Kürtaj sadece kendileri bir zamanlar doðmuþ insanlar tarafýndan savunuluyor. -Ronald Reagen |
|
||||||||||
|
Oysa boþ duvarlarla paylaþýrdý kaygýlarýný, acýlarýný ama o kadar derindeydi ki bu acý ve öyle acýsa da öyle ýsýtýyordu ki bedeni paylaþmak istemiyordu. Saklýyordu bu masumiyeti, o içini sýzlatan, yüreðini dolduran mutluluðu ve o mutluluðu gölgeleyen en karanlýk sýzýyý. Karma karýþýk olmuþtu. Masun bir tebessümün ardýndan, tusunami gibi kabaran acý dalgalarda boðuluyordu yüzündeki masumiyet. Gülerken hüzünleniyor, hüzünleri mutluluða dönüyordu. Bunaldý an be an nefes alýþveriþleri sanki ciðerini patlatacak gibi artmýþ alnýnda nokta nokta terler belirmiþti. Baþ ucundaki pencereyi açtý telaþla. Gecey dolduran havayý çekti içine. Ve geceyi dolduran kaygýlar iþledi bedenine o kaygýlar yarýnýn kaygýlarý olarak yansýdý gözlerinden. Kýrk beþinde merhaba diyeceði Azraili otuz beþinde aðýrlamak adýna sigarasýna uzandý yavaþça ve mum alevinde yakýp aydýnlattý ölüm yolunun bir anýný daha. Derin derin çekerek ciðerlerine dumaný öldürmeye çalýþtý içindeki acýlarý, gecenin sessizliði derin öksürüklerle bozuldu. Utandý kendinden, insanlýðýna lanet okudu her nefeste. Yaratana, yarattýðýna ve yaratýrken yazdýðý kader fermanýna ince küfürler savurdu odayý dolduran öksürük sesiyle karýþýk. Bedenini bu yükü kaldýracak gücü yoktu.” Neden…..” diye inledi kýsýk ve ona ait olmayan bir sesle. “ Neden ani bir kararýn tutsaðý oldum?” takýldý gözleri karanlýða. “ Bir insan yürümeyeceðini, paylaþamayacaðýný ya da yapamayacaðýný bile bile kendini ateþe atar mý? “ dedi sessizce, duvarlar bile duymadý bu soruyu.” Buldum derken kaybetmek neyin nesi peki?” Sigarasýnýn izmariti ile bir sigara daha yaktý. “ ya gülerken aðlamak, aðlarken gülmek? Severken acýlar içinde kaybolmak? Sayýlý günlerde aþký bulmak neyin nesi peki? Yüreðinin alevlenmesi ve bu alevin palazlanmasý yada sönmesinin senin cesaretine baðlý olmasý? Sönen umutlarý yakarak mý palazlanýr sevdalar? Gözlerdeki ýþýltýlarý karartarak mý sevda yaþar insanlar? Hele hele seven gerçekten seven bir yüreði kýrarak mý kurulur bir yuva ve gözyaþlarýyla mý beslenir gelecek? Kelebekleri öldürerek mi güzelleþir kurulan dünya, gökyüzünün renklerini çalarak mý yaþanýr bir ömür? Beynindeki sorularýn altýnda ezildi benliði, yaþadýðýna, yaþattýklarýna ve yaþatacaklarýna lanet okudu. Kendini veba mikrobu taþýyan bir laðým faresi gibi gördü. Utandý kendinden. Sarýlmak istedi bir yüreðe sýkýca ve masumca uyumak istedi çocukça sarýlarak sevgi dolu bir bedene, kokusunu içine çeke çeke yüreði sevda sevda atarak. Sýzladý yüreði, nefes alamadý. “ Olmayacak” dedi. Neyin nasýl olmayacaðýný çözemeden.Sarýldý zehir çubuðuna ve dokundu müzik setinin düðmesine türkülerde aradý kendini, türkülerde aradý bu yaranýn merhemini. Gecenin sessizliðini bozan melodiler sigara dumanýna yapýþýp doldururlarken karanlýk odayý mum görevini tamamlamanýn inancý ile teslim oldu karanlýða. Ay ýþýðý pencereden süzülürken en tatlý manalar yükseldi, her dizede titredi bedeni. Diþlerini sýkýp kocaman bir “KEÞKE” savurdu karanlýða. Seher yeli bekleyemedi sabahý esmeye baþladý usulca keþkeleri yaþama döndürmek adýna ve çýnladý dizeler gecede. “ Acýlar beni tez büyüttü Genç olmuþum bu dünyada ne fayda, Bana Veysel’in aþký gerek Gün görmüþüm bu dünyada ne fayda “ “Acýlar“ dedi hýnçla ve ufaldý bedeni. Yaþattýðý, yaþatacaðý ve yaþayacaðý türlü acýlar geçmeye baþladý gözlerinin önünden film kareleri gibi. Döktüðü gözyaþlarýný, onun için dökülen gözyaþlarýný ve dökülecek olan göz yaþlarýný düþündü. Her damla koca bir okyanus olup çekti onu derinlere. Dayanamadý yüreði. Ýlk acýyý farkýnda bile olmadan yaþamýþtý, babasý kara topraða düþerken. Sonra sonra anlamsýz olaylarýn ardýndan “ Neden Babam yok “ diye döktüðü gözyaþlarý geldi aklýna. Hayatýnýn kadýnýndan dökülen gözyaþlarýyla sýzladý bedeni,” ANAM” dedi sesi titreyerek. VE çevresine yaþattýðý acýlar, kayboluþlar ve savruluþlar. Kendi sahillerinde boðmuþtu onca insaný. “ Ne lanet biriyim ben!...” dedi. O acýlarýn orta yerinde büyümüþtü içindeki çocuk.böyledir bizim sevdamýz derken, sevdayý kirleten kapital, yarim yarim derken yarin keskin sözleri ve biten sevdalar ardýndan yaþanan kaçýþlar, çýrpýnýþlar ve ona destek çýkanlar. Üzüntülerini onun mutluluðu ile saran insanlar. Yetinmedi acýlarýný çalmak için mutlu olma þansý vermedi onlara hayatlarýný çaldý.” Kaybedilen bir iþ yeri, paramparça olan yaþamlar; suçlu omuydu? Deðildi beklide ama yaþatmýþtý iþte bir kere. Ve o çocuk yüreði öyle büyümüþtü ki geçmiþte olduðu gibi bir kibrit çöpüyle gemileri yakamýyordu artýk. Korkuyordu; cesareti kýrýlmýþ, öz güvenini yitirmiþ bir hiçti aslýnda. Sýzladý yüreði ve nisan yaðmurlarý gibi ýslattý geceyi gözyaþlarý “ Neden” sorusunun gölgesinde. Büyümüþtü ve kirlenmiþti acýlar girdabýnda. Oysa kara kaþlarla ferman yazýp, diyar diyar geziyordu zincirlerini kýrýp; þimdi ise kendi zincirlerinde tutsak olmuþtu. Nasýl bir günahýn cezasýydý bu? Kafasýný gökyüzüne çevirip; “ bu bedel neyin sebebi? Hangi günahýn bedeli? Senin benden baþka derdin yok mu? Diye haykýrdý yüce Rab’le arasýndaki tüm köprüleri kýrarak. Oysa ona Veysel’in aþký gerekliydi aldýðý her nefeste. Çýkarsýz, yalansýz, karanlýk bir dünyayý bile aydýnlatan sistemin tüm kaygýlarýndan uzak ve yalýn. Öyle bir sevda olmalýydý ki bu kirlenmemeliydi sistemin kiri ile sistemin çarký arasýnda ezilmemeliydi. Bir evin metre karesine sýkýþmamalýydý, kýl çadýrda paylaþmak dururken. Gösteriþli eþyalarýn boðukluðuna sýkýþmamalýydý, döþekler üzerinde kahkahalarý paylaþmak varken. Baðlamanýn bam telinden yükselen sesle huzur bulmalýydý yürekler. Paylaþýlmalýydý yarin yanaðýndan gayrý ne varsa ve paylaþtýkça büyümeliydi yaþadýðý dünya. Paylaþmanýn verdiði onur yaþatmalýydý sevdayý. Veysel’in sadýk yari gibi olmalýydý yürekler, kara toprak gibi karþýlýk beklemeden vermeliydi. “ Bunlarý yaþamadan güngörmüþsün NE FAYDA” dedi ve sarýldý sigarasýna ve ateþledi çakmaðýný. Yanan alevde bir çift göz belirdi içi sýzladý ve doldurdu ciðerlerini duman. Belki buldum derken kaybedeceði bir gül yüzlüydü yasaklý þehirde bunlarý yaþayacaðý insan. Gözleri buðulandý, sýzladý yüreði, karanlýk gece bile kahroldu, ay ýþýðý rengini yitirdi zaman anlamsýzlaþtý. Köþeye sýkýþmýþ adi bir yaratýk gibi gördü kendini. Çaresiz, korkak ve yüreðinden geçenleri haykýramayan bir pislik. Kahroldu her nefeste köþeye sýkýþmýþtý. Keskin bir küfür savurdu öfkesini bastýrmak adýna. Kýsýldý nefesi, sustu içi acýyarak ve sardý karanlýðý saran ince saz yüreðini usulca…. “Seni kendime yakýn buldum, Uzaklarda turna olsan ne fayda, Bana Nazým’ýn aþký gerek Yer bulmuþum mezarýma ne fayda” “SENÝ” dedi usulca….”Sen “ dedi sesi titreyerek. Ve gözlerinin önünde beliren tatlý gülümseyiþe öylece mahcup, utangaç baktý içi sýzlayarak. Durgun bir koyun masumiyeti kapladý geceyi. Ve o koya geceleri misafir olan yakamozun dalgalara olan sevdasý ýsýttý yüreðini. Bir martý oldu canlandý yüreði kanadýna sýkýþmýþ sevdasýyla. Sevdanýn rengini taþýyan bir bulut geçti yýldýzlarýn rengini çalarak ve yöneldi yasak þehre. O yasak þehirde bir insana tutundu yavaþça, yüreðine yakýn bulmak adýna. En yanlýþ zamanda bir turna semaha kalktý gökyüzünde, sözcükler düðümlendi boðazýna, aradaki mesafeler yarýnlar hiçe sayýldý, düþünülmedi uzak diyarlardaki hayatlarýn nasýl birleþeceði. Bir yýldýz ýþýldadý gecede adý sevda olan, tutundu yürekler birbirine ve yaþadýlar bu masalý uyanana dek ve yok saydýlar yarýný. Ve bu masalýda nokta koyacak kendisiydi yaþatacaðý gibi. Kayboluþlarý, çaresizliði ve korkaklýðýyla gökten iki elma düþecekti kafalara ve üçüncü elmayý bulamadan bitecekti bu masal.” Bu ne biçim çeliþki böyle” dedi diþlerini sýkarak. Ýsyan savurdu geceye, doðan güneþe olan hasretiyle. Oysa ona Nazým’ýn aþký gerekliydi. Tahir ile Zühre’de bulmalýydý sevdayý. Nazým memleket diyerek teslim etti son nefesini, yedi tepeli þehirde býraktý gonca güllerini ve yüzleri deðil sesleri özledi yazýsýz çizgisiz resimlerle. Belki oda son nefesini verecekti yasaklý þehre hasret yüreðindeki sýcaklýðýn sahibinden uzak, o gülen yüzüne dokunamadan, kokusuyla ciðerlerini doldurmadan ve sýcaklýðýný duymadan topraða düþmek.Bir mezar bulacaktý belki ama içine sýðmayan keþ keleriyle topraða nasýl sýðacaktý? Azrail’e mektup yazarcasýna yaktý sigarasýný. Çekti dumanýný ömründen ömür çalarak. Döküldü yüreðindeki acýlarýn göz yaþlarý, sonunu kendi hazýrlamýþtý, týkanmýþtý. Haykýramýyordu yüreðini “sussa NE FAYDA” sevse “ NE FAYDA” Veysel olamýyordu, Nazým olamýyordu umutlarýný yeþertemiyordu bu týkanýþta yaþasa NE FAYDA. Sonunu bile bile baþlýyordu NE FAYDA, Yaþadýklarýnýn gölgesinden kurtulamýyordu, aydýnlýk olsa NE FAYDA. Acizleþmiþti, týkanmýþ kokuyordu iþte oysa sevda yaþayanlar korkmazdý. Ferhat olamýyordu NE FAYDA. Onu bilinmezliðe götürecek gemiyi bir kibrit çöpü ile yakamýyordu NE FAYDA. Gökyüzünün rengi ona armaðan olsa, güneþ onun için doðsa NE FAYDA. Bu girdaptan kurtulamýyordu yaþasa NE FAYDA var olsa NE FAYDA. Odayý dolduran ince saz, ay ýþýðýnýn altýnda kaybolurken yavaþ yavaþ; kahretti yaþadýðýna Kahretse NE FAYDA. Seviyorum dese NE FAYDA. Hak etmiyordu sevilmeyi, hak etmiyordu bu tutsaklýk içinde aydýnlýðý ve hak etmiyordu bu yok oluþta umutlarý. Bedel ödüyordu bir bakýma, bir bakýma vefa borcu. Borcun baþý da sonu da göz yaþýydý ödese NE FAYDA. Dayanamadý yüreði, beyni ve bedeni bu acýlara. Ýçindeki derin sancýyý sayýklayarak uykuya daldý oturduðu koltukta “ NE FAYDA”. Doðan güneþ avuçlarken yüzünü,gökyüzü onun için boyanmýþtý yineve titredi bedeni içini dolduran bir sesle.” Günaydýn, günaydýn, günaydýn, günaydýn….” Ve kaldý az kaldý dedi içi sýzlayarak. Ve umutlarý yeþerirken, acý sarmaþýklara takýldý ianaç. “ NE FAYDA “ dedi. “sevgine layýk olamadýktan sonra, ben insan olsam NE FAYDA; hayvanlaþsan NE FAYDA…..
ÝzEdebiyat yazarý olarak seçeceðiniz yazýlarý kendi kiþisel kütüphanenizde sergileyebilirsiniz. Kendi kütüphanenizi oluþturmak için burayý týklayýn.
|
|
| Þiir | Öykü | Roman | Deneme | Eleþtiri | Ýnceleme | Bilimsel | Yazarlar | Babýali Kütüphanesi | Yazar Kütüphaneleri | Yaratýcý Yazarlýk | Katýlým | Ýletiþim | Yasallýk | Saklýlýk & Gizlilik | Yayýn Ýlkeleri | ÝzEdebiyat? | SSS | Künye | Üye Giriþi | |
Book Cover Zone
Premade Book Covers
ÝzEdebiyat bir Ýzlenim Yapým sitesidir. © Ýzlenim
Yapým, 2024 | © HAMZA EKÝZ, 2024
ÝzEdebiyat'da yayýnlanan bütün yazýlar, telif haklarý yasalarýnca korunmaktadýr. Tümü yazarlarýnýn ya da telif hakký sahiplerinin izniyle sitemizde yer almaktadýr. Yazarlarýn ya da telif hakký sahiplerinin izni olmaksýzýn sitede yer alan metinlerin -kýsa alýntý ve tanýtýmlar dýþýnda- herhangi bir biçimde basýlmasý/yayýnlanmasý kesinlikle yasaktýr. Ayrýntýlý bilgi icin Yasallýk bölümüne bkz. |