Göz; bedensel yetimizi ele veren tek organ.
Ýçimizi dýþarýya salan
Dýþarýyý içimize saran.
Ondadýr her aydýnlýk ve her karanlýk.
Güneþ ve ay Su ve toprak Yenilenmek, çoðalmak.
Büyüyen her göz bebeðinde dünyayý içine alýr bakýþ.
Gök kuþaðýnýn yedi rengi kuþlarýn kanatlarýnda bulutlarla devinir.
Bedenin iç ve dýþ eylemlerinin umutsuzluðunda umudu arayandýr göz ve odaklandýðý her karede görmek istediði bir minik umuttur ki aslýnda o çok büyüktür.
Bir göze sýðabilecek denli büyüktür iþte
Iþýktýr
Renktir
Ýçlerinde beklemelere ayarlý zamanlara bakar.
En çok da uzaklara bakar Bilir umudun uzun yolculuklardan geldiðini
Bu yüzden de ýslaktýr hep göz yuvalarý.
Bu yüzden hep siyahtýr her renk gözün kirpik dipleri.
Umudun, umutsuz türküsü yerleþmiþse de kirpik uçlarýna her an gözbebeklerinde umutla uçan bir çift kanat vardýr.
Suya düþmüþ dolunay vardýr.
Çöplüklerde çimlenmiþ tahýl taneleri vardýr.
Kuru dallarýn ara yerinde yeþil bir yaprak her zaman yaþamaktadýr.
Ve Umut;
Koltuk deðneklerinin ayakkabý vitrininden içeri koþan ayak sesidir.
Kollarýný tren raylarýna ödünç veren çocuðun piyano tuþlarýna yüz sürerek dokunabilmesidir.

Umut?
Umut insandýr!