Bir hiçliðin içinde önce kurar sonra buluveririz kendimizi orta yerinde...umudun! Ve hep hazýrýzdýr gerçekleþmesini beklediklerimizin olacaðý güne....Onu,ona yakýnlaþtýðýmýzý hissettiðimiz her günde emziririz....Büyütmeye...Saðýlýrýz yani.
Onu sarýp ruhumuza dalarýz en derin uykulara ve yastýðýmýzýn altýndadýr tüm uykusuzluklarýmýzda da. Her sabah günaydýnlarýn sevinçlerini yüklenip,
perdelerimizin arasýndan sýzar... dolar odamýza.Dünden kalmýþlýklarýmýzýn üzerine büyür...çoðalýr yeniden.
Biz onun ýþýðýyla yansýrýz ve bu yansýma deðil mi baþkalarýna verdiðimiz? Hani var ya o ''umut ýþýðý '' dediðimiz.
Oysa hiç hazýr olamadýk o ýþýk kesildiðinde ki karanlýða. Biz biliyoruz ki yaþama yüklediðimiz anlamlardýr umutlarýmýz.Biliyoruz ki umutsuzluklarýmýzdýr
''karanlýkta kalmamak için '' bizi yeniden umuda salan...saran...

Tanrý beni genç yaþýnda doðurmuþ olmalý.
Gençliðinin umut ýþýðýný vermiþ tenime.
Tüm umutsuzluk kaygýlarýný da yüklemiþ yüreðime...