etrafýmýzda o kadar çok yýkýlmýþ hayat görüyoruz ki,
bazen kendimizi lanetli bir insan gibi hissediyoruz.
kafamýza takýlýyor;
hayatlarýna girdiðimiz insanlarýn hayatlarý,
biz onlarýn hayatlarýna girdikten sonra mý mahvolmaya baþlýyor?
yoksa hayatlarý mahvolmakta olan insanlar mý bizi hayatlarýna çekip
mahvoluþlarýna þahit olmamýzý istiyorlar?

bana göre ikincisi.

hepimiz ya da bir çoðumuz ya da birazýmýz,
kendi yýkýk hayatlarýmýzýn ortasýna acýlarýmýzý atarak yaktýðýmýz ateþe,
ayaklarýný sürükleyerek gelen ve gelirken etrafýnda oluþan toz bulutlarý ile
aslýnda onlarý tanýmamamýza neden olan fakat yaklaþtýklarýný gördükçe onlarýn yaktýðýmýz ateþin ortasýna kendi acýlarýný atabilecek ve karþýmýza baðdaþ kurup bizimle birlikte ayalarýný ateþe uzatabilecek, halden anlayan insanlar olmasýný istiyoruz. Hep.

týpký bir yaðmur duasý gibi ayalarýmýzý uzattýðýmýz ateþe bakarken içimizden þu duayý geçirmek istiyoruz;
“dünya üzerinde ki kutsal acýlarýn insan hüznüne bulanmýþ en saf haliyle yani yaþamýn varoluþundan beri canlýlarýn bize emanet býraktýklarý gözlerimizde tütsülen,
bir türlü tanýmlayamadýðýmýz ama bir þekilde oraya yerleþmiþ görünmez incecik baðýn bir mýknatýs gibi bizi çektiði varlýklara; serin sularýn taþtýkça içinde depreþen küçük kývýlcýmlardan,
bir serçenin kanat çýrpýþýnda hiç bitmeyen o sýcacýk heyecandan, yeryüzünün, gökyüzünün ve kainatýn
bizi her þey býrakýp gitse bile asla býrakýp gitmeyen sadakatinden; ne altýnda ezileceðimiz kadar çok,
ne üzerinde yüzeceðimiz kadar hafif ne içimizi kavuracak kadar hararetli, yalnýzca bir tutam
yalnýzca tutunabileceðimiz kadar bir tutam bahþet Allah’ým, Tanrý’m, Rabbim…”