Gece duman ve sisin arasýnda yürüyordu. Evinden çýkalý bayaðý olmuþtu. Uzun zamandýr yoldaydý. Nereye , neden gittiðini bilmiyordu. Sadece yürüyordu. Gece þehri tüm ihtiþamý ile sarmýþ onun emrine sunmuþtu. Karanlýk sokaklarda sisin eþliðinde yürüyordu.
Sokaklarda kimseler yoktu. Sanki herkes þehrin o gecesini bu yalnýz adama tahsis etmiþti.
Bir yokuþ bir sokaðýn köþesinde durdu. Sokaðýn diðer ucunda bir hareketlilik vardý sanki. Orada gece dumanla boðuþuyordu sanki. Adam o yön doðru týrmandý. Ýster istemez için bir heyecan dalgasý bürüdü. Kalbi , kafesini zorlayan bir ejderha gibi göðsünde yýrtýnýyordu.
Adam sis ve karanlýðýn çatýþtýðý noktada durdu. Þimdi bir þeyleri anýmsýyordu. Aslýnda kendisi buraya gelmek istememiþti. Biri tarafýndan yönetildiðini hissediyordu. Adam zekasýný kontrol edemez hale geldiðini düþünmeye baþladý. O sýrada bu derin düþüncelerden kurtulmak istedi. Gözlerini uzun bir süre kapalý tutmayý denedi.
Yeniden dünyaya baktýðýnda midesi düðümlendi. Baþý dönüyordu. Hayýr bir hastalýðý yoktu sadece korkuyordu.
Ayaklarý yere basmýyordu. Havadaydý ve Munzur a bakýyordu. Akan su ona avýný kovalayan aslaný hatýrlattý. Öylesine korkutucu bir berraklýða sahipti ki Munzur , adam suyun dibindeki taþlarý görebiliyordu.
Sonra belki diyerek yeniden gözlerini kapattý. Artýk her yer karanlýktý. Yalnýzca göz kapaðýný delerek geçen ay ýþýðýnýn hafif parýltýsý vardý.
Gözlerini açtý. Toprak ona dokunuyordu. Hain düþüncelerin pekiþtiði her gece gibi bu gecede karanlýk tüm yalnýzlýklara dost olmuþtu. Týpký bu çýldýrmak üzere olan adama olduðu gibi.
Þimdi bir ormandaydý. Sýk ve yaþlý aðaçlarýn belki beþ yüz yýllýk bir meþe tarafýndan yönetilen eski ve geceye hakim bir ormanda.
Adam kendini bir nebze korkudan alýkoydu. Ama bedeni hala titriyordu. Divanece etrafta koþuþturup duruyordu. Sonra birden durdu. Suyun toprak üzerinde kayýþýný , kayalarý tokatlayýþýný duydu.
Ýçinin hareketlendiðini hissedebiliyordu. Topraðý yararak çýkan filiz gibi içinde bir umut fidaný yeþermiþti.
Sesin geldiði yöne hýzla koþtu. Yalnýzlýðýnýn onu terk edeceðine emindi. Kol kola vermiþ aðaçlarýn arasýndan koþarken dengesini kaybetti ve yüz üstü yere yýðýldý. Topraðýn iþkence kokan keskin kokusunu ciðerlerine çekti. Öylece yerde yatýyor , uzaklardan gelen sesleri dinliyordu. Biraz önce duyduðundan çok farklýydý bu sesler. Tartýþma gibiydi. Az sonra sesler iyice belirginleþti.
“yapma , býrak ta boy vereyim” diyordu aðaç
“hayýr , senin beni parçalamana izin vermem” diye karþýlýk verdi toprak
“caným yanýyor , sana yalvarýyorum beni býrak”
“bunca zaman benden faydalandýn ama artýk buna izin veremem”
“neden bana acý çektiriyorsun?” Aðacýn sesi aðlamaklý geliyordu. Sonra biraz ötede akan suyun sesi duyuldu. Gücü seninin derinliklerinde gizliydi.
“ey toprak sen dostum olan buluttan ne zaman böyle bir ihanet gördün”. Toprak yanýt veremedi. Su ekledi
“sakýn ola tabiatý bozma yoksa karþýnda beni bulursun , senin yerini koruyan aðaca da istediðini ver”.
Tüm sesler kesilmiþti. Toprak aðaca iþkence etmekten vazgeçmiþ onu serbest býrakmýþtý. Þimdi asiliðinden piþmandý. Gece onu da hainlerin arasýna karýþtýrmýþtý.
Duyduklarý adamýn içini parçalamýþtý. Düþünüyordu ; doða bile kendi içinde bölünüyorsa insanlarýn birbirlerine olan haince tutumlarý gayet normaldi.
Adam yerinden doðrularak ayaða kalktý. Etraf yine sis ve dumana gömülmüþtü. Þehirdeydi artýk. Yorulmuþtu. Ama yürümekten yada koþmaktan deðil korkmaktan ve karanlýða ezilmekten yorulmuþtu.
Karanlýk ve dumanýn arasýnda bir süre daha yürüdü. Evini görüyordu artýk. Sonunda o kurtuluþu deðil ama kurtuluþ onu buldu. Ulaþýlmasý zor bir yerde görünmesine raðmen her adýmda biraz daha yaklaþýyordu. Ve evine ulaþtý…

“Adam sabah uyandýðýnda , gördüðü rüya hakkýnda hiçbir þey hatýrlamýyordu”.