Gün akþam kýzýllýðýnda veda etmekte,
Üstümü Ýstanbul batmakta yine,
Meryem sessizliðinde kucak açýyorum geceye,
Meryem kadar suskun,
Meryem kadar hüzünlü
Meryem kadar biçare!

Günaydýn gece!
Ne diyorum biliyor musun gece?
Keþke dile gelseydi sustuklarým,
Zehrini içime atýp kan kusuþlarým,
Belki anlam kazanýrdý kimsesizliðe terk edilmiþ
kangren acýlarým,


Þimdi bir tren kalkýyor gönlümden,Dumaný ayrýlýk kokan bir tren,
Her vagonda ayrý dert, ayný çilekeþ hayatlarla demirlenen,
Bu tren,son kez demir atýyor yanlýzlýða, diyor ki ;
Giden mi yakar caný yoksa kalan mý yanar
derinden?

Beni bana sorma usta,bu acý aðýr bana,
Fazla sorumluluk yüklenmiþ omuzlarýmý
kaldýrma gayretim boþuna,
Beli kýrýlanýn omuzlarý kalkar mý be usta?
Zaten hayat bükmüþ belimi kanýyorum günden güne
Anlayan yok halimi..

Hayatýn Halef kadar tahribata yol açtýðý gönülde
Bilal olmak ne demektir bilir misin usta?
Geceleri kaldýysan eðer bir baþýna,
Elinde kahve gözlerin uzaklarda iki damla da yaþ akýyorsa,
gözlerinden kaðýda,

Unutma, her gecenin vardýr sabahý Gönlünü Bilal tut, üzülme usta!

FATMA TÜ ZEHRA KANAR...