bir sabah gözlerimi açtýðýmda dört duvar arasýnda buldum kendimi.aðlayan insanlarýn olduðunu farkettim.neydi peki onlarý bu kadar üzen?ben neden göremiyordum onlarý?gözlerim yoruldu hayatý yaþamaktan.bir süre sonra gözlerimi kapadým hayata.ama sesler yaðmur damlasý kadar sert çarpýyordu duvarlarýma ve ben hala anlayamýyordum olup biteni..kalkmaya çalýþtým yattýðým yerden.hal kalmamýþ bedenimde.ne kolumu kaldýracak gücüm ne de konuþacak dermaným kalmýþ.bir an tüylerim ürperdi,buz tuttu bedenim.týpký küçükken izlediðim çizgifilmlerdeki karakterlerin hayalet gördüðü an gibi.çok korktum..kaçmak istedim seslerden.ama bir þey tutuyordu bedenimi.gitmemi istemiyor gibi sýmsýký sarýlmýþtý duvarlarýma..çaresini bulup kaçtým.bir de uzaktan baktým kendime,etrafýmda aðlayanlara..yok olmuþum hayatlarýndan.ne dediklerimi duyuyorlar ne de yaptýklarýmý görüyorlardý.iþte o an anladým yalnýzlýðý ve iþte o zaman hissettim sevdiklerimi ardýmda býrakýp uzaklara gitmenin acýsýný...