Bugün dýþarý çýktým anne.

Yaþamýn yaramaz bir çocuk gibi ortalýðý karýþtýrýp, kendisine kýzýlacakmýþ kaygýsýyla yýktýklarýný düzeltmeye çalýþtýðýný izledim. Duvarlarýn güneþ boyu çatlamýþ aralýklarýna gizlenmiþ ürkek gölgeleri, eskimiþ renklerin yine de mutlanmaya çalýþan buruk tonlarýný, pervazlarý kararsýz balkonlarýn saksýlardan sarkan cümbüþünü seyrettim. Aðaçlar mevsim serinliðine büyütürken þaþkýnlýðýný, tomurcuklarýn güneþe acemice teslim oluþunu izleyerek dolaþtým caddelerin ete ve kemiðe sarýlmýþ bitkin ve býkkýn sokaklarýný.

Gün, öðlen sonlarýnýn akþamüzeri ortalarýndaydý… Griden hayli açýk, yýpranmýþ kaldýrým taþlarýnda, bitik zamanlara karýþmýþ sana dair adýmlardan kalabilecek minik bir iz aradým. Elinden tutup çýkarttýðým basamaklarýn tozlu köþelerine düþürmüþ olabileceðin bir ses, sokak lambalarýnýn uzayýp giden yuvarlaðýna sarýlmýþ bir gülüþ, zakkum aðaçlarýnýn sýralandýðý öbeklerde senden bir dokunuþ aradým.

Bulamadým. Ýki bahar geçmiþ üstünden iki gün gibi. Bu bahar geleceksin sandým… Yanýldým anne!

Hep gerçeklerini anlattýn, hiç anlatmadýn düþlerini. Sere serpe yatýþýný, saçlarýnýn daðýlýþýný görmedim. Duymadým dudaðýnýn kenarýna iliþmiþ bir sevda türküsünü. Soluksuz bir hayatý yüklendiðinde çoktan vazgeçmiþtin kendinden, ince yüzünü akýþsýz çizgilere yer tutup, dem tutmuþ kahve telvesi gözlerine bize dair gül kokulu düþler çizerken.

Büyüdük anne.

Üstümüzü örtüp usulca arkaný döndüðünde, sevinçler bahþeden rüyalar dilediðinde büyüdük.

Büyürken dipsiz göletlerde yüzen çalý olduk, çizildik, arsýz fýrtýnalarda cam kýrýðý olduk kimimiz, kesildik. Mevsimlerimizden taþýp yaz olduk, kýþ olduk bazen. Öksüz uçuþlarda kuþ olduk sonra, kanatlarýmýzý çýrptýk bilmediðimiz ne çok yere. Uçtuk, uçtukta da kaybolmadýk hiç…

Hep döndük anne.

Yurdumuz yüreðindi dönüp dolaþýp duldasýna sýðýndýðýmýz, yüreðin saçaklarýnda saðanaklarýn dinmesini beklediðimiz barýnak… Öyle saf öyle berrak…
Una ve suya bulanan gençliðin kederleriyle hamurlaþtýðýnda, saçlarýnýn siyaha çalým atýp tüm beyazlardan nasibini aldýðý, sözlerinin sözlük tanýklýðýnda nasýrlaþtýðý, hüzünlerin uyuya kaldýðý gözlerinin uzaðýmýza ulaþtýðý her yeni öykünden imbik imbik saðýlýrken, eteðinin pilisinden sensiz bir yaþama hiç savrulmamýþtýk anne.

Gözlerini açýk tutup ,bedenini gizleyip uyusa da toprak… Müjdesi olsan da cennet baðlarýnýn… Yokluðunun yama tutmaz yýrtýðýný onaramýyor kekre nisan þarkýlarýna ses veren gözyaþlarým.

Yediveren gül bahçem
Hayat elbiselerimi bohçalayýp koyduðum naftalin kokulu sandýðým…
Ýçimi döküp hýçkýrdýðým çekmecem…
Kapýsýna kilit vurduðum odammýþsýn anne.
Koromuzun solisti, hüznü sesine iðneli, sesi dudaklarýndan çok titreyen,
Bulutlara sarýlýp yaðmurlarý peþinden sürükleyen kadýn!
Kapýný örtüp arkamýzý döndüðümüzde
Okyanus oldu sana sensizliðimiz anahtar deliðinden sýzan.
Kapat gözlerini artýk ne olur…
Ýnan ki…
Ýnan ki anne…
Payýmýzý aldýk aydýnlýðýndan!