Uzun zamandýr düþünmediðimi fark ediyorum. Zamaným geldi diyorum kendime. Ve küçük bir sahil kasabasýna kaçýyorum, oradan da düþüncelerime. Denize karþý uzanýyorum kayalýklardan birine. Gözlerim gökyüzüne dikili. Kapanýyor sonra yavaþça gözlerim. Sessizce sayýyorum düþüncelerime yolculuk yaparken.

Üç,

Ýki ve

Bir…

Karma karýþýk düþüncelere sürükleniyorum apansýz. Uçurumlar beliriyor gözümde. O uçurumlarýn eþiði ise düþüncenin cesetleriyle dolu ( birini korumak için öldürmek, iþte düþüncenin gücü). Ölüm kokuyor buram buram, etkileniyorum istemsizce (cesetlerden biri olmak istiyorum). Ölüm beni çaðýrýyor. Uçurumsa tüm asaletini topraða sergiliyor küstahça.

Uçurumun öte yüzüne bakýyorum, gökyüzü… Gökyüzünün kendisi deli bir maviye bakýyor. Ki o mavilikler var ediyor dünyayý, var ediyor ve yok ediyor. Deniz köpürüyor sonra. Su yükseliyor, suda kederler cirit atýyor. Birbirini kovalýyor acýlar. Her keder diðerinin kuyruklarýyla oynaþýp kovalýyor ahlaksýzca. Kendimi uçurumun en görkemli ucunda buluyorum, gözlerim cirit atan kederlere dikili. Algýlamaya çalýþýyorum kederleri, hissetmeye çalýþýyorum farkýnda olmadan.

Kendimi görüyorum kuyruk kovalayan acýlar içinde. Ruhum yoruluyor, kaldýramýyor bu düþünceyi. Beynim taþýyamýyor böyle bir düþünceyi. Burnum telaþ edip kanýný akýtýyor uçurumun aþaðýsýna, beni uyarýrmýþçasýna… Vazgeçmiyorum, kaldýðým yerden düþüncelerimi atýyorum köpüklü sulara. Gözlerim kapalý, gözlerim açýlamayacak kadar ihtiyar… Gücüm gözlerimi açamayacak hale geliyor.

Konusuz acý çekmeyi öðreniyorum sonra, týpký sebepsiz yaþamak gibi. Sebepsiz yere inanýp, anlamaya çalýþmak gibi.(( Anlam yüklemek günahlarýn en büyüðü)). Anlamý olmayan anlarýn anýna an eklemek gibi…

Masumiyetimi suiistimal edenin zaman olduðunu anlýyorum. Yaþama isteði olmayan ama yinede yaþayan biri olduðumu görüyorum yükselen köpüklerde. Denizi izlerken yeni bir olayý fark ediyorum. Burnumdan sonra kederlerin kuyruklarý kanamaya baþlýyor. Mavi deniz kana bürünüyor, kan kokuyor deniz. Gözlerimden yorulduklarýný düþünüyorum. Gözlerimi kaçýracak halim kalmadý maalesef. Varlýðýmla yüzleþmek ne acý, aðzýmda tuhaf bir tat. Aklýmla savaþmaya devam ediyorum. Kan geliyor aðzýmdan, kan kusuyorum, ciðerlerim parçalanýyor. Ciðerlerim aðzýmdan fýrlamayý kolluyor. Ciðerlerim nefesimi saðlama görevinden iðreniyor.

Burnumda siyanür kokusu… Damarlarýmda siyanür geziyor. Damarlarýmda ölüm kol geziyor. Karþýmda deniz, ardýnda gökyüzü, ayaklarýmýn altýndaki uçurum... Her biri siyanür oluyor. Her biri ölümü taþýyýp sergiliyor.

Siyanür, ölümlerin en zor ve görkemlisi... Karþýmda düþüncenin kanlý denizi çürümeye baþlýyor. Kuyruklara takýlan kederlerin kokusu siyanürle bir olup üstüme geliyor. Uçurum, hýzla yýkýlýp beni denize çekiyor. Deniz ve uçurum birbirine karýþmaya baþlýyor. Ardýndan gökyüzü üstüme düþüyor.

Gökyüzü, kanlý deniz ve uçurum… Düþüncemin içinde benimle karýþmaya bir o kadar hevesli. Beni hayattan koparýp beynimin efendisi yapmak için uðraþýyorlar.

Beni þizofreniye katýlmaya mecburi kýldýlar. Zamaný geldi... Gökyüzü üstüme yýkýldý, uçurum beni denize sürükledi. Deniz beni içinde kaybetti, acýlar etrafýmý sardý. Burnumda hala siyanür kokusu. Kulaklarýmdan kan sýzýyor. Beynimin kývrýmlarý arasýnda sýkýþýp kaldým. Çýldýrdýðýmý anlýyorum. Hayatýn kaçýþ noktasýndayým. Beyin kývrýmlarý arasýnda gizleniyorum. Ellerim titremeye baþlýyor. Týrnaklarýmýn sökülmüþ olduðunu görüyorum. Sökülen týrnaklarým kanamaya baþlýyor. Kanýmý mavi görmeye baþlýyorum. Ýçinde kaybolduðum düþüncemin denizi beni dibe doðru çekiyor.

Yoruldum, artýk uyanmalýyým. Bu kadar düþünce yeter diyorum. Uyanmak için sayýyorum bu defa.

Bir

Ýki

Üç

Uyanýyorum… Deniz ve gökyüzü yerli yerinde.

Burnumda hala siyanür kokusu, aðzýmdaysa düþüncemin kaný…