevinerek, severek, sevilerek,
Düþünerek...
ve o vazgeçilmez sancýlarýný
Duyarak hayatýn…..


     Mermi olduk bu dizeleri yaþarken, sistemin kalelerini dövecek olan kurþun olduk ama anlamadýlar anlaþýlmadýk ve kendi uçurtmalarýmýzý vurduk. Gözlere umudu yazmak adýna bir kahkaha olmak adýna yüzlerde harcadýk yaþamýmýzý. Kan aðlarken yüreklerimiz biz yüreðimizin kanýný silip, kahkahalarýn sýcaklýðýnda var olduk. Ýþte bizi biz yapan buydu ve bizi anlamayanlar kendi uçurtmamýzý bize vurduranlardý.

     Ve keþkeler…. Belki bu yazdýklarýmdan sonra keþke demek saçmalýk olacak beklide. En anlamsýz kelimeler dökülecek çelik mýzraptan bilinmez ama saçmalýkta olsa her insanýn hayatýna kazýnan bir keþkesi oluyor iþte. Zamana düþman oluyorsun, geçen zamana. Ve aldýðýn nefes aðýr geliyor. Kaçýp kurtulmak istiyorsun. Yapamýyorsun. Yýllar önce olduðu gibi. Geçecek sandýðýn acýlar katlanarak boðazlýyor seni. Nedenler niçinler içinde savrulan bedenin sanki bir girdapta dipsizliðe gömülüyor. Geçen zamana dönmek istiyorsun. Keþkelere inat uçmak istiyorsun rengârenk kuyruðunu savurarak, martýlarla, kýrlangýçlarla yarýþmak istiyorsun, saðýndan solundan geçen mermilere inat, haykýrmak istiyorsun yüreðinden geçeni mavi gök yüzüne. Yazmak istiyorsun hatta bulutlara ve bulutlarýn arasýnda kaybolup gitmek istiyorsun. Geçmiþi özlüyorsun yüreðindeki adýný söylemekten korktuðun aðýrlýkla.

     Masadan doðruldu yarý ýslak gözlerle. Gecenin karanlýðýna teslim olmuþ yýldýzlarý izledi dalgýn gözlerle kadehini sýký sýký kavrayarak yudumladý kan kýrmýzý günahtan ve bir sigara daha yaktý. Yaþamýndan bir günü daha çalarak çekti ciðerlerine. En sevdiði küfrü salladý gecenin karanlýðýnýn örttüðü þehre en inceden en kin dolu yanýyla.Gözlerinden dökülen yaþlara hakim olamýyordu bu gece. Ve tekrar buluþtu kalemiyle döküldü kelimeler son paragrafa…

     Evet; anlamsýz bölük pörçük ve saçmada gelse satýrlarý dolduran kelimeler. Anlamlarýný bulacak birileri yaþýyordur beklide uzaklarda. Nerede ne yaptýðýný bildiðinden habersiz yazýlan satýrlarýn arkasýndan el sallamak acý verse de , saçmaladýðýný bile bile saçmalamak salaklýk olsa da. Hala birileri bir yerlerde vuruyorsa uçurtmalarý ve hala göz yaþý döküyorsa insanlar ve hala yarýndan umutlu deðilse insanlar. Hayat denilen bu saçmalaýk içinde iki satýrda olsa ben saçmalasam ne olur sanki? Belki birileri doðan güneþle martýlarýn kanatlarýnda yakalarlar anlamlarý kuþlarýn kanadýnda gizlidir belki umutlar…


     Kendinden utanarak kalktý masadan. Anlamsýz dökülen kelimelere bakmadan ve okuma gereði bile duymadan bir çýrpýda yýrttý attý. Ve savurdu karanlýða.. Son kadehide doldurdu ve bir sigara daha yaktý. Yüreði acýdý… haykýrdý derinden uçurana da uçurmayý da o uçurtmayý vurana da….. Derin bir nefes aldý ve dudaðýnda derin bir tebessümle…” sevda kuþun kanadýnda yanrucaðým….”